Παρότι έχει τόσα διαθέσιμα «παράθυρα», τα ραντεβού του είναι κλεισμένα εβδομάδες πριν. Πολύς φόρτος για έναν 22χρονο. Πότε κοιμάται; «Τώρα είμαι στην τελική ευθεία», λέει αφοπλιστικά. «Δεν γίνεται να αφήσω το πρότζεκτ μου στη μέση».
Ένας άνθρωπος σε αποστολή – και η αποστολή αυτή τον συνοδεύει μέχρι και στον ύπνο. Ξαγρυπνά διαβάζοντας ειδήσεις από την Κίνα: νέα θραύσματα σε τροχιά, νέοι κίνδυνοι για τους αστροναύτες. Μόλις στις αρχές Νοεμβρίου, Κινέζοι αστροναύτες αναγκάστηκαν να παρατείνουν την παραμονή τους στο Διάστημα, επειδή υπήρχαν φόβοι ότι το σκάφος επιστροφής είχε χτυπηθεί από συντρίμμια.
Και τα συντρίμμια αυτά είναι, κατά έναν τρόπο, το πεδίο εξειδίκευσης του Ασκιανάκη.
Αόρατα θραύσματα πάνω από τα κεφάλια μας
Χιλιάδες τόνοι θραυσμάτων περιφέρονται γύρω από τη Γη: παροπλισμένοι δορυφόροι, τμήματα πυραύλων, συντρίμμια. Σύμφωνα με την ESA, πάνω από 1,2 εκατομμύρια αντικείμενα μεγαλύτερα από ένα εκατοστό κινούνται στην τροχιά της – περισσότερα από 50.000 από αυτά ξεπερνούν τα δέκα εκατοστά.
«Στα 700 με 800 χιλιόμετρα έχουμε τεράστιες συστάδες θραυσμάτων που παραμένουν για αιώνες και πολλαπλασιάζονται με κάθε σύγκρουση», εξηγεί ο Γιαν Σιμίνσκι από την ομάδα Space Debris της ESA στο Ντάρμστατ. Και για να καταστραφεί ένας δορυφόρος αρκεί ένα θραύσμα του ενός εκατοστού: «Σε μια σύγκρουση απελευθερώνεται ενέργεια αντίστοιχη με χειροβομβίδα».
Γι’ αυτό η τροχιά της Γης παρακολουθείται αδιάκοπα. Ωστόσο, όσο μικραίνουν τα αντικείμενα, τόσο πιο δύσκολη είναι η ανίχνευσή τους. «Με τα επίγεια ραντάρ μας εντοπίζουμε αντικείμενα περίπου δέκα εκατοστών. Κάτω από αυτό, είναι αόρατα για εμάς», λέει ο Σιμίνσκι. «Κι αυτό συνεπάγεται έναν μόνιμο βαθμό κινδύνου», επισημαίνει.
Από το Αρκαλοχώρι στο Διάστημα
Τον ίδιο ουρανό παρατηρούσε κι ο Ασκιανάκης μεγαλώνοντας στο Αρκαλοχώρι του νομού Ηρακλείου, χωρίς ακόμη να ξέρει ότι ήταν γεμάτος συντρίμμια. Από το Δημοτικό είχε πάθος με το διάστημα και τις φυσικές επιστήμες. «Πήγαινα στον διευθυντή και του έλεγα ότι θέλω να συμμετέχω σε διαγωνισμούς μαθηματικών, φυσικής, χημείας, αστροφυσικής».
Μετά το Λύκειο βρέθηκε στη Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ. Πολύ γρήγορα όμως συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν ο δρόμος του: δεν υπήρχε εξειδίκευση στον τομέα που τον ενδιέφερε, ούτε σύγχρονες υποδομές. «Στο δεύτερο εξάμηνο κάναμε μάθημα χειροκίνητης φρέζας, όταν παντού εφαρμόζονταν ήδη πενταξονικά ψηφιακά συστήματα. Κάπου εκεί έχασα την πίστη μου στο ελληνικό πανεπιστήμιο».
