Μετά την πανδημία, σημειώθηκε το φαινόμενο της Μεγάλης παραίτησης. Πολλοί εγκατέλειψαν τη θέση εργασίας τους ή δήλωσαν την πρόθεση να το πράξουν στο εγγύς μέλλον. Η συντριπτική πλειονότητα αυτών ήταν γυναίκες. Για την ακρίβεια, πάνω από τις μισές γυναίκες που ερωτήθηκαν στις διάφορες έρευνες που διενεργήθηκαν παραδέχτηκαν ότι η καριέρα τους έχει καταντήσει εξαιρετικά ψυχοφθόρα, καθιστώντας την συνέχεια αυτής δυσβάσταχτη.
Κανείς δεν περίμενε ότι αυτό θα ισχύσει και για τις γυναικες πολιτικούς και μάλιστα αυτές που έχουν κατακτήσει την κορυφή. Μετά την Τζασίντα Άρντερν της Νέας Ζηλανδίας και η Νίκολα Στέρτζον, πρωθυπουργός της Σκωτίας, ανακοίνωσε την παραίτηση της. Κοινό σημείο η κούραση, το λεγόμενο burn out. Η 52χρονη πολιτικός, μάλιστα, χρησιμοποίησε τον όρο brutality που σημαίνει βαναυσότητα. «Λόγω της φύσης και της μορφής της σύγχρονης πολιτικής αντιπαράθεσης, υπάρχει πια πολύ μεγαλύτερη ένταση – τολμώ να το πω βαναυσότητα – στη ζωή ενός πολιτικού απ’ ό,τι τα περασμένα χρόνια», δήλωσε η Στέρτζιον, ανακοινώνοντας την παραίτησή της.
Σε μία αιφνιδιαστική συνέντευξη Τυπου στο Εδιμβούργο, ξεκαθάρισε ότι θα παραμείνει στο αξίωμα μέχρι να εκλεγεί ο διάδοχος της. Στην ομιλία των 40 λεπτών είπε στους δημοσιογράφους: «Αν το ερώτημα είναι: μπορώ να παλέψω για άλλους μερικούς μήνες; Τότε η απάντηση είναι: “ναι, φυσικά και μπορώ”. Αν και χαρακτήρισε το αξίωμα της την «καλύτερη δουλειά στον κόσμο», πρόσθεσε ότι «κατανοούμε σχεδόν ενστικτωδώς πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε χώρο για κάποιον άλλο».
Στα 52 της χρόνια είναι η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας, αλλά και η μακροβιότερη, έχοντας παραμείνει στο τιμόνι της χώρας για περισσότερα από οκτώ χρόνια. Θα μείνει, όμως, στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας ως μία από τις πιο παθιασμένες οπαδούς της ανεξαρτητοποίησης της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα, είχε συναντηθεί με το Βρετανό πρωθυπουργό. Τον πρώτο από τους τελευταίους προκατόχους του που πήρε την πρωτοβουλία για ένα τετ α τετ μαζί της. Αμέσως, όμως, διαφάνηκε ότι πίσω από τις επιβεβλημένες εθιμοτυπικές ευγένειες το χάσμα παραμείνει τεράστιο! Η Στέρτζον δεν περίμενε ούτε δυο ημέρες πριν κατηγορήσει τον Σούνακ ότι «επιτίθεται ανοιχτά στο δημοκρατικά εκλεγμένο σκωτσέζικο Κοινοβούλιο», καθώς είναι πλέον ο πρώτος πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας που άσκησε βέτο και μπλόκαρε νομοσχέδιο της αποκεντρωμένης κυβέρνησης της Σκωτίας. Ένα νομοσχέδιο, όμως, που αφήνει μια πικρή γεύση στην απερχόμενη πρωθυπουργό μιας και δεν βρήκε απήχηση ούτε στο λαό της. Αυτό δεν είναι άλλο από τη «Μεταρρύθμιση Αναγνώρισης Γένους». Επιτρέπει σε οποιονδήποτε που επιθυμεί να αλλάξει φύλο, να το δηλώσει και αφού δοκιμάσει τη νέα επιλογή ταυτότητας για τρεις μήνες (αντί για δύο έτη) να αναγνωριστεί ως ό,τι επιθυμεί. «Γιατί ξεκίνησε αυτή η μάχη;» αναρωτιούνται οι πολίτες, καθώς τα δύο τρίτα αυτών είναι εναντίον του νομοσχεδίου.
Παρά την τελευταία αυτή αμφιλεγόμενη μάχη που έδωσε, η ανακοίνωση της αιφνιδιαστικής παραίτησής της, ρίχνει φως σε μία άλλη πτυχή του δίπτυχου: «γυναίκες και πολιτική» που υπερβαίνει την ίδια και άπτεται τόσο της πρωθυπουργού της Νορβηγίας, της Ισλανδίας, της Δανίας και εντέλει κάθε μίας που επιχείρησε να διαβεί τον ανηφορικό, δύσβατο και μακρύ δρόμο προς την ισότητα ανδρών και γυναικών στη δημόσια σφαίρα. Παρά τα βήματα προόδου, τα πράγματα παραμένουν εξαιρετικά δύσκολα ως προς την γυναικεια ηγεσία. Συχνά αυτή έρχεται σε αντίθεση με την οικογενειακή ζωή, την ευαισθησία και τις αντοχές…
