Μιλώντας σε τηλεοπτική για το τελευταίο του βιβλίο, ο εν ενεργεία υπουργός Οικονομίας, Χρηματοδότησης και Ανάκαμψης της Γαλλίας, Μπρουνό Λεμέρ είχε τονίσει ότι «το κείμενο περιλαμβάνει χωρία ερωτισμού και χωρία αισθησιασμού. Διότι ο αισθησιασμός είναι κομμάτι της ζωής μας. Όμως, ο στόχος είναι να αναπαρασταθεί η εντελώς ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της Αβάνας, με τη ζέστη, την υγρασία και τον αισθησιασμό».
Εν τέλει, με την Fugue américaine, το μυθιστόρημα «Αμερικάνικη Φούγκα» (το οποίο όμως βασίζεται σε ένα αληθινό πρόσωπο, τον θρυλικό Εβραιο/Ρωσο/Ουκρανο/Αμερικανό κλασικό πιανίστα Βλαντιμίρ Χόροβιτς) ο Λεμέρ κατάφερε να ερεθίσει τους ήδη αναστατωμένους συμπατριώτες του. Κι αυτό συνέβη για δύο λόγους: α) Διότι θεωρήθηκε προκλητικό και απαράδεκτο, μια χειροπιαστή απόδειξη της έλλειψης επαφής με την κοινωνική πραγματικότητα και της ολοκληρωτικής αναλγησίας του Λεμέρ, το γεγονός ότι έχει το χρόνο να ασχολείται με τη λογοτεχνία ενώ οι Γάλλοι διαδηλώνουν βίαια στους δρόμους των πόλεων, διαμαρτυρόμενοι για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος.
Το β), ο δεύτερος λόγος για τον οποίον ο Μπρουνό Λεμέρ έγινε στόχος χλεύης και γελοιοποίησης, ήταν η έμπνευση που είχε ως λογοτέχνης να συμπεριλάβει -ακριβώς όπως είχε προειδοποιήσει στην ως άνω τηλεοπτική συνέντευξή του- αναπαραστατικές ερωτικές σκηνές, με λεπτομερείς περιγραφές σεξουαλικών συνευρέσεων. Στην πιο χαρακτηριστική εξ αυτών, το κεντρικό πρόσωπο είναι μια γυναίκα, η Τζούλια, η οποία αναφωνεί «είμαι τόσο φαρδιά όσο δεν ήμουν ποτέ άλλοτε».
Για την ακρίβεια, η επίμαχη παράγραφος, αυτή που προκάλεσε την οργή των Γάλλων ενάντια στον πρωτοκλασάτο υπουργό του Εμανουέλ Μακρόν, έχει ως εξής: «Μου γύρισε την πλάτη της. Ρίχτηκε στο κρεβάτι. Μου έδειξε τον μελαψό λοφίσκο των γλουτών της. Μου είπε ‘Ερχεσαι Όσκαρ; Είμαι τόσο φαρδιά όσο δεν ήμουν ποτέ άλλοτε’». [σσ: Με την κακόηχη, πρόστυχη σε αυτά τα συμφραζόμενα λέξη «φαρδιά», αποδίδεται σχετικά ελεύθερα το γαλλικό «dilatée»].
Κατά κάποιο τρόπο, ο Λεμέρ είναι υπότροπος: Το 2004, όταν εξέδωσε ένα σύγγραμμα εν είδει απομνημονευμάτων από την περίοδο που προσέφερε υπηρεσίες συμβούλου στον υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας, Ντομινίκ ντε Βιγιεπέν, ο Λεμέρ είχε συμπεριλάβει στο γραπτό του μια πολύ ιδιωτική στιγμή του, αναφέροντας το πώς η σύζυγός του τον είχε χουφτώσει στα αχαμνά, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού τους στη Βενετία.
Προς υπεράσπισιν του Μπρουνό Λεμέρ, θα μπορούσε κανείς να επισημάνει ότι η γαλλική λογοτεχνία, σχεδόν ανέκαθεν, περιποιούσε τιμή στην ελευθεριότητα. Τόσο ως ιδέα και πρότυπο ζωής, όσο και ως μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης, κυρίως στη λογοτεχνία. Ο Λεμέρ έχει σπουδάσει γαλλική φιλολογία στη Σορβόννη και είναι βέβαιο ότι από τα χέρια του έχουν περάσει τα έργα του ντε Σαντ. Του διαβόητου γκραν μετρ του σκληρού ερωτισμού (επί της ουσίας ενός γραπτού αχαλίνωτου πορνό με διαλείμματα υψιπετών φιλοσοφικών στοχασμών). Αλλά πέρα από τις ακραίες, συχνά νοσηρές φαντασιώσεις βίτσιων που κατέγραφε όντας φυλακισμένος ο φοβερός και τρομερός Μαρκήσιος, υπήρξαν πλείστοι όσοι επίγονοί του, Γάλλοι συγγραφείς οι οποίοι δημιούργησαν μια ολόκληρη σχολή τολμηρής ερωτικής λογοτεχνίας.
