Την ίδια στιγμή, όλη η επικράτεια βούλιαζε σε σχεδόν νεκρική σιωπή. Ολες οι εκδηλώσεις είχαν ακυρωθεί. Οι ψυχαγωγικές εκπομπές και τα διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση είχαν ανασταλεί. Η σημαία στον τρούλο του Κρεμλίνου κυμάτιζε μεσίστια, όπως και σε όλα τα δημόσια κτίρια της παγωμένης, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ρωσικής πρωτεύουσας. Μόνο ένα μεγάλο βουβό και βουρκωμένο πλήθος σχημάτιζε ατελείωτες ουρές δημιουργώντας έναν τεράστιο λόφο από άνθη κοντά στην καμένη συνολικά αίθουσα της πολύνεκρης τρομοκρατικής επίθεσης. Αυτή η κατάθεση λουλουδιών των απλών καθημερινών πολιτών συνιστούσε έναν ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη των 143 αμέριμνων ανθρώπων, ανάμεσά τους και παιδιά, που εξοντώθηκαν με πρωτοφανή αγριότητα. Ηταν, ταυτόχρονα, μια μικρή άλλα αισθητή χειρονομία συμπαράστασης στους συφοριασμένους συγγενείς των δεκάδων αγνοουμένων και των τραυματιών που χαροπαλεύουν.
Εκείνες τις ώρες της συλλογικής οδύνης το κυνικά αυθάδες Κρεμλίνο συνέχιζε τη στρεβλή και μονόπλευρη αφήγησή του, παραβλέποντας σκόπιμα όλα τα διαθέσιμα στοιχεία της δράσης των αιμοβόρων μακελάρηδων. Παρά ή μάλλον εξαιτίας του κουρελιασμένου προφίλ του έναντι της ασφάλειας των πολιτών, υιοθετούσε μεθοδικά τη βολική προπαγάνδα που απέδιδε άμεση ευθύνη για το μαζικό έγκλημα στην Ουκρανία και στη Δύση. Τι κι αν την ευθύνη για την τρομοκρατική επίθεση την ανέλαβε άμεσα με ντοκουμέντα η σκληροπυρηνική οργάνωση του σαλαφιστικού Χορασάν -που δραστηριοποιείται στο Ιράν, στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν- και είναι παρακλάδι των ακραίων φονταμενταλιστών του «Ισλαμικού Κράτους»; Αυτή παραμερίστηκε, επισήμως, σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Τσετσενία, Νταγκεστάν
Λες και δεν έχει υποστεί η Ρωσία και στο παρελθόν θανατηφόρες τρομοκρατικές επιθέσεις. Σαν να μη γνωρίζει ότι έχει διαχρονικά ανοιχτούς λογαριασμούς με τους φανατικούς τζιχαντιστιές του χαλιφάτου του ISIS. Μια οξύτατη αντιπαράθεση που άνοιξε από τότε που η Σοβιετική Ενωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν. Και συνεχίστηκε με τη ρωσική ισοπέδωση της Τσετσενίας και την επιδρομή στο Νταγκεστάν, τις στενές σχέσεις της Μόσχας με τις κυβερνήσεις της Συρίας και του Ιράν, καθώς και με τις στρατιωτικές εκστρατείες των μισθοφόρων της ομάδας Βάγκνερ στο Σαχέλ της Αφρικής.
