Πίσω από το «Κίνημα της Πετσέτας» (το οποίο θυμίζει τρόπον τινά και υπό την έννοια της αυτοδικίας το περιβόητο κίνημα «Δεν πληρώνω») βρίσκεται η «Κίνηση Πολιτών Πάρου για Ελεύθερες Παραλίες – Save Paros Beaches». Σύμφωνα με το σχετικό εισαγωγικό σημείωμα στο Facebook η εν λόγω ομάδα αυτοπροσδιορίζεται ως εξής: «Η Κίνηση Πολιτών Πάρου για τις Παραλίες είναι μία ‘από τα κάτω’ συλλογικότητα πολιτών του νησιού. Μας ενώνει η έγνοια για τη συρρίκνωση του δημόσιου χώρου και ο εκτοπισμός μας από τις παραλίες του τόπου μας. Ανησυχούμε για την παγίωση της ανομίας και ασυδοσίας στις παραλίες της Πάρου από επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τμήματα παραλιών και καταλαμβάνουν αυθαίρετα με ξαπλώστρες και ομπρέλες τον κοινόχρηστο χώρο, πολύ πέραν των ορίων που προβλέπουν οι συμβάσεις παραχώρησης που έχουν υπογράψει. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα των πολιτών και επισκεπτών του νησιού μας για ελεύθερη πρόσβασης στις παραλίες που αγαπάμε. Το ελληνικό καλοκαίρι είναι κομμάτι της ψυχής μας, είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας: ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν να μας το πάρει!».
Στις τελευταίες δημοσιεύσεις της ομάδας περιλαμβάνονται ειδήσεις που δικαιώνουν τη δράση της, όπως πχ ότι «στις 28/7/23 συνελήφθησαν από αστυνομικούς του Α.Σ. Νάουσας, δύο ημεδαποί ηλικίας 53 και 58 ετών γιατί λειτουργούσαν επιχειρήσεις οι οποίες καταλάμβαναν παράνομα τμήμα ζώνης αιγιαλού με ομπρέλες-ξαπλώστρες, κατά περίπτωση».
Και μολονότι στην ίδια σελίδα στο Facebook μπορεί κανείς να δει σύντομα βίντεο από κινητοποιήσεις, υπό τύπον πορείας διαμαρτυρίας/διαδήλωσης στις παραλίες της Πάρου καθαυτές, η ουσία του ρόλου που επιτελεί η συγκεκριμένη «από τα κάτω συλλογικότητα» είναι η παρακίνηση της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Διότι το «Κίνημα της Πετσέτας» δικαιούται να πανηγυρίζει επειδή κατόρθωσε να προσελκύσει την προσοχή της εισαγγελίας Αρείου Πάγου, η οποία και αντέδρασε αμέσως, όπως τουλάχιστον δείχνει η εντολή της άρτι διορισθείσας προϊσταμένης της.
Απευθυνόμενη στην εισαγγελέα Πρωτοδικών Σύρου, η κα Αδειλίνη αναφέρει ότι «ως προς τις καταγγελίες που αναφέρονται σε κατάληψη τμημάτων του αιγιαλού στην Πάρο, χωρίς τις προϋποθέσεις του νόμου και την παρεμπόδιση της ελεύθερης πρόσβασης του κοινού στις παραλίες, σας υπενθυμίζουμε την με αριθμό 10/4-5-2023 εγκύκλιό μας και παρακαλούμε για την πιστή εφαρμογή της».
