Ο Νίκος Παλαιοκώστας ήταν πάντα καλός στο να επιλέγει σχετικά ακίνδυνους στόχους -όπως ήταν το λογιστήριο ενός γεωργικού συνεταιρισμού σε μια εύρωστη οικονομικά κωμόπολη λίγο έξω από την Κοζάνη. Οι μόνοι φύλακες ήταν δύο άγρια λυκόσκυλα, αλλά όταν έφτασαν μαζί με τον Σαμαρά, ο Παλαιοκώστας τους πέταξε δύο καλοψημένα κοτόπουλα με γέμιση υπνωτικά χάπια. Τα πεινασμένα σκυλιά καταβρόχθισαν τα κοτόπουλα και μετά από λίγη ώρα βυθίστηκαν σε λήθαργο, οπότε οι δύο διαρρήκτες μπήκαν στο κτίριο και έπιασαν δουλειά με το χρηματοκιβώτιο. Ο Σαμαράς το άνοιξε με τα κατάλληλα σύνεργα και όταν ο Νίκος έβαλε το χέρι του μέσα και έπιασε τις δεσμίδες με τα χιλιάρικα αναφώνησε: «Ζόρικα, ρε μάγκα!». Μαζί διέρρηξαν και ένα τμήμα κατασχεθέντων σε επαρχιακό δικαστήριο για να εξοπλιστούν με όπλα που χρησιμοποίησαν σε επόμενα χτυπήματα.
Σε ένα πράγμα ήταν ανένδοτος αρχικά ο Νίκος Παλαιοκώστας κι αυτό ήταν η εμπλοκή του αδελφού του Βασίλη σε «χοντρές δουλειές», για να μην μπλέξει κι άλλος από την οικογένεια στην παρανομία και τις φυλακές. Κάτι που τελικά δεν αποφεύχθηκε.
Η ληστεία στην Καλαμπάκα
Ηταν μια ζεστή μέρα του Ιουνίου το 1992 όταν η τριάδα Νίκος, Κώστας και Βασίλης πραγματοποίησε την περιβόητη ληστεία στην Εθνική Τράπεζα της Καλαμπάκας. Αρχικά η ομάδα σχεδίαζε να χτυπήσει στην Πτολεμαΐδα, όμως η κλοπή ενός Nissan, που τράβηξε για ώρα, άλλαξε τα σχέδια και ο Νίκος Παλαιοκώστας έριξε την ιδέα για την Εθνική της Καλαμπάκας.
Η περιγραφή της ληστείας από τον αδελφό του είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική: «Ο Κώστας έμεινε να φυλάει την είσοδο. Εγώ, καθώς προπορευόμουν του Νίκου, βγάζω μια κοντόκαννη και του την πετάω. Την πιάνει στον αέρα. Βγάζω την άλλη κι αρχινά το πανηγύρι.
“Για όποιον δεν κατάλαβε, γίνεται ληστεία! Τα λεφτά της τράπεζας ήρθαμε να πάρουμε, όχι τις ζωές σας. Μη μας αναγκάσετε να το κάνουμε. Στην τράπεζα θα ξανάρθουν χρήματα, η ζωή δεν επιστρέφει ποτέ. Φρόνιμα, να πάμε όλοι στα σπίτια μας κ.λπ.”. Κατευθύνθηκα στον ταμία και του κόλλησα την κοντόκαννη στο κεφάλι: “Ανοιξέ το τώρα, γιατί το μαθηματικό μυαλό σου θα σκορπίσει στην αίθουσα». Ο ταμίας δεν είχε το κλειδί του χρηματοκιβωτίου, οπότε επιστρατεύτηκε ο διευθυντής, που το είχε, για να το ανοίξει και να αποκαλύψει τα πακέτα από πεντοχίλιαρα και χιλιάρικα. Την ίδια στιγμή που ο Βασίλης γέμιζε τον σάκο, ο Νίκος αστειευόταν με τους πελάτες, έκανε κομπλιμέντα στις ωραίες κυρίες και όταν τελείωσαν έπραξαν το αυτονόητο για τους ίδιους: «Αφού πρώτα τους ζητήσαμε συγγνώμη για την πρωινή αναστάτωση, τους χαιρετήσαμε». Η κινητοποίηση της Αστυνομίας ήταν άμεση, όμως οι τρεις ληστές πέταξαν πεντοχίλιαρα στον δρόμο, με αποτέλεσμα ο κόσμος να ορμήσει ακινητοποιώντας τα περιπολικά!
Οταν έφτασαν σε ένα ξέφωτο για να ξεφορτωθούν το Opel που είχαν χρησιμοποιήσει στη ληστεία, έκαναν το αναμενόμενο: «Μετρήσαμε τα χρήματα και ήταν 125 εκατ. δραχμές. Το μεγαλύτερο ποσό που απέσπασαν έως τότε ληστές από κατάστημα τράπεζας στην Ελλάδα»!
Μετά τη μεγάλη ληστεία και την επικήρυξή τους ο Νίκος Παλαιοκώστας έζησε για ένα διάστημα ως φυγάς στην Ευρώπη. Επέστρεψε, ωστόσο, στην Ελλάδα και μαζί με τον αδελφό του πήραν το ρίσκο να απαγάγουν τον επιχειρηματία Αλέξανδρο Χαΐτογλου. Τον παρακολούθησαν και έμαθαν την καθημερινή διαδρομή του από το σπίτι του προς τη δουλειά του, αφού άφηνε πρώτα τα παιδιά του στο σχολείο. Ηταν 15 Δεκεμβρίου του 1995, ένα πρωί με παγωνιά, όταν ο επιχειρηματίας οδηγώντας το αυτοκίνητό του μάρκας Opel έφυγε από τη βίλα του στο Πανόραμα και μπήκε στον στενό χαλικόδρομο που οδηγούσε στην εθνική οδό, έχοντας μπροστά του τον Νίκο Παλαιοκώστα να προπορεύεται και τον Βασίλη να περιμένει σε προκαθορισμένο σημείο, μεταμφιεσμένος, με ένα Browning γεμάτο και δύο εφεδρικούς γεμιστήρες.
Ο Νίκος το έπαιζε ο καλός οδηγός που σέβεται τον ΚΟΚ και σταμάτησε στη διασταύρωση για να ελέγξει την κίνηση, αναγκάζοντας τον Χαΐτογλου να φρενάρει και να σταματήσει. Η πόρτα του συνοδηγού του Opel σχεδόν ακουμπούσε τον Βασίλη Παλαιοκώστα, όπως έγραψε χρόνια αργότερα στο βιβλίο του.
«Την άνοιξα σαν να μη συμβαίνει κάτι. Κάθισα στη θέση του συνοδηγού, πάλι σαν να μη συμβαίνει κάτι! Ομως είχα ήδη το Browning στο δεξί μου χέρι και του το κόλλησα στα πλευρά. “Κάνε ό,τι σου λέω γιατί θα σε εκτελέσω επιτόπου”.
Πανικοβλήθηκε. Προσπάθησε να βγάλει τη ζώνη. Τον χτύπησα με την αριστερή παλάμη στο στήθος. Γραπώνοντας ταυτόχρονα τα πέτα του μπουφάν και του πουκαμίσου του, τα πίεσα με δύναμη στον λαιμό του.
“Μην τολμήσεις, χλεχλέ! Θα σε σκίσω!”. Παραδόθηκε».
