Είναι τέλη δεκαετίας του ‘80, λίγο πριν το Πάσχα σε ένα μεσοαστικό σπίτι της Θεσσαλονίκης, όταν ένας 5χρονος πιτσιρικάς, εισέρχεται στην κουζίνα, όπου η γιαγιά του ετοιμάζει τα τσουρέκια. Ο μικρός Γεώργιος-Ευλάμπιος-κατά κόσμον Άκης Πετρετζίκης-είναι συνεπαρμένος από τη μυρωδιά που αφήνει το μαχλέπι και δεν αφήνει από τα μάτια του τα τσουρέκια που φουρνίζονται.
Χρόνια μετά αυτή η ανάμνηση συντροφεύει ακόμη τον πιο ταλαντούχο εμπορικά σεφ της γενιάς του, έστω και αν μετά από αρκετούς θριάμβους βιώνει τα τελευταία 24ωρα ένα επιχειρηματικό «Βατερλό» από αυτά που σίγουρα δεν μας είχε συνηθίσει. Το λουκέτο στην εταιρία του Kitchen Lab μετά από πέντε χρόνια λειτουργίας είναι αναμφίβολα ένα πλήγμα στο επιτυχημένο story του πιο εμπορικού σεφ των τελευταίων ετών.
Αυτού, που βγήκε με φόρα ως νικητής του πρώτου Ελληνικού Master Chef το 2010, ως ένας πολύ ταλαντούχος μάγειρας για να εξελιχθεί σε ένα άκρως εμπορικό brand name με δικές του εκπομπές στην τηλεόραση, δεκάδες συνεργασίες και χορηγίες.
Πριν γίνει αυτό, ο μικρός Άκης θυμίζει σε πολλά τον πιτσιρικά της ταινίας «Πολίτικη κουζίνα» που ήθελε να είναι συνέχεια σε ένα μέρος, που τα αγόρια μπαίνουν συνήθως μόνο για να φάνε.
«Θυμάμαι να τρυπώνω στην κουζίνα την ώρα που η γιαγιά μου ζύμωνε τσουρέκια και να την παρακολουθώ» είχε δηλώσει σε συνέντευξη που παραχώρησε πριν από τρία χρόνια επισημαίνοντας: «Φυσικά μετά τα τσάκιζα. Κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί σε αυτά τα τσουρέκια». Ούτε αυτός μπορεί να αντισταθεί στην έλξη που νιώθει για τις κουτάλες, τις κατσαρόλες και τις φωτιές.
Μέχρι τα 16 του χρόνια ασχολείται στην οικογενειακή επιχείρηση και εκτός από την μαγειρική παθιάζεται με την φωτογραφία και ονειρεύεται να κάνει ταξίδια.
Το 2002 κατεβαίνει στην Αθήνα, όχι για να ασχοληθεί με το πάθος του, αλλά για να σπουδάσει Λογιστική στο ΤΕΙ Αθήνας, κάτι που δεν τον τρελαίνει.
Είναι 18 χρονών, βγαίνει αρκετά, κάνει παρέες αλλά δεν πεθαίνει να μάθει «τι λένε τα κομπιούτερ και οι αριθμοί» γι’ αυτό τέσσερα χρόνια μετά αρχίζει να παρακολουθεί μαθήματα στη Le Monde, ενώ παράλληλα χρίζεται πτυχιούχος λογιστής, αφού η άποψη του είναι ότι όταν αρχίζεις κάτι πρέπει να το τελειώνεις.
Πιθανόν να μην έχει ξεχάσει το καλοκαίρι του 2004, όταν ένα πρωινό, βγαίνει από το πλοίο στο λιμάνι της Μυκόνου και λούζεται από το εκτυφλωτικό λευκό των σπιτιών της Χώρας.
Μόνο που δεν έχει πάει για διακοπές, αλλά για να μαγειρέψει επαγγελματικά πλέον, αφού δουλεύει όλη τη σεζόν σαν σεφ στο Mykonian Ambassador Relais & Chateau και τον Σεπτέμβριο επιστρέφει στην Αθήνα για να δουλέψει σε εστιατόριο της πόλης.
Τον Φεβρουάριο του 2005 «βουτάει» στις κουζίνες ξενοδοχείου στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης και μόλις τελειώνει το καλοκαίρι στήνει το μενού στην παμπ James Joyce στην Αθήνα.
Ξέρει ότι πλέον δεν θα γίνει ποτέ λογιστής, γιατί κουβαλάει αυτή την δημιουργική τρέλα ενός ταλαντούχου μάγειρα και όχι την ψυχρή νοοτροπία ενός λογιστή, λόγος ικανός να αναζητάει νέες προκλήσεις.
