Θα ασχοληθούμε σήμερα με το τέλος του Βελουχιώτη, όπως το περιέγραψε ένας αυτόπτης μάρτυρας, ο καπετάν Θάνος. Και περιέχεται στο βιβλίο «Η πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη» που εξέδωσε το 1976 ο καπετάν Θωμάς (Γιάννης Χατζηπαναγιώτου).
Ο Μπάμπης Κλάρας, αδελφός του Βελουχιώτη, που γνώριζε κάθε λεπτομέρεια της ζωής του αδελφού του «εξέτασε» προσεκτικά το βιβλίο αυτό και εγγυάται για την ακρίβεια της περιγραφής.
Ο Βελουχιώτης διαφωνεί με τη Βάρκιζα και συνεχίζει τον «αγώνα»
Ο Άρης Βελουχιώτης δεν πήρε μέρος στα «Δεκεμβριανά».Προτίμησε να μείνει στην Πελοπόννησο. Επίσης διαφώνησε με την Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945), την οποία θεώρησε καταστροφική, «αληθινή αυτοκτονία του εαμικού λαϊκού κινήματος». Φεύγοντας από την Πελοπόννησο για τη Ρούμελη εξέφρασε στο Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. τη διαφωνία του, με μια δήλωση που προκάλεσε σάλο στους παραλήπτες. Ο Βελουχιώτης ανακοίνωσε ότι αρνιόταν να γυρίσει στην «ομαλότητα« που υποσχόταν η Συμφωνία της Βάρκιζας. Θα παρέμενε στα βουνά για να συνεχίσει τον αγώνα ή έστω για να περιμένει την εξέλιξη των πραγμάτων, καθώς πίστευε ότι οι συγκρούσεις θα επαναλαμβάνονταν. Οι ηγεσίες του Κ.Κ.Ε. και αυτή του Ε.Α.Μ. πανικοβλήθηκαν από την απόφαση του Βελουχιώτη και έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες να τον συγκρατήσουν. Αρχικά ο Βελουχιώτης έδειχνε αμετάπειστος.
Τελικά συμβιβάστηκε εν μέρει, καθώς ναι μεν θα παρέμενε στο βουνό χωρίς όμως να αναπτύξει δράση. Δέχτηκε μάλιστα να αλλάξει εμφάνιση ο ίδιος και οι λίγοι σύντροφοί του που τον ακολούθησαν και ανήκαν στους λεγόμενους «μαυροσκούφηδες». Ο Βελουχιώτης «θυσίασε» τη θρυλική γενειάδα του, όπως και οι άνδρες του. Φόρεσαν μάλιστα καινούργιες αγγλικές στολές με δίκοχα, λάφυρα από τα Δεκεμβριανά και είχαν πλέον αγγλικό οπλισμό. Έτσι έμοιαζαν περισσότερο με βρετανικό στρατιωτικό τμήμα και όχι με αντάρτες του ΕΛΑΣ. Στις αρχές Μαρτίου 1945 αναχώρησαν για ψηλά, στην Πίνδο.
Πάντως, ο Βελουχιώτης δεν ήταν ο μόνος αντάρτης που συνέχισε να βρίσκεται στα βουνά. Μετά τη διάλυση του ΕΛΑΣ, όσοι πίστευαν ότι τους ανέμενε σίγουρη εξόντωση κατέφευγαν σε γειτονικές χώρες, ιδιαίτερα στη Γιουγκοσλαβία. Κάποιοι καπετάνιοι, όπως ο Διαμαντής, ο Μπελής και ο Όθρυς παρέμειναν στην ορεινή Ελλάδα, όπου και κρύβονταν. Το Κ.Κ.Ε. και το Ε.Α.Μ. βρίσκονταν σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς
μπορούσαν μεν να κρατήσουν σε αδράνεια τους φοβερούς αυτούς καπεταναίους, οι οποίοι κατέφυγαν στα βουνά περισσότερο για να αποφύγουν την εξόντωση, δεν μπορούσε όμως να γίνει το ίδιο με τον Βελουχιώτη, ο οποίος ακολουθούσε τη δική του κοσμοθεωρία για συνέχιση του αντάρτικου. Αν ο Βελουχιώτης ξεκινούσε τη δράση ήταν βέβαιο ότι θα προκαλούσε αναταραχή με απρόβλεπτες συνέπειες.
Έτσι, η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. προσπαθούσε να τον εξουδετερώσει με κάθε τρόπο. Ο Α’ Γραμματέας του κόμματος Γιώργης Σιάντος με αλλεπάλληλα γράμματά του προσπαθούσε να τον πείσει να μεταβεί σε κάποια γειτονική χώρα με αριστερό καθεστώς. Ταυτόχρονα, ο κομματικός μηχανισμός του Κ.Κ.Ε. άρχισε να στρέφεται εναντίον του. Στην ορεινή ύπαιθρο, στην παλιά «Ελεύθερη Ελλάδα» υπήρχαν πολλά χωριά που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του Κ.Κ.Ε. και του Ε.Α.Μ. Όμως, ο Βελουχιώτης αντιμετώπιζε αντιδράσεις. Του πρόσφεραν πλέον ελάχιστη βοήθεια ή δεν τον βοηθούσαν καθόλου, Ήταν βέβαιο ότι οι ίδιοι οι σύντροφοί του ήθελαν να τον εκδιώξουν από την Ελλάδα και να τον αναγκάσουν να μεταβεί στη Γιουγκοσλαβία ή την Αλβανία, όπως χιλιάδες άλλοι Έλληνες.
