Το πρώτο βήμα έγινε με την έκτακτη σύνοδο στο Λονδίνο εκεί που όπως φαίνεται η Ευρώπη δεν έχασε ακόμη μία ευκαιρία να αναλάβει πραγματικές πρωτοβουλίες. Ο τρόπος με τον οποίο ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι εκδιώχθηκε από τον Λευκό Οίκο και τις ΗΠΑ έγινε «χρυσή ευκαιρία» στα χέρια της Ευρώπης που αξίζει να τις πιστωθεί πως έβαλε στην άκρη τις τεράστιες διαφορές της και εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση στο έπακρο.
Στο Λονδίνο οι σύμμαχοι της Ουκρανίας συμφώνησαν όχι απλά στην συνέχιση της στήριξης προς το Κίεβο αλλά και σε αυτό που είπε την Τετάρτη στο διάγγελμά του ο Πρόεδρος της Γαλλίας : «το μέλλον της ηπείρου δεν θα γραφτεί ούτε στις ΗΠΑ ούτε και στη Ρωσία».
Το ίδιο βράδυ μετά το πέρας της διάσκεψης του Λονδίνου οι σύμμαχοι της Ουκρανίας και πιο συγκεκριμένα οι Ευρωπαίοι είχαν καταλήξει σε ένα δικό τους κείμενο για εκεχειρία στα πεδία του πολέμου. Το κείμενο αυτό μετέφερε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού τηλεφωνικά ο Κιρ Στάρμερ ουσιαστικά φέρνοντας για πρώτη φορά σε πραγματικά δύσκολη θέση τον Ντόναλντ Τραμπ… Η Ευρώπη που δεν κλήθηκε και δεν μετείχε την διάσκεψης στη Σαουδική Αραβία, η Ευρώπη που βρίσκεται διαρκώς υπό την απειλή δασμών από το Οβάλ γραφείο είναι αυτή που πήρε τα ινία και την θέση του οδηγού στο κομμάτι που καθόλου δεν υπολογίζει ο Αμερικανός Πρόεδρος: τη διπλωματία.
Τα αντανακλαστικά της Ένωσης ξενίζουν πρωτίστως τους ίδιους τους Ευρωπαίους που έχουν σημαντικές και απόλυτα δικαιολογημένες ενστάσεις για τον τρόπο με τον οποίοι οι ίδιοι μας οι θεσμοί κινούνται στα προβλήματα της ηπείρου και τις διαχρονικές ανησυχίες των πολιτών της. Είναι η συγκεκριμένη πάντως αντίδραση που θα πρέπει και εμείς παρά τις δομικές μας διαφωνίες με τους «τρόπους» χάραξης και άσκησης πολιτικής, να στηρίξουμε γιατί έχει έρθει αυτή ακριβώς η στιγμή.
Το μήνυμα – διάγγελμα Μακρόν είχε δύο συγκεκριμένους αποδέκτες: την Ουάσιγκτον και το Κρεμλίνο και αυτή η εξέλιξη δεν θα κάνει καθόλου ευκολότερη ούτε την ζωή του Τραμπ αλλά ούτε και του Πούτιν. Ο τρόπος με τον οποίο έχει επιλέξει η Γαλλία, η Βρετανία και η Γερμανία να κινηθούν είναι ξεκάθαρα πολιτικός και αυτό μας δίνει πλεονέκτημα. Η Ένωση έχει θωρακίσει δεδομένα σε πρώτο χρόνο διπλωματικά την Ουκρανία και ο Ζελένσκι δεν θα βρεθεί ξανά μόνος του στον Λευκό Οίκο ακόμη κι αν είναι να υπογράψει τελικά στις ΗΠΑ την συμφωνία για τις σπάνιες γαίες για την οποία σήμερα αυτή που τηρεί στάση αναμονής είναι η Ουάσιγκτον και όχι το Κίεβο. Σε δεύτερο χρόνο η Ευρώπη έχει τον τρόπο εάν «παίξει»τα χαρτιά της σωστά να «σύρει» τις ΗΠΑ και πάλι μακριά από την Ρωσία.
