Η Ιωάννα Παπαδοπούλου, η «σιδηρά κυρία» της Ελληνικής Βιομηχανίας, αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι τη δημόσια έκθεση στα media. Ως εκ τούτου η επιλογή της να εμφανιστεί μπροστά στις κάμερες, έστω σε διαδικτυακή εκπομπή του ΣΕΒ με οικοδεσπότη τον Venture capitalist Μάρκο Βερέμη, έχει από μόνη της μία αξία. Ιδίως καθώς για πρώτη φορά ίσως εκθέτει δημοσίως απόψεις και παράλληλα εκτίθεται στο κοινό, προσφέροντας με τον τρόπο της και εξηγήσεις για το προφίλ που έχει χτιστεί γύρω απ’ την αιωνόβια «Μπισκότα Παπαδοπούλου», ένα απ’ τα τελευταία μεγάλα βιομηχανικά ελληνικά «κάστρα».
Και όπως ξεκαθαρίζει η «σκληρή, αλλά δίκαιη», όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό της η κα Παπαδοπούλου, «ελληνικό κάστρο» θα συνεχίσει να είναι μιας και η οικογένεια δεν σκέφτεται καν το ενδεχόμενο πώλησης παρά τα κατά καιρούς επίμονα φλερτ επίδοξων επενδυτών. Εξάλλου μόλις 15 χρόνια πριν η ίδια κατάφερε μέσα από μία μεγάλη «μάχη» να επαναγοράσει απ’ την Danone το 60% που είχε λάβει το 1996 η γαλλική πολυεθνική.
«Να το πουλήσουμε, να κάνουμε τι; Για να καθίσουμε; Αποκλείεται! Να φτιάξουμε τι; Τα πάντα είναι φτιαγμένα… Να στραφούμε σε κάτι άλλο άσχετο; Μήπως είναι πιο επικίνδυνο απ’ το να καθίσεις στα αυγά σου και να προσπαθήσεις για το καλύτερο με τη διαφοροποίηση που έχουμε; Γιατί εμείς ξεκινήσαμε απ’ τα μπισκότα και σήμερα είμαστε στα ψωμιά, και στις μπάρες και στις φρυγανιές, και στα τέλη του άλλου χρόνου θα ακούσετε και άλλα θέματα δικά μας. Στο τρόφιμο και στο δημητριακό πάντα! Αλλά έχουμε τόση πολλή δουλειά να κάνουμε…», σημείωσε χαρακτηριστικά η κα Παπαδοπούλου όταν κλήθηκε να αντιπαραβάλει την πορεία της εταιρείας με την κουλτούρα των επιχειρηματιών νεοφυών εταιρειών που σπεύδουν να κεφαλαιοποιήσουν σχετικά γρήγορα μία επιχειρηματική επιτυχία και να ασχοληθούν με κάτι άλλο. «Εγώ δουλεύω τα τελευταία 48 χρόνια. Απ’ τη μέρα που γεννήθηκα μυρίζω και ασχολούμαι με μπισκότα και τρόφιμα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ να κάνω κάτι άλλο πουλώντας», σημείωσε σε άλλο σημείο.
«Όταν η δουλειά σου είναι το μεράκι σου, όπως είναι σε εμάς… καταρχάς δεν σε κουράζει, σου αρέσει. Και κάθε μέρα δημιουργείς. Στη δουλειά μας κάθε μέρα μαγειρεύουμε και προσφέρουμε. Αντί στο τραπέζι μας, παντού, όπου σταθείτε και όπου βρεθείτε. Μαγειρεύουμε όμως με χαρά. Είναι σα να σας φιλοξενούμε σπίτι μας. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Κι αυτό δεν είναι μόνο γυναικείο, διότι εμείς είμαστε και άντρες και γυναίκες μέσα, …οι σεφ, οι μάγειρες, οι μαγείρισσες … υπάρχει αυτή η αίσθηση στην εταιρεία μας και στην οικογένεια μας ότι κάνουμε κάτι που μας βγάζει κέρδος, τόσο όσο. Προσφέρουμε χαρά στον κόσμο, είμαστε εδώ και 100 χρόνια», τόνισε η κα Παπαδοπούλου.
