Η κάμερα δεν παίρνει θέση. Παρατηρεί. Αφουγκράζεται. Ακολουθεί τα βλέμματα των παιδιών που περπατούν πάνω σε ραγισμένους δρόμους και τις σιωπές των γυναικών που έχασαν τα πάντα. Καταγράφει τα πρόσωπα των εποίκων, τα ξεριζωμένα ελαιόδεντρα, τα κοντέινερ που φυτρώνουν στους λόφους και τα σημεία ελέγχου που θυμίζουν πληγή που δεν κλείνει ποτέ.
Στον φακό, η Δυτική Όχθη δεν είναι γεωγραφία – είναι παύση. Ένας τόπος όπου ο χρόνος δεν κυλά αλλά σέρνεται. Όπου η απώλεια και η ελπίδα γίνονται συνώνυμα. Και όπου το αίμα δεν έχει «πλευρά», γιατί ο πόνος βαραίνει το ίδιο και στα δύο στρατόπεδα.
Οι σκηνές από το Ισραήλ φωτίζουν μια κοινωνία κουρασμένη, βαθιά τραυματισμένη, που θρηνεί όχι μόνο τους νεκρούς της αλλά και την ίδια την ιδέα της ειρήνης. Οι φωνές των πολιτών, όσων ζητούν ένα τέλος στον κύκλο της εκδίκησης, υψώνονται μέσα στη σιωπή.
Στο νέο της επεισόδιο η Μέδουσα επιχειρεί να αποτυπώσει την ανθρώπινη ουσία της σύγκρουσης – πέρα από συνθήματα, πολιτικές ή θρησκείες. Να δείξει πως πίσω από τα οδοφράγματα, τις σημαίες και τα στρατιωτικά φυλάκια, υπάρχουν άνθρωποι που μοιράζονται το ίδιο αίτημα: να ξαναδούν τον ουρανό χωρίς φόβο.
Το νέο επεισόδιο είναι μια «κατάδυση» στην καρδιά του χάους, αλλά και μια υπενθύμιση ότι ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, η ελπίδα μπορεί να ψιθυρίζει. Ένα ντοκιμαντέρ για όσους πιστεύουν ότι η ειρήνη, όσο μακρινή κι αν φαίνεται, αρχίζει πάντα από την αλήθεια.