Η επόμενη πιθανή κίνηση που έχουν στα σκαριά οι Ευρωπαίοι αναμένεται να εμπεριέχει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Από το Συμβούλιο τα τρία από τα πέντε μόνιμα μέλη, Γαλλία, Βρετανία και οι ΗΠΑ (εφόσον ο Τραμπ δει και εγκρίνει το σχετικό κείμενο) θα ζητήσουν να στηρίξει το σχέδιο εκεχειρίας που προτάθηκε στο Λονδίνο. Γαλλία και Βρετανία δεν θα ζητήσουν καμία δέσμευση απλά μία λιτή αναφορά πως το σχέδιο έχει μόνο στόχο την Ειρήνη.
Δεδομένα η Ρωσία θα βρεθεί μπροστά σε μία κρίσιμη επιλογή: από την μία θα προβάλει τις δικές της θέσεις και ενστάσεις και από την άλλη θα αναγκαστεί να ασκήσει βέτο… Εάν η Μόσχα ακολουθήσει τον συγκεκριμένο δρόμο (το πιο πιθανό σενάριο) η Ευρώπη θα έχει καταφέρει κάτι που δύσκολα θα μπορέσει να ανατρέψει το απρόβλεπτο ταμπεραμέντο του Αμερικανού Προέδρου και η Ρωσία θα βρίσκεται εκεί που ήταν και πριν την εκλογή Τραμπ… στην απέναντι όχθη. Την ίδια στιγμή Βρετανία και Γαλλία χωρίς απολύτως κανένα κόστος θα έχουν δεσμεύσει τις ΗΠΑ, τις οποίες ξεκάθαρα έχουν ανάγκη, σε έναν στόχο και μία διαπραγμάτευση από την οποία η Ευρώπη δεν θα ξαναλείψει…
Το σχέδιο της Ευρώπης συγκεντρώνει αρκετά σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας καθώς εκτός της Ευρώπης και η Κίνα δεν φαίνεται διατεθειμένη να αφήσει την κατάσταση να ξεφύγει. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το Πεκίνο μετά από πλήρη (ή σχεδόν) αφωνία για τα τεκταινόμενα επέλεξε να τοποθετηθεί δια στόματος ενός από τους πλέον έμπειρους των διπλωματών του, του Lu Shaye. Ο Lu Shaye επί χρόνια πρέσβης της Κίνας στο Παρίσι πρόσφατα ανέλαβε τη θέση του πρέσβη αρμόδιου για τα ευρωπαϊκά θέματα και κατακεραύνωσε τον Αμερικανικό τρόπο και τον διπλωματικό αποκλεισμό της Ευρώπης. Η Κίνα που δεν δίστασε να διαμηνύσει προς τον Τραμπ πως εάν θέλει «οικονομικό ή άλλο πόλεμο» το Πεκίνο είναι έτοιμο στέλνει κυρίως μήνυμα προς τη Μόσχα πως υπάρχουν ανάμεσα και σε συμμάχους «κόκκινες γραμμές» και πως οι ισορροπίες των περασμένων δεκαετιών έχουν αλλάξει.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η κίνηση Τραμπ και η στάση απέναντι στην Ουκρανία έχει συσπειρώσει ένα συμπαγές, σήμερα, μέτωπο το οποίο έχει μία διπλή αποστολή: να φέρει τον σημαντικότερο παίχτη της Δύσης ξανά στην αρχική γραμμή και από την άλλη να αποδυναμώσει πολυμέτωπα τη Ρωσία που το τελευταίο διάστημα ως θεατής έχει κερδίσει περισσότερα από όσα μαχόμενη τα τρία τελευταία χρόνια.
