Να την ποτίζει, να ελέγχει το χώμα που την θρέφει, να της εξασφαλίζει τον ήλιο που θα την βοηθήσει να μεγαλώσει; Δεν θα γινόταν η επιθυμία το πιο όμορφο και το πιο δυνατό λουλούδι του κόσμου;
Κι αν κάθε παιδί έπρεπε να βάλει την ανθισμένη επιθυμία του σε γυάλα για να την κρατήσει αγέρωχη και να την προστατέψει από τις δύσκολες συνθήκες του καιρού και από τα ζιζάνια, τι θα συνέβαινε;
Θα έμενε αιώνια ζωντανή ή σιγά σιγά θα μαραινόταν και θα πέθαινε;
Στο νέο της project, η Σχολή Χορού Ζωή Ανδρίτσου πραγματεύεται το χάσμα που συχνά υπάρχει ανάμεσα στις πραγματικές επιθυμίες των παιδιών και τα «θέλω» που τους επιβάλλουν οι «μεγάλοι».
Η μεγάλη αγάπη μας για τα παιδιά, πολλές φορές μας κάνει να αγνοούμε τα θέλω τους. Ξεχνάμε πώς να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια και προβάλλουμε σε αυτά τις δικές μας επιθυμίες, τα αναγκάζουμε άθελα μας να βλέπουν τον κόσμο όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε.