Η εγκύκλιος στην οποίαν παραπέμπει η Γεωργία Αδειλίνη φέρει την υπογραφή του Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Παναγιώτη Σ. Παναγιωτόπουλου, ο οποίος, από τις 4 Μαΐου επισήμαινε ότι «η απρόσκοπτη πρόσβαση στις παραλίες είναι conditio sine qua non [σσ: όρος εκ των ων ουκ άνευ] για το φετινό καλοκαίρι. Επερχομένου εντός ολίγου του θέρους, με την παρούσα σκοπώ να σας ευαισθητοποιήσω πάνω στο φλέγον ζήτημα της απρόσκοπτης και ελεύθερης πρόσβασης στις παραλίες και ακτές. Ήταν (και τότε, όπως και τώρα) Μάιος του έτους 1940, που δημοσιεύτηκε στην ΕτΚ ο νόμος 2344/1940 που παρείχε τον πρώτο νομοθετικό ορισμό του αιγιαλού και όριζε με το άρθρο 1 ότι ‘ο αιγιαλός, ήτοι η περιστοιχούσα την θάλασσαν χερσαία ζώνη, η βρεχομένη από τας μεγίστας πλην συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων, είναι κτήμα κοινόχρηστον, ανήκει ως τοιούτον εις το Δημόσιον και προστατεύεται και διαχειρίζεται υπ’ αυτού».
Στην ίδια εγκύκλιο, τονίζεται επίσης ότι «με την κραταιά εισαγγελική πυγμή μας πρέπει να καταστήσουμε τοις πάσι εμφανές, έστω και δια κυρώσεων και δια πράξεων δικονομικού καταναγκασμού, ότι κύριος προορισμός των κοινοχρήστων πραγμάτων είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση του κοινού προς αυτά. Ότι μόνο κατ’ εξαίρεση, και μόνο για τμήματα των ως άνω κοινοχρήστων πραγμάτων, επιτρέπεται, για λόγους ‘επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος’ η παραχώρηση αυτών ‘μόνο κατά χρήση’, αλλά και πάλι κατά τρόπο που να μην αναιρείται η κοινή χρήση τους, αφού ο σκοπός ύπαρξής τους υπάρχει στο διηνεκές και αυτά ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο. Συνεπώς, προκύπτει, και ρητά ορίζεται στο νόμο, ότι απαγορεύεται απολύτως η κατασκευή κτισμάτων και εν γένει η τοποθέτηση κατασκευασμάτων στον αιγιαλό και την παραλία και ότι οποιαδήποτε μόνιμη κατασκευή βρίσκεται εκτός των ορισμών του νόμου, οπότε, η εν λόγω κατασκευή είναι άμεσα κατεδαφιστέα. Παραλία δε, είναι η ζώνη της ξηράς η οποία προστίθεται στον αιγιαλό, προς εξυπηρέτηση της επικοινωνίας της ξηράς με την θάλασσα και αντιστρόφως, και καθορίζεται σε πλάτος μέχρι και πενήντα (50) μέτρα από την γραμμή του αιγιαλού».
Στο κείμενό του ο Αντιεισαγγελέας Παναγιωτόπουλος ξεκαθαρίζει ότι «’ίδιωτικές παραλίες’, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο νόμος δεν γνωρίζει! Αν δε, ενάντια στο νόμο και ανήθικα κοινωνικά, στις περιοχές αρμοδιότητάς σας υπάρχουν τέτοιες, λόγω της μακροχρόνιας παντελούς αδιαφορίας των αρχών και της έλλειψης παντός ελέγχου, πρέπει, με την εισαγγελική δράση μας, να επαναφέρουμε τα πράγματα στην προτέρα νόμιμη κατάσταση! Όχι μόνοι μας βεβαίως, αλλά με την συνδρομή όλων των εμπλεκομένων φορέων: Λιμεναρχείων, Αστυνομικών Δνσεων κ.λπ. Πας δε αντιλέγων και εφόσον εκούσια δεν συμμμορφώνεται στο νόμο, πειθαναγκάζεται προς τούτο, δια μέτρων δικονομικού καταναγκασμού: (ένταλμα σύλληψης στα αυτόφωρα κακουργήματα και πλημμελήματα που εκδίδεται από τον εισαγγελέα, κατασχέσεις με διαταγή σας όλων των πραγμάτων και αντικειμένων που έχουν σχέση με το έγκλημα, κατεδάφιση άμεση των παράνομων κατασκευών κ.λπ)».
