Οταν στις αρχές Μαΐου κυκλοφόρησαν οι πρώτες φήμες που ήθελαν τον Ντάνιελ Λίβι, ισχυρό άνδρα της Τότεναμ, να σκέφτεται την πρόσληψη του Ποστέκογλου στις τάξεις των οπαδών της ομάδας προέκυψαν έντονες αντιδράσεις. Οι φίλοι των Σπερς έφτιαξαν μέχρι και γκρουπ στα social media, με τα hashtags «#NoToAnge» και «#NoToPostecoglou» να συγκεντρώνουν ατελείωτα likes.
Στις 6 Ιουνίου η ομάδα του Λονδίνου ανακοίνωσε την πρόσληψη του πρώην προπονητή της σκωτσέζικης Σέλτικ (άφησε τη Γλασκώβη έχοντας κατακτήσει πέντε από τους έξι διαθέσιμους τίτλους της τελευταίας διετίας) με την οργή να μεγαλώνει, ωστόσο δύο μήνες αργότερα όλα έχουν αλλάξει δραματικά. Τα συγκεκριμένα γκρουπ έχουν εξαφανιστεί από τα social media και από το «Ποιος είναι αυτός ο Ποστέκογλου» έχουμε περάσει στο να τραγουδά ολόκληρος Ρόμπι Γουίλιαμς τη διασκευή του «Angels» που έφτιαξαν οι οπαδοί της Τότεναμ για τον δικό τους Αγγελο:
«So when I’m lying in my bed, thoughts running through my head (Οταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, οι σκέψεις τρέχουν στο κεφάλι μου)
Pochettino is dead, I’m loving Big Ange instead (Ο Ποτσετίνο είναι νεκρός, αγαπώ τον Μεγάλο Αντζ αντί γι’ αυτόν)
And through it all, we ’re playing the way we want to (Και μέσα απ’ όλα αυτά, παίζουμε με τον τρόπο που θέλουμε)
Big Ange Postecoglou, whether I’m right or wrong (Ο μεγάλος Αντζ Ποστέκογλου, είτε έχω δίκιο είτε όχι)
You can keep your Pochettino, Conte and Mourinho, and even Christian Gross (Μπορείτε να κρατήσετε τον Ποτσετίνο, τον Κόντε και τον Μουρίνιο, ακόμα και τον Κρίστιαν Γκρος)
Cause everywhere we go, I’m loving Big Ange instead (Γιατί όπου κι αν πάμε, εγώ αγαπώ τον Μεγάλο Aντζ αντί γι’ αυτούς)».
«Κάτω η μπάλα»
Σε ηλικία 5 ετών ο Αγγελος Ποστέκογλου βίωσε την πρώτη βίαιη αλλαγή στη ζωή του, κάτι που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του. Ο πατέρας του Δημήτρης Ποστέκογλου και η σύζυγός του Βούλα στις αρχές του 1970 αποφάσισαν να αφήσουν ό,τι είχαν και δεν είχαν και να μετακομίσουν στην Αυστραλία αναζητώντας ένα ασφαλέστερο περιβάλλον -συγκριτικά με την Ελλάδα της χούντας- για τα παιδιά τους, τη 10χρονη Λίζα και τον 5χρονο Αγγελο. «Οι άνθρωποι λένε ότι πηγαίνουν σε μια άλλη χώρα για μια καλύτερη ζωή. Οι γονείς μου δεν είχαν καλύτερη ζωή, πήγαν στην Αυστραλία για να μου δώσουν ευκαιρίες να έχω μια καλύτερη ζωή», είχε δηλώσει αποτίοντας φόρο τιμής στους γονείς του.
Από τη στιγμή που το άστρο του ξεκίνησε να λάμπει και όλοι άρχισαν να τον ρωτούν για τη φιλοσοφία του και ποιοι τον έχουν εμπνεύσει προπονητικά, οι απαντήσεις του μάλλον ήταν μάλλον απογοητευτικές. «Κανένας ιδιαίτερα δεν αποτέλεσε πρότυπο. Η δική μου φιλοσοφία εστιάζεται σε τρεις λέξεις: Κάτω η μπάλα», ήταν και είναι η σταθερή του απάντηση. Και η συγκεκριμένη ήταν η αγαπημένη ατάκα του πατέρα του. Του δικού του ήρωα, που έχασε πριν από λίγα χρόνια, αλλά ακόμη και τώρα η φωνή του είναι εκεί για να τον παρακινεί να προσπαθεί να γίνει καλύτερος. Κι όταν έσκυψε για να τον φιλήσει λίγο πριν τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία τού είπε απλά: «Σ’ αγαπώ… Κάτω η μπάλα, μπαμπά».
Η προσαρμογή του Αγγελου σε μια χώρα όπου δεν ήξερε κανέναν και έβλεπε τον πατέρα του να δουλεύει απ’ το πρωί ως το βράδυ δεν ήταν εύκολη. Σιγά-σιγά προσαρμόστηκε σε κάποια πράγματα, όχι όμως σε όλα. Για παράδειγμα, πολλοί από τους συμπατριώτες μας έπρεπε να… κόψουν τα επίθετά τους. Ετσι σε ηλικία 10 ετών έγινε και επίσημα Αγγελος Ποστέκος, ωστόσο ποτέ δεν το χρησιμοποίησε. «Ημουν πάντα περήφανος για την καταγωγή μου», ήταν η εξήγησή του, αλλά ταυτόχρονα και μια απόδειξη της αγάπης προς τον πατέρα του.
