Καμία σχέση με την πολύβουη, γεμάτη ενθουσιασμό ατμόσφαιρα που επικρατούσε εκεί λιγότερο από έναν χρόνο πριν, κατά τις προεδρικές εκλογές του Μαΐου του 2023. Παρότι κι αυτή τη φορά είχαν πάλι στηθεί εξίσου κρίσιμες κάλπες, η γειτονιά-γενέτειρα του Τούρκου προέδρου παρέμενε αμήχανη, βουβή και κατσουφιασμένη. Στα σκυθρωπά πρόσωπα των παλιών γειτόνων και κατά πλειονότητα υποστηρικτών του Ερντογάν αποτυπωνόταν σχεδόν μια διστακτική απορία. Εκφραστικά αυτή συνοψιζόταν στο δίχως απάντηση απλό ερώτημα: «Από τα 16 εκατομμύρια κατοίκους της πόλης, χάθηκε Ρετζέπ μπέη να βρεις έναν συντοπίτη μας για δήμαρχο;».
Η αντιλογία επικεντρωνόταν στο πρόσωπο του Μουράτ Κουρούμ, πρώην υπουργού Περιβάλλοντος, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αγκυρα. Ενός «πρωτευουσιάνου», ο οποίος επιλέχτηκε από το κόμμα του Ερντογάν ως υποψήφιος για να αμφισβητήσει στις δημοτικές εκλογές τον δημοφιλή και χαρισματικό δήμαρχο Εκρέμ Ιμάμογλου. Οχι όπου κι όπου, αλλά στην Κωνσταντινούπολη. Την πόλη που αντιπροσωπεύει περίπου το 1/3 του τουρκικού πληθυσμού και σχεδόν το μισό του ΑΕΠ της χώρας. Νωρίς το απόγευμα της ίδιας μέρας ο Ερντογάν, βγαίνοντας από εκλογικό κέντρο στο οποίο ψήφισε, ένιωθε κιόλας τα πρώτα ρίγη ανατριχίλας που του επιφύλασσαν οι κρύες ριπές της κάλπης.
Η απόπειρα ανακατάληψης του δημαρχιακού θώκου της Κωνσταντινούπολης πήγαινε στράφι. Το βράδυ η απογοήτευσή του κορυφώθηκε σαν ραγδαία αυξανόμενος πυρετός. O εκλεκτός του για τη δημαρχία της Πόλης δεν τραβούσε. Οσο περνούσαν οι ώρες ο Κουρούμ αναμενόταν να ηττηθεί με μεγάλη διαφορά. Εχασε τελικά με περίπου 1 εκατομμύριο ψήφους. Παράλληλα, η ψυχρολουσία του Ταγίπ Ερντογάν στις δημοτικές εκλογές, στις οποίες προσήλθαν 61 εκατομμύρια ψηφοφόροι, εξελισσόταν σε πανωλεθρία. Στις πέντε μεγαλύτερες πόλεις της χώρας οι υποψήφιοι δήμαρχοί του ηττήθηκαν συντριπτικά.
To ντέρτι της Κωνσταντινούπολης
Συμπεριλαμβανομένων της πρωτεύουσας Αγκυρας όπου ξανακέρδισε ο δήμαρχος Μανσούρ Γιαβάς και της Σμύρνης, τη δημαρχία της οποίας επανέκτησε ο Τουντς Σoγιέρ. Απαντες αντιπολιτευόμενοι. Στελέχη του κοσμικού προσανατολισμού, αλλά και του εξαιρετικά εθνικιστικού Κεμαλικού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος. Το ντέρτι όμως του Τούρκου προέδρου, ανοιχτή πληγή και αγιάτρευτος καημός μαζί, για επαναφορά στα χέρια του της δημαρχίας στην ιδιαίτερη πατρίδα του έμεινε ανεκπλήρωτο. Κατατροπώθηκε και εκεί. Κυρίως εκεί.
Ετσι κι αλλιώς οι καιροί που γνώριζε ο ίδιος στην Κωνσταντινούπολη έχουν αλλάξει δραματικά. Δεν χάθηκαν βέβαια τα κεμπάπ, τα σοροπιαστά γλυκά του ταψιού, ο φολκλορικός χορός της κοιλιάς, το πυκνό ανθρωπομάνι, ο μουεζίνης στον μιναρέ και οι πλανόδιοι πωλητές, αλλά τείνει τα τελευταία χρόνια προς ένα υστερικό εκ-ντουμπαϊσμό… Με διαρκή ανέγερση ουρανοξυστών που σκιάζουν τα ιστορικά μνημεία της, η Πόλη μοιάζει να επιδιώκει οραματικά μέσα στις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις της να γίνει αρχιτεκτονικά και εμπορικοκαταναλωτικά κάτι παρόμοιο με το πλούσιο εμιράτο του Περσικού Κόλπου. Εστω χωρίς τα πετρέλαιά του, αλλά με τεράστια εμπορικά κέντρα που βαφτίζονται σε συνώνυμο της ευημερίας. Ενα τέτοιο σκηνικό όμως απαιτεί στο τιμόνι του έναν σύγχρονο διοικητικό ηγέτη προσανατολισμένο σε κοσμικές αξίες. Οχι έναν εφέντη εγκλωβισμένο στο καλούπι του συντηρητικού μουσουλμανισμού.
