Στην Ουκρανία φέτος κηρύχτηκε επίσημη Χριστουγεννιάτικη γιορτή μόνο η 25η Δεκεμβρίου, που θα είναι και αργία (σ.σ. Από το 2017 στην Ουκρανία οι Χριστιανοί γιόρταζαν επίσημα τα Χριστούγεννα δύο φορές, στις 25 Δεκεμβρίου με το νέο ημερολόγιο και στις 7 Ιανουαρίου με το παλιό).
«Ο πόλεμος δε σταματάει. Σκορπάει φόβο, αβεβαιότητα, θρήνο… Ευτυχώς, στο ιστορικό κτίριο που στεγαζόμαστε, υπάρχει μεγάλο υπόγειο πού κατεβαίνουμε όλοι μαζί – μαθητές και καθηγητές – μόλις ακούμε σειρήνες, που προειδοποιούν για επικείμενο βομβαρδισμό», λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ η Βικτωρία Κουζμένκο, διευθυντήρια του μοναδικού στην ουκρανική πρωτεύουσα σχολείου, όπου όλοι οι Ουκρανοί μαθητές μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα ως πρώτη ή δεύτερη ξένη. «Παρά τις πρωτόγνωρες συνθήκες λόγω πολέμου, στο δικό μας σχολείο δε σταματάμε τα μαθήματα, αν και περίπου 80 παιδιά λείπουν μαζί με γονείς τους από το Κίεβο ως εσωτερικοί ή εξωτερικοί πρόσφυγες πολέμου», προσθέτει.
Το σχολείο «Ελλάδα» βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του Κιέβου, κοντά στον σταθμό του μετρό Κρετσάτικ και το 2023 κλίνει τριάντα χρόνια λειτουργίας ως «σχολείο με κατεύθυνση της νεοελληνικής γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού».
«Αν και η πλειοψηφία των μαθητών είναι Ουκρανοί, το ελληνικό πνεύμα είναι διάχυτο. Το σχολειού μας κρατά ψηλά το φως της μάθησης και εις βάθος μελέτης της νεοελληνικής γλώσσας», εξηγεί και συνεχίζει: «Μετά τις 24 Φεβρουαρίου δε σταμάτησαν τα μαθήματα, συνεχίζονται δια ζώσης και υβριδικά».
Η Βικτωρία Κουζμένκο διδάσκει επί είκοσι χρόνια μαθηματικά στο σχολείο.. «Στην Ουκρανία το μάθημα της γεωμετρίας λέγεται “Γεωμετρία του Ευκλείδη” ή “Μέθοδος του Ευκλείδη”, όχι σκέτο: “Γεωμετρία” !”», λέει ενώ η φιλόλογος της νεοελληνικής και υποδιευθύντρια Λαρίσα Κοσιούκ, τονίζει: «Πριν την επιδημία κορονοϊού και τον πόλεμο, σχεδόν κάθε χρόνο τα καλοκαίρια οι μαθητές μας επισκέπτονταν την Ελλάδα, εξασκώντας στις κατασκηνώσεις την προφορική νεοελληνική γλώσσα».
«Στο σχολείο μας πάντα υπήρχε και υπάρχει ακόμα στις μέρες πολέμου, μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ίσως οι πολλές εκδηλώσεις για την ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό, πριν τον πόλεμο, έφεραν μια οικειότητα. Το διδακτικό προσωπικό και οι δάσκαλοι είναι φιλικοί με τους μαθητές, όλο αυτό δημιουργεί μια μοναδική ατμόσφαιρα “σαν στο σπίτι”», αναφέρει.