Ο Μπρουνό Λεμέρ δεν είχε κανέναν λόγο να αυτολογοκριθεί. Απλώς, η τρέχουσα συγκυρία ήταν η πλέον ακατάλληλη για αυτού του είδους τη λογοτεχνία. Η κυκλοφορία του βιβλίου «Αμερικανική φούγκα» συνέπεσε με την υποβάθμιση της γαλλικής οικονομίας, από ΑΑ+ σε ΑΑ-, σύμφωνα με τον διεθνή οίκο αξιολόγησης Fitch. Αυτομάτως, οι Γάλλοι στράφηκαν εναντίον του καθ’ ύλην αρμοδίου, του υπουργού Λεμέρ, κατηγορώντας τον ότι παραμελεί τα καθήκοντα και το, τόσο κρίσιμο, χαρτοφυλάκιό του, προκειμένου να γράφει σκηνές πορνό. Ο θυμός των Γάλλων στόχευσε συγκεκριμένα τον Μπρουνό Λεμέρ, ως το πλέον βολικό εξιλαστήριο θύμα υπό τις κρατούσες συνθήκες της κοινωνικής αναταραχής εξαιτίας των μεταρρυθμίσεων Μακρόν. Τις οποίες, όπως είναι εύλογο, υποστηρίζει αναφανδόν ο Λεμέρ.
Η γλαφυρότητα των ερωτικών περιγραφών, η γλώσσα των επινοημένων διαλόγων μεταξύ των χαρακτήρων στο βιβλίο του, χρησιμοποιήθηκαν από τους Γάλλους, διάσημους και μη, για να μαστιγώσουν αλύπητα -μεταφορικά μιλώντας- τον Λεμέρ. Το «είμαι τόσο φαρδιά όσο δεν ήμουν ποτέ άλλοτε», έγινε σύνθημα στις διαδηλώσεις. Ο ίδιος ο Μπρουνό Λεμέρ αποπειράται να εξηγήσει, απαντώντας στις σφοδρές επικρίσεις του πλήθους, ότι «πολλοί αναρωτιούνται πώς βρίσκω χρόνο για να γράφω ενώ είμαι υπουργός. Η αλήθεια είναι, λοιπόν, ότι παραμένω αφοσιωμένος στα καθήκοντά μου, αλλά έχω βρει μια προσωπική ισορροπία. Κάποιοι πηγαίνουν σε μουσεία, σινεμά, συναυλίες ή στο γήπεδο για να δουν ποδόσφαιρο. Άλλοι ασχολούνται με την κηπουρική ή την πεζοπορία στο βουνό. Εγώ γράφω. Είναι μια ανάγκη μου και αυτή δικαιολογεί το να ξυπνάω πολύ νωρίς το πρωί και να κοιμάμαι πολύ αργά το βράδυ, αφιερώνοντας παράλληλα τα σαββατοκύριακα και τις αργίες μου στη λογοτεχνία».
Κάποια γαλλικά ΜΜΕ μέτρησαν τη συγγραφική παραγωγή του Μπρουνό Λεμέρ, σε συνάρτηση με τα υπουργικά καθήκοντά του, αλλά και σε σύγκριση με τον, κορυφαίο σύγχρονο Γάλλο συγγραφέα, τον Μισέλ Ουελμπέκ. Το συμπέρασμα είναι ότι ο Λεμέρ είναι πιο παραγωγικός ακόμη και από τον Ουελμπέκ. Μάλιστα, τα πέντε από τα δεκατρία συνολικά βιβλία που έχει εκδώσει ο Λεμέρ, έχουν γραφτεί ενόσω διοικεί το υπουργείο του.
Ο Μπρουνό Λεμέρ είναι 54 ετών, παντρεμένος με τη ζωγράφο Πολίν Ντουσό ντε Μπαζινιάν και πατέρας τεσσάρων παιδιών. Ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν εμπιστεύτηκε στον Λεμέρ το υπουργείο Οικονομίας το 2017. Προηγουμένως ο Λεμέρ είχε διατελέσει μέλος του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, υπουργός Τροφίμων, Γεωργίας και Αλιείας στην κυβέρνηση του Νικολά Σαρκοζί (2009-2012) και υπουργός Εξωτερικών με αρμοδιότητα τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις από το 2008 έως το 2009.
Ντεγκολικός στις βασικές αντιλήψεις του, ο Μπρουνό Λεμέρ διακρίνεται από έναν μαχόμενο πατριωτισμό και επανειλημμένως έχει καλέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να προχωρήσει σε δημιουργία στρατού, προκειμένου να αποθαρρύνει την τρομοκρατία και να περιφρουρήσει τα εξωτερικά σύνορά της.
Το 2019 στον Μπρουνό Λεμέρ εστάλησαν αρκετές επιστολές με απειλές κατά της ζωής του. Σε ένα από αυτά τα γράμματα, είχαν τοποθετηθεί σφαίρες. Πάντως, σε ό,τι αφορά στο συγγραφικό έργο του, ο Λεμέρ έχει επιτύχει την αναγνώριση, καθώς ένα από τα βιβλία του, το «Des hommes d’État» («Άνδρες του κράτους») τιμήθηκε με το βραβείο Εντγκάρ Φορέ.
