Ποιος είναι αυτός; Η Αυτοδιοίκηση. Πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Οπως και η αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών. Εκεί και το δεύτερο έμφραγμα. «Σε παρακαλώ, μην το γράψεις αυτό». Θα το γράψω. Οπως και ο έλεγχος στρατιωτικών μονάδων. «Ποιο πρόβλημα έχουμε;» ρωτάει ο Κυριάκος. Και αμέσως προκύπτει ως πρώτη και καλύτερη επιλογή το όνομα Νίκος Χαρδαλιάς. Για κάθε «επικίνδυνη αποστολή».
Κάποια στιγμή, όταν η κουβέντα κατέληξε στα δύσκολα, στην ενδοσκόπηση, στα εσωτερικά και ψυχικά, είδα τα μάτια του να κοκκινίζουν. Διακριτικά. Συγκρατημένα. Τα δάκρυα χορεύανε στο βλέμμα του. Χορεύανε χωρίς να κατρακυλήσουν. «Είμαι συναισθηματικός». Σε πιστεύω, του είπα. Και έτσι για μία ακόμα φορά βεβαιώθηκα για την «ερωτική» συνύπαρξη των ετερόκλητων στον ίδιο άνθρωπο. Και μοναχικός και συλλογικός. Και αποφασιστικός και θεσμικός. Και ορμητικός, αλλά και δημοκρατικός. Και κομματικός, αλλά και συναινετικός. Τον καταλαβαίνω.
Αν ο Κυριάκος είχε στη διάθεσή του άλλους δέκα σαν τον Χαρδαλιά, οι μεταρρυθμίσεις και οι εκσυγχρονισμοί θα εκτόξευαν τη χώρα σε άλλο επίπεδο. Και κάτι ακόμα, αυτό τα λέει όλα: «Ποτέ βουλευτής, πάντα άνθρωπος του σκοπού».
Η συζήτηση μαζί του, στη γνωστή γωνιά του κέντρου, όπως έχει ηχογραφηθεί στο iPhone μου.
Σκηνή 1: Κάθε στρέμμα που χάναμε, κάθε σπίτι που καιγόταν, ήταν μια μαχαιριά για όλους μας
-Πρώτα να σε ρωτήσω για την ιστορία με τον COVID, τότε που καθημερινά σε βλέπαμε στην τηλεόραση.
«Ηταν μια περίεργη περίοδος».
-Ποιος εισηγήθηκε στον Κυριάκο να κλείσει αμέσως τα πάντα; Ο Τσιόδρας;
«Είχαν γίνει δύο συσκέψεις στο Μαξίμου σε σχέση με τα μέτρα που έπρεπε να πάρουμε και είχαμε ετοιμάσει ένα γενικό σχέδιο που ήταν εις γνώσιν του προέδρου».
-Ναι, αλλά ποιος του είπε ότι έπρεπε να κλείσει τα πάντα;
«Η συζήτηση έγινε με τον Τσιόδρα, όμως η απόφαση ήταν του προέδρου. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν χτύπησε το τηλέφωνο και μου ζήτησε να προχωρήσουμε όλες τις διαδικασίες ώστε να κλείσει όλη η χώρα. Ηταν μια δύσκολη στιγμή, νομίζω, για όλους όσοι ασχολήθηκαν με το κομμάτι αυτό».
-Και κάθε μέρα εμφανιζόσουν στην τηλεόραση μαζί με τον Τσιόδρα και σε έβριζαν όλοι.
«Εντάξει, ήταν άλλη μια αποστολή σκοπού».
-Πώς εξηγείς το γεγονός ότι οι Ελληνες, ενώ έκανες πολύ καλή δουλειά εκεί και στη συνέχεια που πήγαινες στις φωτιές, οι πολίτες, οι περισσότεροι, φώναζαν, έβριζαν; Πώς εξηγείται αυτό;
«Θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι δεν ήταν οι περισσότεροι. Ηταν ελάχιστες μειοψηφίες. Και αυτό μπορώ να το πω μετά την αντιμετώπιση της πανδημίας, διότι πραγματικά εισπράττω πολλή αγάπη από τον κόσμο. Ακόμα και κάποιοι άνθρωποι που με δυσκολία αντιλαμβάνονταν τότε τη σημαντικότητα των αποφάσεων αυτών, σήμερα ομολογούν όλοι ότι ήταν σωστές αποφάσεις».
-Εκ των υστέρων όμως. Εγώ λέω για εκείνη τη στιγμή. Τότε με τις φωτιές, τι έγινε;