Σε ό,τι αφορά την κουλτούρα και το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που διαθέτει η Ε.Ι. Παπαδόπουλος ΑΕ έναντι των πολυεθνικών, η ίδια σημείωσε: «Το πλεονέκτημα μιας μεγάλης οικογενειακής εταιρείας που τα μέλη της οικογένειας είναι παρόντα, δουλεύουν απ’ το πρωί ως το βράδυ εκεί μέσα γιατί αγαπάνε τη δουλειά τους, βρίσκουν τον τρόπο και ελίσσονται πολύ πιο εύκολα! Παίρνουν τις αποφάσεις πολύ πιο γρήγορα από μία πολυεθνική. Γιατί τελικά σε μία εταιρεία – και θα μιλήσω για τη δική μας μόνο γιατί δεν ξέρω εάν ισχύει παντού – εάν θέλεις να κάνεις καλά τη δουλειά σου δεν θα κοιτάξεις το bottom line (σσ καθαρή κερδοφορία). Αυτό μπορείς μετά να το διορθώσεις. Θα κοιτάξεις να κάνεις καλά τη δουλειά σου. Να χαίρεσαι! Να αγοράζεις το προϊόν σου απ’ το ράφι και να χαίρεσαι. ‘ναι ρε παιδί μου θα το ξαναπάρω. Ως καταναλωτής, ως νοικοκυρά. Όχι σαν επενδυτής, ως ιδιοκτήτης. Και εμείς κάνουμε αυτή την προσπάθεια, και νομίζω το έχουμε πετύχει, να κάνουμε καλά προϊόντα, να παίρνουμε σωστές αποφάσεις μυρίζοντας, εξελισσόμενοι, παρακολουθώντας τι γίνεται γύρω μας, το οποίο είναι γνωστό, όμως φέρνοντας το στα ελληνικά δεδομένα. Διότι ό,τι πάει στην Αμερική δεν πάει και στην Ελλάδα. Απ’ όλες τις απόψεις».
Πάντως, όπως παραδέχεται, ακόμα και οι παραδοσιακές γεύσεις αλλάζουν. Κάτι που η ίδια αποδίδει στις πολλές και διαφορετικές προλαμβάνουσες που έχει πλέον ο καταναλωτής μέσα από διαφορετικές κουζίνες. Ως εκ τούτου ακόμα και οι παραδοσιακές συνταγές π.χ. των μπισκότων πάντα βελτιώνονται ώστε να υπάρχει πάντα μία γευστική ισορροπία.
Η ίδια αν και εμφανίζεται αρωγός –κυρίως ως μέντορας μέσω του endeavor – σε νεοφυείς επιχειρήσεις και επικροτεί την αλλαγή στάσης εκ μέρους των νέων που πλέον ρίχνονται πιο εύκολα στον επιχειρηματικό στίβο, θεωρεί ότι αυτό ίσως να περιορίζει τις προσπάθειες να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο mainstream ελληνικές επιχειρήσεις. «Καλά κάνουν και ανοίγουν επιχειρήσεις. Πόσες θα επιβιώσουν; Πόσα ρίσκα είναι αυτά; και γιατί το λέω με πόνο… Εμείς δεν μπορούμε να βρούμε ανθρώπους και υπάρχει αυτό το κύμα των startups – που βοηθάω μέσω του endeavor και χαίρομαι – απ’ την άλλη όμως βλέπω λαμπρά μυαλά τα οποία πάνε να ξεκινήσουν κάτι που μπορεί να πετύχει, μπορεί να μην πετύχει. Και λέω ‘Θεέ μου, εάν είχαμε εμείς μερικούς απ’ αυτούς, θα είχαμε κάνει άλλα 5 εργοστάσια και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και έξω’. Λείπουν οι άνθρωποι, οι σωστοί, σαφώς δεν πάνε πλέον στο δημόσιο, αλλά δεν πάνε και στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Φτιάχνουν το δικό τους. καλά κάνουν! Αλλά εγώ έχω έναν πόνο. Δεν μπορώ να βρω ανθρώπους…», τόνισε.
