Αναπολούν με γεμάτες τις τσέπες από το μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα της Γερμανίας ένα παρελθόν που πιστεύουν ότι ήταν (πολύ) καλύτερο. Βλέπουν παντού παρακμή και για αυτό στρέφονται στην Ακροδεξιά.
Ενόψει των κρατιδιακών εκλογών αλλά και των ευρωπαϊκών που θα διεξαχθούν φέτος, η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) αντιμετωπίζει πρωτοφανή και εξονυχιστικό νομικό και πολιτικό έλεγχο, που θα μπορούσε να το οδηγήσει στο να χάσει κάθε κρατική χρηματοδότηση.
Η AfD αντλεί περίπου το μισό των συνολικών ετήσιων εσόδων της, που φτάνουν τα 20 εκατ. ευρώ, κυρίως από δωρητές και εισφορές μελών. Μια αξιόλογη δεξαμενή δωρητών είναι άνδρες μεγάλης ηλικίας και μεγάλων εισοδημάτων. Το υπόλοιπο μισό είναι από το κράτος, η χρηματοδότηση του οποίου προς τα κόμματα αυξάνεται ή μειώνεται ανάλογα με την εκλογική επίδοσή τους.
Τα μεγάλα κόμματα λαμβάνουν πολύ σημαντικότερες δωρεές, ιδιαίτερα από μεγάλες εταιρίες και επιχειρηματικές ενώσεις. Το 2022, η AfD έλαβε 13,4 εκατ. ευρώ κυρίως από δωρεές, σε σύγκριση με 55 εκατομμύρια για τους Πράσινους και 115 εκατομμύρια για τους Σοσιαλδημοκράτες, δύο κόμματα που συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό.
Τα στοιχεία δείχνουν, πάντως, ότι η AfD παίρνει λιγότερες δωρεές άνω των 50.000 ευρώ σε σχέση με άλλα κόμματα. Με τη σειρά του, αυτό σημαίνει πως πολλοί επιχειρηματίες που δίνουν μεταξύ 10.000 και 50.000 ευρώ (τα οποία αποτελούν περίπου το 20% των δωρεών) ασκούν δυσανάλογη επιρροή. Μεταξύ τους είναι και εκλεγμένοι αξιωματούχοι που δίνουν ένα μέρος του μισθού τους.
Και ποιοι άλλοι είναι οι χρηματοδότες της AfD; Άνδρες -κατά κύριο λόγο- άνω των 65 ετών και εύποροι, με επιτυχημένη σταδιοδρομία σε μικρές επιχειρήσεις, συχνά στον τομέα των ακινήτων, τη δικηγορία, ή την ελαφρά βιομηχανία.
Βλέπουν παντού παρακμή
Ο πιο γνωστός δωρητής της AfD είναι ο 72χρονος πολιτικός μηχανικός Χάρτμουτ Ίσμερ. Έγινε πλούσιος εξαιτίας της άνθησης του τομέα των ακινήτων στην ανατολική Γερμανία, η οποία «ψηφίζει» ακροδεξιά πάνω από τον μέσο όρο.
Όπως λέει ο ίδιος στο Reuters, η πρόσφατη ιστορία της Γερμανίας είναι ιστορία παρακμής από τη δεκαετία του ‘70 ως το 2015, όταν η καγκελάριος Μέρκελ άνοιξε τα σύνορα στους μετανάστες. Αναπολεί ο ίδιος την εποχή που ήταν 20άρης με όνειρα για το μέλλον.
Θέλει την επιστροφή της Γερμανία πριν από τη μετανάστευση και πριν από τους φόβους για την κλιματική αλλαγή. Δεν είναι τυχαίο το ότι δίνει χρήματα για το ακροδεξιό περιοδικό Compact και θεωρεί πως τα lockdown για την πανδημία ήταν μια αυταρχική υπερβολή.
