Ο όρος “fast fashion” χρησιμοποιείται για να περιγράψει ρούχα, κοσμήματα και άλλα παρόμοια προϊόντα που έχουν σχεδιαστεί για να φοριούνται για μικρό χρονικό διάστημα και στη συνέχεια να πετιούνται. Καθώς οι τάσεις της μόδας γίνονται πιο βραχύβιες, η παραγωγή ενδυμάτων αυξάνεται σημαντικά για να συμβαδίζει με τη ζήτηση στην κατανάλωση. Αυτά τα κομμάτια παράγονται, μαζικά, γρήγορα και φθηνά χρησιμοποιώντας, κυρίως, υλικά χαμηλής ποιότητας -η συντριπτική πλειονότητα των ρούχων είναι κατασκευασμένη από συνθετικές ίνες που θα χρειαστούν εκατοντάδες χρόνια για να αποσυντεθούν- και συχνά καταλήγουν σε χωματερές συμβάλλοντας στην κατάταξη της βιομηχανίας της μόδας ως η τρίτη μεγαλύτερη στους ρύπους. Ενα άλλο πρόβλημα με το επιχειρηματικό μοντέλο του Fast Fashion είναι ότι συχνά βασίζεται σε ανήθικες πρακτικές εργασίας. Οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια όπου παράγονται αυτά τα προϊόντα ενδέχεται να υποχρεωθούν να εργάζονται πολλές ώρες σε επικίνδυνες συνθήκες με ελάχιστες αμοιβές.
Ωστόσο το να εγκαταλείψουμε ολοκληρωτικά το Fast Fashion είναι σχεδόν ουτοπικό αφού η προσιτή τιμή του λύνει το αδιέξοδο του μικρού προϋπολογισμού. Οφείλει να παραμείνει στη ζωή μας εξυπηρετώντας τις ανάγκες μας -και όχι το αντίθετο- όμως μόνο υπό τον όρο να τερματιστούν οριστικά οι παρορμητικές αγορές και να εγκαταλειφθεί για πάντα η σχεδόν νοσηρή προτεραιότητα στην ποσότητα έναντι της ποιότητας. «Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι το στυλ», έλεγε ο Τομ Ρόμπινς στην “Αμάντα”, «δηλαδή, το ύφος της ύπαρξης κάποιου -ο χαρακτηριστικός τρόπος των πράξεών του- είναι βασικά, τελικά αυτό που έχει σημασία. Γιατί αν ο άνθρωπος ορίζει τον εαυτό του με το περιεχόμενο των πράξεων του, τότε το στυλ είναι διπλά σημαντικό, γιατί το στυλ περιγράφει το περιεχόμενο».
Ας θυμηθούμε αυτό την επόμενη φορά που θα μπούμε στον πειρασμό να αρπάξουμε ένα medium -που στην πραγματικότητα είναι small- συνθετικό μπλουζάκι επειδή είναι κοντά στη magenta του pantone και κοστίζει το ένα τρίτο της τιμής ενός οικονομικού κασμιρένιου. Oπως κι ένα cobalt blue blazer που είναι αδύνατον να εφαρμόσει στις γραμμές του σώματος όπως οφείλει, αλλά φοριέται αναγκαστικά τελικά με το άλλοθι της τάσης του oversized blazer που δυστυχώς θα παρέλθει για να ξανάρθει αργότερα -αλλά ποτέ το ίδιο- έτσι όπως κρέμεται στο πίσω μέρος μιας ξεχειλισμένης ντουλάπας.
Λοιπόν, πώς προχωρούμε στο αλά Gwyneth, Conscious Uncupling με τη γρήγορη μόδα;
• Αφαιρούμε, πριν προσθέσουμε. Αγοράζουμε λιγότερα. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε πιο επιλεκτικοί σχετικά με τα κομμάτια που χρειαζόμαστε. Πριν αγοράσουμε το οτιδήποτε, σκεφτόμαστε τουλάχιστον τρία αντικείμενα στην γκαρνταρόμπα μας με τα οποία θα το φορούσαμε και τρία -πραγματικά- μέρη ή περιστάσεις που θα το φορέσουμε. Δημιουργούμε έτσι το περιθώριο, έστω μικρό, για μια αγορά-επένδυση, για κάτι πραγματικά σπουδαίο που θέλουμε πραγματικά, που έχει υψηλά στάνταρντ ποιότητας, που ιδανικά διαθέτει μια ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από την ετικέτα του και αποκτάται με σκοπό να το κρατήσουμε για πάντα. Παράλληλα, αφαιρούμε πράγματα από την τρέχουσα γκαρνταρόμπα που γνωρίζουμε ότι έχουν κάνει τον κύκλο τους. Δωρίζουμε, πουλάμε ή ανακυκλώνουμε ρούχα που:
– Είναι λάθος νούμερο
– Είναι κατεστραμμένα/φθαρμένα
– Είναι διπλότυπα ή παρόμοια σε χρώμα και στυλ με άλλα
