Ωστόσο, σε μια χώρα που είχε εθιστεί στα στερεότυπα οι αντιδράσεις του τάραζαν τα νερά του άκριτου εφησυχασμού. Οι δηλώσεις του φάνταζαν απρόβλεπτες, παρορμητικές, αν όχι υβριστικά αλαζονικές. Ακριβώς γιατί δεν υποδυόταν ένα Νέστορα του κοινοβουλίου που αμολούσε μουσειακές σοφίες εν είδη ευπρεπούς χρησμού. Ήταν αενάως πολιτικά ενεργός και ιδιοσυγκρασιακά μετωπικός. Φορές υπήρξε και αντιφατικός. Οξύς ή προσαρμοστικός, προκλητικός ή συμβιβαστικός όποτε απαιτούσαν οι περιστάσεις, ξεσήκωνε διαμαρτυρίες. Σπανίως, όμως, τον μέμφονταν ότι συμπεριφερόταν ανειλικρινώς. Η κριτική που του ασκούνταν αφορούσε το αψίκορο ύφος και τις δηλητηριώδεις ατάκες του. Όχι την ολοκληρωμένη συλλογιστική του. Έτσι κι αλλιώς η συγκρότηση του δεν του επέτρεπε να ζητάει συγγνώμη, να εκλιπαρεί συμπάθεια ή συμπόνια για όσα κατά καιρούς δήλωνε. Απεχθανόταν τις αποσιωπήσεις χάριν ενός υποτιθέμενου υπέρτερου καλού. Παρότι τα σχόλια του δεν περνούσαν ποτέ απαρατήρητα, τα σύκα και η σκάφη γι αυτόν είχαν νέτα σκέτα όνομα και ακριβές εδικό βάρος.
Είχε, όμως το χάρισμα να γελάει καθώς έλουζε απτόητος με “κοσμητικά” επίθετα φίλους και αντιπάλους. Υπήρξε ο αντιπρόσωπος στη Βουλής στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που χαρακτήρισε τη Γερμανία ως γίγαντα με πολιτικό μπόι νάνου . Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας που περιέγραφε τον αντίπαλο του ως “κύριο Τίποτε”. Ο υπουργός Εξωτερικών που λοιδορούσε τον πρόεδρο των ΗΠΑ και αντιπαθούσε τον ηγέτη του Κουρδικού PKK. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που μιλώντας σε Γαλλικό κανάλι δήλωνε ότι οι “αγανακτισμένοι στη πλατεία Συντάγματος είναι ένα μείγμα από κομμουνιστές, φασίστες και μαλάκες”. Το κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που απέδιδε σε μερικούς συντρόφους ότι “ανήκουν στην πλουτοκρατία και τζογάρουν στο Χρηματιστήριο”. Ο βουλευτής που “ζωγράφιζε” τον ΣΎΡΙΖΑ ως «κόμμα τραμπούκων» ύστερα από επίθεση που έγινε εναντίον του με γιαούρτια σε ταβέρνα στα Καλύβια.
Ο ίδιος πολιτικός σφράγισε μια ολόκληρη περίοδο της ελληνικής ιστορίας με την περίφημη, σχεδόν απολογητική, αποστροφή του “μαζί τα φάγαμε”. Μια φράση που περίγραφε ένα σκληρό αφήγημα για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα με τις λέξεις: “αυτό που λέμε δημοσιονομική κρίση είναι και δικό μας δημιούργημα. Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής”.Ο πρώην νεαρός μπίτνικ, μετέπειτα δραστήριο μέλος της προδικτατορικής νεολαίας Λαμπράκη, αντιστασιακός επί χούντας, στέλεχος του ΚΚΕ και μεταπολιτευτικά από τις κορυφαίες φιγούρες του ΠΑΣΟΚ, διέγραψε ως πρωταγωνιστής μια μακριά γεμάτη εμπειρίες διαδρομή στην ελληνική πολιτική σκηνή. Συνέδεσε δυναμικά το όνομα του με ιστορικές επιτυχίες κατά τη διάρκεια της θητείας του σε κρίσιμα υπουργικά πόστα.
Πριν τις εκλογές του Μαΐου του 2012 αποφάσισε μετά από 32 χρόνια παρουσίας στη Βουλή να αποσυρθεί και να παραδώσει τη σκυτάλη στους νέους. Έκτοτε το αντισυμβατικό πολιτικό του εκτόπισμα του δεν πραγματώθηκε από ναρκισσιστική έπαρση και περήφανα αναμασήματα ούτε αποσταθεροποιήθηκε από απαιτήσεις εφήμερης υστεροφημίας. Η αποχώρηση του από το δημόσιο βίο ήταν απολύτως ήρεμη σε σχέση με την θορυβώδη αλλά και εμβληματική εμπλοκή του με τη πολιτική. Τη τελευταία δεκαετία της ζωής του με επιβαρυμένη υγεία διέμενε στο Κολωνάκι και έκανε σποραδικά βόλτες ως την αγαπημένη του λίμνη της Βουλιαγμένης. Με την απομάκρυνσή του από την πολιτική δραστηριότητα απενεργοποιήθηκαν βαθμιαία και οι εκάστοτε ρητορικές του βόμβες. Το βέβαιο ήταν ήταν ότι χωρίς τη μπάσα φωνή και το φλογερό ταμπεραμέντο του ο δημόσιος διάλογος έγινε κάπως πιο πληκτικός. Με τον οριστικό αποχαιρετισμό του στη ζωή , το σίγουρο είναι ότι αφήνει πίσω του ένα σημαντικό κενό σε ένα ιστορικό κύκλο που ολοκληρώνεται.