Η κα Παπαδοπούλου εμφανίζεται αισιόδοξη για την πορεία της Ελλάδας. «Η χώρα έχει αλλάξει στο πάρα πολύ καλό. Και βαίνει στο καλύτερο. Τα προβλήματα είναι αρκετά. Στον επιχειρηματία αυτά που έρχονται είναι αρκετά. Εμείς τα λύνουμε μόνοι μας! Άρα λοιπόν παράπονο δεν έχω. Υπάρχει πρόβλημα; Θα βρω τη λύση! Δεν θα πάω να χτυπήσω 40 πόρτες. Το θέμα της Δικαιοσύνης που αργούν οι αποφάσεις είναι κάτι που πρέπει να δει η Πολιτεία. Κατά τα άλλα, έχουμε μία όμορφη χώρα, ήρεμη, που αναπτύσσεται. Λίγο δύσκολα; Τι να κάνουμε. Λίγο αργά; Τι να κάνουμε… Το καράβι όμως προχωρά… υπάρχει φως. Άρα παράπονα δεν έχω. Ευγνωμονώ τη χώρα γιατί αυτή μας έκανε αυτό που είμαστε. Εάν δεν υπήρχε αυτή η χώρα, αυτοί οι Έλληνες, εάν δεν μας αγαπούσαν για την καλή δουλειά που κάνουμε, εγώ σήμερα δεν θα καθόμουν εδώ σήμερα… Θα είχα γίνει μπαλαρίνα!»
Για το εάν αισθάνθηκε μοναξιά στις προσπάθειες της, μιας και είναι απ’ τις ελάχιστες γυναίκες βιομηχάνους, η κα Παπαδοπούλου απαντά αρνητικά. «Μοναξιά δεν αισθάνθηκα ποτέ! Μπήκα, έφτιαξα, τέλειωσε!». Σύμφωνα με την ίδια σταδιακά θα υπάρξουν περισσότερες γυναίκες στα ΔΣ των εταιρειών και γενικώς να σταδιοδρομούν. Ωστόσο πρέπει να ξεπεραστούν προβλήματα που περισσότερο έχουν να κάνουν με τον οικογενειακό προγραμματισμό.
«Για να φθάσεις σε μία θέση πρέπει να ξεκινήσεις από κάπου. Αφετηρία είναι οι σπουδές. Τόσες, όσες όμως. Δυστυχώς στην Ελλάδα υπερβάλλουμε με τα μεταπτυχιακά. Έπειτα οι γυναίκες αφού σπουδάσουν θέλουν να παντρευτούν. Επίσης πρέπει να κάνουν παιδιά σε μια ηλικία –πάντα όμως δουλεύοντας παράλληλα για να μη χάσουν το τρένο -. Όσες το αντέξουν αυτό, όσοι άντρες αντέξουν αυτό στο σπίτι τους θα δημιουργήσουν κάτι για το μέλλον. Και σιγά σιγά αυτό θα αλλάξει. Όλα όμως θέλουν ισορροπία! Έχω δει γυναίκες που έχουν χάσει τη ζωή τους και φθάνοντας ψηλά ζουν με χάπια».
Η ίδια, όπως λέει, είχε μεγάλη βοήθεια απ’ τον πατέρα των παιδιών της. «Με βοήθησε πολύ στο να μπορώ να δουλεύω και να έχω καλά παιδιά στο σπίτι. Επίσης είχα πάντα στο μυαλό μου ότι δούλευα για το καλό της οικογένειας. Αυτό με ηρεμούσε απ’ τα άγχη μου. Πχ τι κάνω εγώ εδώ τέτοια ώρα και τα παιδιά μου έχουν κοιμηθεί… Έπειτα προχωρώντας η ζωή, είδα ότι τα παιδιά μου είναι μια χαρά, με τις δυνάμεις τους, το χαρακτήρα τους και τη δημιουργικότητα τους».
Στα highlights της συζήτησης επίσης η απάντηση της για το τι θα άλλαζε για να βελτιωθεί ο κόσμος: «Τι θέλω; Να σταματήσουν οι πόλεμοι. Ειρήνη στον κόσμο. Να γίνει καταμερισμός του πλούτου. Να μην είναι πάντα οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Αυτό είναι άνισο και άδικο! Να βοηθήσουμε όλοι στην κλιματική αλλαγή. Θα φθάσουμε σε λίγο να κάνουμε Χριστούγεννα με μαγιό! Υγεία, ηρεμία, ησυχία, Δικαιοσύνη για να ζήσουμε καλά! Η χώρα τα πάει μια χαρά. Το περιβάλλον δυσκολεύει. Ευτυχώς είμαστε στην Ευρώπη και όχι μόνοι μας».
Κλείνοντας η ίδια δίνει ερμηνεία για το νόημα της ζωής: «Δημιουργία σε όλα τα επίπεδα και καλή ζωή! Να δημιουργείς από οικογένεια, από δουλειά. Ταυτόχρονα όμως να έχεις και μία καλή ζωή», καταλήγει.
