Η ωκεανογραφική έρευνα στα πλαίσια του προγράμματος POSEIDON ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία και περιλάμβανε τη συλλογή θαλάσσιων γεωφυσικών δεδομένων ως μια συνεργατική προσπάθεια Ισπανών (Instituto de Ciencias del Mar, CSIC), Ιταλών (ISMAR – CNR Bologna), και Ελλήνων (Εργαστήριο Φυσικής Γεωγραφίας, Τμήμα Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος-ΕΚΠΑ) επιστημόνων στα πλαίσια του προγράμματος Eurofleet+ με το Ιταλικό ερευνητικό σκάφος Laura Bassi του OGS.
Οι Επιστημονικά Υπεύθυνοι της ωκεανογραφικής αποστολής ήταν ο Dr. César R. Ranero (CSIC), η Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Παρασκευή Νομικού (ΕΚΠΑ) και η Dr. Maria Filomena Loreto (ISMAR-CNR). Στο Επιστημονικό προσωπικό της αποστολής, από το Εργαστήριο Φυσικής Γεωγραφίας του ΕΚΠΑ, συμμετείχαν και ο Καθηγητής Σεραφείμ Πούλος (Διευθυντής Εργαστηρίου), η Υποψ. Διδάκτωρ Λαμπρίδου Δανάη και η Μεταπτυχιακή φοιτήτρια Ελισάβετ Νικολή.
Στόχος της ωκεανογραφικής έρευνας POSEIDON είναι να μελετήσει αναμφισβήτητα μια από τις πιο σύνθετες και συγκριτικά ελάχιστα αξιολογημένες περιοχές με αποδεδειγμένα υψηλό σεισμικό κίνδυνο στη Μεσόγειο: τη Δυτική Πελοπόννησο και τα νησιά του Ιονίου (Κεφαλονιά, Λευκάδα, Ζάκυνθος και Ιθάκη).
Ένα πολύπλοκο σύστημα ρηγμάτων αναπτύσσεται σε όλη αυτή την περιοχή, καθώς βρίσκεται κοντά στο βόρειο άκρο της Ελληνικής ζώνης υποβύθισης. Η περιοχή αυτή είναι ιδιαίτερα ενεργή σεισμικά, με πολυάριθμους ισχυρούς σεισμούς, κυρίως υποθαλάσσιους, που έχουν καταγραφεί από το χερσαίο Ελληνικό σεισμολογικό δίκτυο κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Ωστόσο, ορισμένα καταστροφικά γεγονότα είναι ελάχιστα γνωστά, όπως ο σεισμός της Κεφαλονιάς το 1953 Mw~6,8, πιθανώς ο πιο καταστροφικός σεισμός στην πρόσφατη Ελληνική ιστορία. Το γεγονός του 1953 προκάλεσε την κατάρρευση του 85% όλων των κτιρίων στο νησί της Κεφαλονιάς, ~1000 νεκρούς και ~145 χιλιάδες άστεγους, και αποτέλεσε την αφορμή της μακροχρόνιας μετανάστευσης του πληθυσμού, επηρεάζοντας την τοπική οικονομία, η οποία μόλις πρόσφατα άρχισε να επουλώνεται.
Ο σεισμός του 1953 καταγράφηκε σε λίγους σεισμολογικούς σταθμούς που ήταν διαθέσιμοι εκείνη την εποχή, με αποτέλεσμα ακόμα κα σήμερα η θέση του επικέντρου να είναι ασαφής. Ως αποτέλεσμα, το ρήγμα που προκάλεσε το σεισμό του 1953 είναι υπο συζήτηση, καθώς δεν υπάρχει επαρκής τεκτονικός χάρτης ενεργών ρηγμάτων από δεδομένα θαλάσσιας γεωφυσικής έρευνας. Για το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής μελέτης, η θέση, η διάσταση και η κινηματική των κύριων ενεργών ρηγμάτων είναι ελάχιστα γνωστή, πόσο μάλλον η βαθιά δομή τους, η οποία αποτελεί κρίσιμη πληροφορία που απαιτείται για την αξιολόγηση των γεωκινδύνων που συνδέονται με αυτά.