Επίσης, τι κι αν οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες είχαν αγνοήσει προκλητικά τις προειδοποιήσεις (που αποδείχτηκαν σκληρά προφητικές) από τις ομόλογές τους αμερικανικές για πιθανή επίθεση κατά τη διάρκεια μαζικής εκδήλωσης στη Μόσχα… Αυτή η σύσταση προσοχής που χτυπούσε εκκωφαντικά καμπάνες κινδύνου χλευάστηκε προκαταβολικά ως απόπειρα απομείωσης της ισχύος του ρωσικού κράτους. Για τον Πούτιν και το σινάφι των ζηλωτών του οι ηθικοί αυτουργοί και οι οργανωτές της αιματοχυσίας κρύβονταν πίσω από το «ναζιστικό καθεστώς» του Κιέβου, τη CIA και τον Λευκό Οίκο του Μπάιντεν. Με αστήρικτες αποδείξεις και συκοφαντίες επιχειρούσαν να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες και υποχρεώσεις, να συγκαλύψουν την αμέλεια και την ενοχή τους, να χειραγωγήσουν τους συμπατριώτες τους ρίχνοντας το φταίξιμο αλλού, για την ολέθρια εκατόμβη στη χώρα τους. Με αυτή τη μεροληπτική ρητορική κλιμάκωναν τις ατεκμηρίωτες κατηγορίες τους. Τις εμπλούτιζαν με αυστηρές απειλές και με έμπρακτη αύξηση σφοδρών στρατιωτικών επιδρομών κατά της Ουκρανίας.
Το αβάσιμο μοτίβο των ισχυρισμών της νομενκλατούρας του Πούτιν ήταν ότι οι άνανδροι δράστες της αποτρόπαιης τρομοκρατικής επίθεσης συνελήφθησαν μετά από 14ωρη καταδίωξη στην περιοχή του Μπριανσκ, 350 χλμ. μακριά από τη Μόσχα. Υποτίθεται ότι αυτοί, επιβαίνοντες σε ένα παλιό λευκό Renault Sedan με λευκορωσικές πινακίδες, επιχειρούσαν να περάσουν από τα ρωσικά σύνορα στην Ουκρανία. Εκεί όπου δήθεν οι ντόπιοι συνεργοί τους θα τους περίμεναν ως ήρωες με ανοιχτές αγκάλες. Την εξυπηρετική αυτή εκδοχή τη «μαγάρισε» ένας πιστός ομοϊδεάτης και υποτελής συνεργάτης του Πούτιν. Ο αλαζονικός διεφθαρμένος, καλπονοθευτής και ισόβιος δικτάτορας με προεδρική φορεσιά, ο Λευκορώσος Αλεξάντερ Λουκασένκο. Ο ίδιος ενημέρωσε δημοσίως τα ΜΜΕ ότι οι ένοπλοι εξτρεμιστές κατευθύνονταν προς τη δική του χώρα. Η δήλωσή του πέρασε ντούκου από τον πρώην Καγκεμπίτη, νυν επανεκλεγμένο Ρώσο πρόεδρο και το τρέχον αφεντικό της κρατικής ασφάλειας FSB Αλεξάντρ Μπορτνίκοφ. Και για τους δύο ήταν ένας ακόμη περιττός ψιλοκομμένος μαϊντανός στην παραπλανητική συνταγή που είχαν επιμελημένα παρασκευάσει. Μήπως πρόκειται να λογοδοτήσουν ποτέ για όσα διδάχτηκαν στις μυστικές υπηρεσίες; Εκεί που έμαθαν και εφαρμόζουν ότι είναι προτιμότερο να επινοήσεις ένα ψέμα από το να παραδεχτείς μια αφόρητη αλήθεια.
Σκληροί βασανισμοί
Το ίδιο κυριακάτικο βράδυ κουκουλοφόροι πράκτορες της FSB μετέφεραν τους τέσσερις συλληφθέντες υπόπτους με την κατηγορία της βάρβαρης επίθεσης στο περιφερειακό δικαστήριο Μπασμάνι, βορειοανατολικά του κέντρου της Μόσχας. Τους έμπασαν σφιχτοδεμένους με χειροπέδες και σπρώχνοντάς τους σε αυτό το δίπατο αρτ νουβό κτίριο του περασμένου αιώνα, που μοιάζει με παλιό άσυλο. Κυρίως, όμως, είναι διαβόητο για τις αμφιλεγόμενες υψηλού προφίλ πολιτικές δίκες, εργαστήριο λήψης άδικων αποφάσεων και συνώνυμο της απουσίας ανεξαρτησίας του θεσμού της Δικαιοσύνης.
