Πολλά από αυτά τα φυλαχτά ήταν φτιαγμένα από χρυσό, συμπεριλαμβανομένου ενός χρυσού «σκαραβαίου της καρδιάς» που είχε τοποθετηθεί μέσα στην θωρακική κοιλότητα, και μιας «χρυσής γλώσσας» μέσα στο στόμα του αγοριού. Δίπλα στο απερίτμητο πέος του έφηβου βρέθηκε ένα «φυλαχτό δύο δαχτύλων», ενώ πολλά άλλα στοιχεία που αποκάλυψε ο αξονικός τομογράφος αποτυπώνουν τις συνήθειες και τις δοξασίες των Αιγυπτίων τη πτολεμαϊκής περιόδου σχετικά με τον θάνατο και όσα ακολουθούν.
Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι, όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, το πνευματικό του σώμα αναζητά μια μεταθανάτια ζωή, παρόμοια με αυτόν τον κόσμο. Ωστόσο η μετάβαση σε αυτή τη ζωή δεν ήταν εγγυημένη, αφού έπρεπε πρώτα να προηγηθεί ένα επικίνδυνο ταξίδι στον κάτω κόσμο και μια διαδικασία κρίσης για τον νεκρό. Για αυτόν τον λόγο, οι συγγενείς και ταριχευτές στην Αρχαία Αίγυπτο έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διασφαλίσουν ότι τα αγαπημένα πρόσωπα που έφευγαν από τη ζωή θα κατάφερναν να φτάσουν επιτυχώς στον προορισμό τους.
Όπως επισημαίνεται στην ανακοίνωση, ο μεγάλος αριθμός των φυλαχτών που αποκάλυψε η υπολογιστική τομογραφία στη μούμια δείχνει πόσο σημαντικά ήταν αυτού του είδους τα ταφικά τεχνουργήματα κατά την πτολεμαϊκή περίοδο.
«Εδώ δείχνουμε τον εκτεταμένο στολισμό αυτής της μούμιας που αποτελείται από 49 φυλαχτά, όμορφα τοποθετημένα σε
μια μοναδική διαρρύθμιση από τρεις στήλες, είτε ανάμεσα στις πτυχές του υφάσματος είτε μέσα στις κοιλότητες του σώματος. Αυτά περιλαμβάνουν το Μάτι του Ώρου, τον σκαραβαίο, το φυλαχτό Ακέτ του ορίζοντα, τον Κόμπο της Ίσιδας κ.λπ. Πολλά είναι φτιαγμένα από χρυσό, και άλλα από ημιπολύτιμους λίθους, πηλό ή φαγεντιανή. Ο σκοπός τους ήταν να προστατεύουν το σώμα στη μετά θάνατον ζωή, προσφέροντάς του ζωτικότητα» εξηγεί ο Δρ. Σαχάρ Σαλίμ, συγγραφές της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο Frontiers in Medicine και καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Καΐρου.
Σανδάλια για τον… δρόμο προς τη μετά θάνατον ζωή
