Τον κ. Κώστα Ζ. τον είχε συναντήσει ο κ. Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός, στις 22 Ιανουαρίου 2022, όταν και βρέθηκε στον προβλήτα Ε7 του Λιμανιού του Πειραιά για να συναντήσει τους άστεγους συνανθρώπους μας που διέμεναν στο σημείο. Ανάμεσά τους και ο Κώστας Ζ.
Δείτε το βίντεο της νέας συνάντησης του Πρόεδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Κώστα Ζ.:
Στην συζήτησή τους η οποία έγινε στο νέο σπίτι του Κώστα Ζ. μιλούν για την συνάντηση που είχαν, ενώ ο 63χρονος άνδρας λέει πως αισθάνεται τυχερός που πλέον έχει μία στέγη. «Πήρα θάρρος όταν σας είδα παραμονή Χριστουγέννων να κατέβετε στο λιμάνι, όχι για το θεαθήναι, αλλά το εννοήσατε, καθήσατε και συζητήσατε μαζί μας», είπε. Από πλευράς του ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, είπε πως η ιστορία του κ. Κώστα αλλά και άλλων που έχουν χρησιμοποιήσει αντίστοιχα προγράμματα έχουν σημαντική αξία.
Ο κύριος Κώστας, μια φιγούρα γνωστή για όλους όσοι είχαν περάσει από εκεί από τον προβλήτα Ε7 του Πειραιά. Ετών 63, με καταγωγή από την Ξάνθη. Εκεί πέρασε ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του καθώς δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά, φτάνοντας δε στο σημείο να δίνει εργασία ακόμη και σε 25 υπαλλήλους στις επιχειρήσεις που διατηρούσε. Κι όμως, η ζωή του πήρε μια αναπάντεχη τροπή που τον οδήγησε σε καθεστώς αστεγίας στην Αθήνα.
Πριν λίγες ημέρες, μάλιστα, βρέθηκε στα Θεωρεία της Βουλής των Ελλήνων ως ο μοναδικός προσκεκλημένος του υποψηφίου Βουλευτή Επικρατείας της ΝΔ, Γιώργου Σταμάτη, με τον οποίον τους ενώνει πλέον μια δυνατή φιλία. «Σε μια στιγμή όλα χάθηκαν», συνήθιζε ο κ. Κώστας να ομολογεί. Αλλά σε μια επόμενη μπορεί και όλα να αρχίζουν ξανά. Ο κ. Κώστας Ζ. πλέον εργάζεται προκειμένου να συμπληρώσει τα ένσημά του για να συνταξιοδοτηθεί.
Υπενθυμίζεται ότι πρόσφατα σε συνέντευξή του στο MEGA ο κ. Μητσοτάκης είχε αναφερθεί στον κ. Κώστα Ζ. λέγοντας πως: «Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πια άστεγος. Μπήκε σε σπίτι µε το πρόγραµµα “Στέγαση και Εργασία” του υπουργείου Εργασίας. Έβαλε το κοστούµι του και ήρθε στην ορκωµοσία -πήρε μια πρόσκληση από τον βουλευτή Επικρατείας µας- ως µια ελάχιστη αναγνώριση ότι κάποιος, επιτέλους, ασχολήθηκε µε αυτούς τους ανθρώπους και τους έβγαλε από την ανυπόφορη φτώχεια στην οποία ζούσαν».
