Ένα τεράστιο πρόβλημα που ταλανίζει σιωπηρά χιλιάδες οικογένειες είναι το γεγονός ότι ένας ελεύθερος επαγγελματίας, ένας επιτηδευματίας που ήταν ήδη βεβαρυμμένος με οφειλές, έβρισκε σαν λύση την έναρξη μιας νέας επιχείρησης, στο όνομα του παιδιού του. Στο επόμενο στάδιο, ο γονέας έκανε λανθασμένους οικονομικούς χειρισμούς, δημιουργούσε οφειλές και τις φόρτωνε στα παιδιά του. Ποιά είναι τώρα η λύση για τα καταχρεωμένα παιδιά του; Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Άννας Κορσάνου*:
«Οι γονείς μου άνοιξαν επιχείρηση στο όνομά μου και υπάρχουν πλέον χρέη. Εγώ δεν ήξερα τίποτα. Τι πρέπει να κάνω τώρα;
Το παραπάνω ερώτημα αποτελεί μια μικρή περίληψη, μια ελάχιστη διατύπωση ενός τεράστιου προβλήματος που ταλανίζει σιωπηρά χιλιάδες οικογένειες και είναι απόδειξη ότι το ζήτημα του ιδιωτικού χρέους όχι απλά δεν λύνεται, αλλά αλλάζει πρόσωπα και περνάει στις επόμενες γενεές. Ας ξεκινήσουμε όμως την ανάπτυξη του θέματος αυτού.
Σε πολλές περιπτώσεις ένας έμπορος, ένας ελεύθερος επαγγελματίας, ένας επιτηδευματίας που ήταν ήδη βεβαρυμμένος με οφειλές, ιδίως στο Δημόσιο και ήταν «μπλοκαρισμένος» συναλλακτικά λόγω των χρεών του έβρισκε σαν λύση την έναρξη μιας νέας επιχείρησης, που ουσιαστικά ήταν η ίδια επιχείρηση με την προηγούμενη, ως προς τη δραστηριότητα και το πελατολόγιο, αλλά στο όνομα του παιδιού του, που συνήθως ήταν ενήλικο μεν, αλλά σε μικρότερη ηλικία χωρίς ουσιαστικές γνώσεις σχετικά με τις συνέπειες και τις νομικές ευθύνες που έχει η δημιουργία μιας ατομικής επιχείρησης, ή μιας εταιρείας.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων η διαχείριση της επιχείρησης γινόταν αποκλειστικά από το γονέα και το παιδί-ιδιοκτήτης της επιχείρησης δεν είχε ιδέα σχετικά με τις επιχειρηματικές αποφάσεις και την οικονομική διαχείριση.
Στο επόμενο στάδιο, ο γονέας έκανε λανθασμένους οικονομικούς χειρισμούς, δημιουργούσε οφειλές, συνήθως δεν αποκάλυπτε τα προβλήματα στην οικογένεια του και για να μην δημιουργήσει ανησυχία, αλλά και για λόγους προσωπικού εγωισμού, δηλαδή για να μην φανεί ότι κάνει αποτυχημένες ενέργειες και με τον τρόπο αυτό τα χρέη συσσωρεύονταν.
Κάποια στιγμή, τυχαία συνήθως, η κατάσταση αποκαλύπτεται και τότε το παιδί κατανοεί ότι βρίσκεται χρεωμένο με χιλιάδες ευρώ και ασφαλώς αρχίζουν ενδοοικογενειακές προστριβές και επίρριψη ευθυνών. Όμως όσο μεγάλη κι αν είναι η συναισθηματική φόρτιση, η πραγματικότητα είναι όπως είναι.
Δηλαδή τα χρέη βαρύνουν αποκλειστικά τον επιτηδευματία, ή τον εταίρο, ή το διαχειριστή (ανάλογα με τη νομική μορφή της εταιρείας) και κανέναν άλλον, ιδίως οι οφειλές προς το Δημόσιο δημιουργούν αποκλειστικά βάρη σε αυτούς και έχουν και ποινικές κυρώσεις.
