«Η πληρέστερη και πιο ενδιαφέρουσα ίσως μέρα της διαδρομής μας στο Ζαγόρι, είναι η προτελευταία. Το γκρουπ έχει ‘δεθεί’, τα αστεία περισσεύουν, έχω μάθει τα πάντα για τη δουλειά τους, την οικογενειακή τους κατάσταση, τα παιδιά τους και γενικά, περνάμε υπέροχα!
Ξεκινάμε με πρωινό περίπατο ανάμεσα στα χωριά Καπέσοβο και Βραδέτο. Το μονοπάτι, που γνωρίζουμε ως ‘η Σκάλα του Βραδέτου’, αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα ‘λαϊκής αρχιτεκτονικής’ στην Ελλάδα – πρόκειται για ένα εμβληματικό χαλικωτό μονοπάτι του 19ου αιώνα, σμιλεμένο στο πλάι του φαραγγιού της Μεσαριάς. Η φιδωτή διαδρομή του οδηγεί στο Βραδέτο, το χωριό, που είναι σκαρφαλωμένο στην πιο ψηλή θέση του Ζαγορίου, στα 1350μ. Την απότομη υψομετρική διαφορά στην ανάβαση ‘ανταμείβει’ η έκρηξη χρωμάτων στη βλάστηση εκατέρωθεν του μονοπατιού, ανάλογα με την εποχή.
Φτάνοντας στο Βραδέτο, σταματάμε στο τοπικό καφενείο. Μας υποδέχεται η ‘αιθέρια’ παρουσία της ιδιοκτήτριας, της Κωνσταντίνας. Με μία γιρλάντα από λουλούδια στα μαλλιά, μας σερβίρει φρέσκια, δροσερή λεμονάδα. Στον άπλετο ελεύθερο χρόνο της, η Κωνσταντίνα φτιάχνει κοσμήματα, τα οποία συνήθως ‘τιμούν’ τα μέλη της ομάδας μας για το υπόλοιπο του ταξιδιού.
Αν και με κάποια δυσκολία, αποχωριζόμαστε αυτή τη μικρή ‘όαση’ για να συνεχίσουμε την πεζοπορία μέσα από βοσκοτόπια προς το ‘Μπελόι’, το σημείο με την πιο καθηλωτική ίσως θέα προς το φαράγγι του Βίκου, το οποίο ‘κατεβαίνει’ εκατοντάδες μέτρα ακριβώς κάτω από τα πόδια μας. Μπροστά μας, το βλέμμα ακολουθεί την καμπυλωτή γραμμή του φαραγγιού έως τα βουνά της νότιας Αλβανίας. Λίγα βήματα μακριά, σε ένα γραφικό πλάτωμα σε υψόμετρο 1500μ, στρώνουμε το πικ νικ μας – κανονικά, με τραπεζομάντηλα, αφρίζοντα οίνο και όλα τα ‘πρέπει’ για την περίσταση. Από τις πιο ‘δυνατές’ στιγμές της εκδρομής μας!
Έμπλεοι απόλαυσης – και με τη χειροποίητη πίτα της μητέρας της Κωνσταντίνας ως εφόδιο – ανεβαίνουμε στα ποδήλατα. Η κατάβαση είναι 15χλμ μέσα σε ένα τοπίο απίστευτης ομορφιάς. Στόχος μας, το περίφημο Γεφύρι του Κόκκορη, που περιβάλλει ένα μικρό φαράγγι. Οι στάσεις για φωτογραφίες, απαραίτητες. Μερικές φορές, αρπάζω την ευκαιρία για να απαγγείλω το ‘Γιοφύρι της Άρτας, από το βιβλίο μου με τις μεταφράσεις (‘Ελληνικά Παραδοσιακά Τραγούδια, Εκδόσεις Αιώρα Aiora Press). Ξανά στα ποδήλατα, μέχρι την τελευταία στροφή που θα μας οδηγήσει στην πεδιάδα του Ζαγορίου. Το συναίσθημα με πλημμυρίζει. Επιστρέφω σπίτι μου, στο χωριό που ζω, τα Άνω Πεδινά, ακριβώς επάνω από αυτή την κοιλάδα.
