Ο Ροντ Πέιτζ έγινε γνωστός για την εφαρμογή του νόμου «No Child Left Behind» το 2002, μια από τις πιο χαρακτηριστικές νομοθεσίες της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους. Ο νόμος εισήγαγε καθολικά πρότυπα αξιολόγησης για τα σχολεία και ποινές για εκείνα που δεν πληρούσαν τα κριτήρια απόδοσης. Η πολιτική αυτή βασίστηκε στην εμπειρία του Πέιτζ από τη θητεία του ως υπεύθυνου σχολείων στο Χιούστον, όπου εισήγαγε καινοτόμες μεταρρυθμίσεις με στόχο τη βελτίωση των επιδόσεων των μαθητών. Ενίσχυσε τον ρόλο του ομοσπονδιακού κράτους στην εκπαιδευτική διαδικασία και τις εξετάσεις, ωστόσο, ο νόμος «No Child Left Behind» υπήρξε αμφιλεγόμενος λόγω των πιέσεων που άσκησε στα σχολεία και των επικρίσεων που δέχθηκε για τις μεθόδους αξιολόγησης.
Ο Ροντ Πέιτζ υπηρέτησε επίσης ως Διευθυντής της Σχολικής Περιφέρειας Χιούστον από το 1994 έως το 2001, όπου καθιέρωσε σημαντικές μεταρρυθμίσεις, όπως η επέκταση των σχολείων charter και η εισαγωγή κινήτρων για τους δασκάλους, γεγονός που συνέβαλε στην αύξηση των επιδόσεων των μαθητών. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές έγιναν γνωστές ως το «θαύμα του Χιούστον». Η επαγγελματική του πορεία χαρακτηρίστηκε από τη δέσμευσή του για την εκπαίδευση και την ισότητα, ενώ υπήρξε έντονος υποστηρικτής της πεποίθησης ότι κάθε παιδί μπορεί να πετύχει, ανεξαρτήτως του τόπου γέννησης.
Ο πρώην Πρόεδρος Τζορτζ Γ. Μπους, ο οποίος διόρισε τον Πέιτζ στην κορυφαία θέση του Υπουργού Παιδείας, δήλωσε ότι «ο Ροντ ήταν ηγέτης και φίλος. Δεν αρκούνταν στην τρέχουσα κατάσταση. Προσπάθησε να καταπολεμήσει αυτό που αποκαλούσαμε ‘τη μαλακή μεροληψία χαμηλών προσδοκιών’. Δούλεψε σκληρά για να εξασφαλίσει ότι ο τόπος γέννησης ενός παιδιού δεν καθορίζει την επιτυχία του στο σχολείο και στη μετέπειτα ζωή του».
Η κληρονομιά του Πέιτζ επεκτείνεται και πέρα από τη θητεία του στο Υπουργείο Παιδείας, με τη μακρόχρονη παρουσία του στην εκπαίδευση του Τέξας και την ηγετική του θέση ως Διευθυντής του Τμήματος Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Texas Southern. Επιπλέον, ο Πέιτζ υπηρέτησε ως προπονητής ποδοσφαίρου και αθλητικός διευθυντής για τέσσερα χρόνια, από το 1971.
Η απώλεια του Ροντ Πέιτζ αφήνει κενό στην εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά η κληρονομιά του ως υπέρμαχος της εκπαίδευσης και της κοινωνικής κινητικότητας θα συνεχίσει να εμπνέει εκπαιδευτικούς και πολιτικούς σε πολλές γενιές που ακολουθούν.
