Η Gen X θυμάται ότι μεγάλωσε σε ένα σπίτι με πικάπ, με τη συλλογή δίσκων των γονιών να περιλαμβάνει από τη ζωντανή ηχογράφηση του κονσέρτου Νο2 του Rachmaninov σε εκτέλεση του «πιανίστα του αιώνα» Sviatoslav Richter, μέχρι την ντίσκο ευδαιμονία των Village People. Η γενιά αυτή ξόδεψε το χαρτζιλίκι της σε υπόγεια δισκάδικα, άκουσε το Strange Days των Doors εκατοντάδες φορές, έμαθε και αγάπησε τη μουσική μέσα από τα «χρατς χρουτς» των 33 στροφών. Υστερα ήρθε το Walkman της Sony, το cd, και μετά το streaming, που άλλαξε τη σχέση μας με τη μουσική: δεν χρειαζόταν να αγοράσεις ένα άλμπουμ για να το ακούσεις. Το βινύλιο παραμερίστηκε – αφορούσε μόνο συλλέκτες και νοσταλγούς.
Tώρα που η μουσική είναι απεριόριστη και άφθονη, ο Βρετανός μουσικός αναλυτής και συγγραφέας Simon Reynolds αναρωτιέται σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό PopMatters: «Μπορεί αυτή η γενιά να επεξεργαστεί όλη αυτή τη μουσική και τη γνώση, να τη χωνέψει ή ακόμα και να τη νιώσει με κάποιον ουσιαστικό τρόπο;». Ο Reynolds αναφέρεται σε μια άλλη εποχή, τότε που ακούγαμε ένα άλμπουμ αρκετές φορές, ακόμα κι αν δεν μας άρεσε, ακριβώς επειδή το είχαμε αγοράσει. Και το εξώφυλλο του δίσκου ήταν σχεδόν εξίσου σημαντικό με τη μουσική – είχε καλλιτεχνική αξία, διαμόρφωνε μουσικά είδωλα, άφηνε στίγμα στην ποπ κουλτούρα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: https://www.newmoney.gr
