Ιστορικά, η λίμνη Tulare ήταν κάποτε η μεγαλύτερη λίμνη γλυκού νερού δυτικά του ποταμού Μισισιπή. Για χιλιάδες χρόνια, από την Παλαιολιθική εποχή και μετά, η λίμνη Tulare ήταν μια πλούσια περιοχή, η οποία συντηρούσε ίσως τον μεγαλύτερο πληθυσμό ιθαγενών Αμερικανών βόρεια του σημερινού Μεξικού. Μετά την αποξήρανση, έγινε εκτροπή των παραποτάμων για γεωργική άρδευση αλλά και χρήση νερού από τους πολίτες. Στην σύγχρονη εποχή είναι συνήθως ξηρή και εντοπίζονται υπολείμματα υγροβιότοπων και ελών.
Η λίμνη επανεμφανίζεται κατά τη διάρκεια ασυνήθιστα υψηλών βροχοπτώσεων ή τήξης χιονιού, όπως συνέβη το 1942, το 1969, το 1983, το 1997, το 1998 και το 2023.
«Η λίμνη Tulare ήταν η μεγαλύτερη πηγή γλυκού νερού δυτικά του ποταμού Μισισιπή. Είναι πραγματικά δύσκολο να το φανταστεί κανείς αυτό τώρα», δήλωσε στο Northeastern Global News η Vivian Underhill, ερευνήτρια που εργαζόταν παλαιότερα στο Πανεπιστήμιο Northeastern και μελετούσε το φαινόμενο.
Γύρω από τη λίμνη έχουν γίνει έργα για να συγκρατούν το νερό, αλλά τις χρονιές που έχουν σημειωθεί πυκνές χιονοπτώσεις και σφοδρές βροχοπτώσεις βυθίζονται τα στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων. Η… επιστροφή της λίμνης το 2023 στάθηκε αρκετή για να δώσει πνοή στο χαμένο οικοσύστημα της περιοχής με πάπιες, υδρόβια πτηνά και βατράχους να έχουν κάνει την εμφάνισή τους.
Οι έποικοι και η αποχώρηση των ιθαγενών
«Κάποτε, υπήρχε τόσο πολύ νερό που ένα ατμόπλοιο μπορούσε να μεταφέρει γεωργικές προμήθειες από την περιοχή του Μπέικερσφιλντ μέχρι το Φρέσνο και στη συνέχεια μέχρι το Σαν Φρανσίσκο», δήλωσε η Underhill.
Η ιθαγενής φυλή Tachi Yokut που αρχικά αποκαλούσε αυτό το τμήμα της κοιλάδας σπίτι της, ονόμασε τη λίμνη «Pa’ashi» και αποτελούσε βασικό πυρήνα για τη ζωή τους. Ωστόσο όσοι συμφωνούσαν στην αποξήρανση τους παραχωρούνταν καλλιεργήσιμες εκτάσεις. «Έτσι, υπήρχε μεγάλο κίνητρο για τους λευκούς εποίκους να αρχίσουν να κάνουν αυτή τη δουλειά», δήλωσε η Underhill.
Έτσι, κατασκευάστηκαν εκατοντάδες αρδευτικά κανάλια και λεκάνες για να απομακρύνουν το νερό από τη λίμνη. Σύντομα, η λίμνη είχε στερέψει εντελώς, απελευθερώνοντας 100.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης – και αναγκάζοντας τους Tachi Yokut να εγκαταλείψουν το σημείο.
Η επιστροφή της λίμνης το 2023 προκάλεσε ανησυχία στους καλλιεργητές βυθίζοντας τις περιουσίες τους αλλά και αποθήκες με γεωργικό εξοπλισμό, ακόμη και ηλεκτρικά καλώδια. Ωστόσο, τα νερά αποστραγγίστηκαν και μέχρι το καλοκαίρι του 2024 είχαν σχεδόν εξαφανιστεί.
