Κάπως έτσι και έχοντας στο μυαλό μου την περίπτωση του κυρ Γιάννη του Μπουτάρη, έπεσα πάνω στα ετήσια βραβεία «ΑΡΓΩ», που από το 2014 ανακοινώνονται από το υπουργείο Εξωτερικών. Για τις εξαιρετικές επιδόσεις Ελλήνων της αλλοδαπής. Διαφόρων κατηγοριών. Οπως Αθρωπισμού, Αθλητισμού, Καινοτομίας, Γαστρονομίας και άλλα.
Ο συμβολισμός της μυθολογίας της Αργούς έχει να κάνει με το χρυσόμαλλο δέρας. Δηλαδή σπουδαίοι Ελληνες παντού. Σε όλες τις γωνιές της Γης. Πάμε παρακάτω.
Κάπως έτσι, διαβάζοντας για την περίπτωση του Κυριάκου Κυνηγόπουλου, ενός εκ των τεσσάρων καλύτερων, σπουδαιότερων της Οινολογίας ανά τον κόσμο – βραβευμένος και αυτός. Με το βραβείο Γαστρονομίας. Διότι ο εν λόγω τύπαρος είναι, εκτός των άλλων, ιδιοκτήτης του Οινολογικού Εργαστηρίου Bourgoundia στην περιοχή της Βουργουνδίας.
Γι’ αυτό κι εγώ άρχισα να τον αναζητώ. Και όταν τον βρήκα, τηλεφωνικώς εννοείται, ταξιδεύοντας οδικώς από Ιταλία προς τον μόνιμο προορισμό του στη Βουργουνδία, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Τέτοια περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο.
Φανταστείτε δηλαδή ένας Ελληνας να είναι το αφεντικό που καθορίζει την επεξεργασία, τις γεύσεις και τα αρώματα κρασιού από τη Γαλλία. Τρελό.
«Ο παππούς με πήγαινε στ’ αμπέλια»
Το πρώτο που του είπα είχε να κάνει με έναν μεγάλο αμπελώνα στην Αρκαδία. Μαζί με τη Φανή Κούτρα.
«Η Φανή ξεκίνησε μια προσπάθεια στον αμπελώνα του Καμπά στην Αρκαδία, όπου ήδη υπήρχε το μοσχοφίλερο. Στη συνέχεια φύτεψε Pinot Noir της Βουργουνδίας. Ακόμα φύτεψε Μαυροτράγανο, την κόκκινη ποικιλία τη Σαντορίνης και επίσης Amaro Montenegro. Εγώ τη συμβουλεύω».
-Και στη νότια Γαλλία;
«Δώδεκα χιλιάδες στρέμματα στη νότια Γαλλία, ενός παλιού μεγάλου παίκτη της Γαλλίας, του Ζεράρ Μπεφράν. Ενας από τους μεγαλύτερους αμπελουργούς της νότιας Γαλλίας. Ο μονάρχης».
-Σκίζουμε δηλαδή.
Ο Κυριάκος Κυνηγόπουλος γεννημένος στη Θεσσαλονίκη. Καθαρός Μακεδόνας.
«Ο παππούς μου, από την πλευρά της μητέρας μου, ο Χρήστος, είχε αμπέλια. Τότε οι Αμπελόκηποι ήταν πραγματικά αμπέλια. Ο πατέρας μου από τη Σμύρνη, απ’ αυτούς που εγκαταστάθηκαν στην πατρίδα το 1939. Ο παππούς μου, λοιπόν, από τα δεκατρία εγγόνια μόνο εμένα έπαιρνε από το χεράκι και με πήγαινε στα αμπέλια να τα δω όλα, μέχρι τον τρύγο. Γι’ αυτό τον λόγο το 1977 πήγα στη Γαλλία να διαλέξω σε ποιο πανεπιστήμιο θα καταλήξω. Ομως τελικά έμεινα στη Θεσσαλονίκη και φοίτησα στη Σχολή Τεχνολογίας Τροφίμων, ειδικά στο μάθημα Οινολογίας, με καθηγητή τον Βαγγέλη Σουφλερό».
-Και πώς βρεθήκατε στη Βουργουνδία;
«Πέντε χρόνια αργότερα πήγα στη Βουργουνδία, με στόχο να σπουδάσω και στη συνέχεια να επιστρέψω. Τελικά έμεινα εκεί για τις επόμενες, ανώτερες σπουδές, κάτι σαν μάστερ, και στη συνέχεια ακόμα τρία χρόνια έρευνας για διδακτορικό μέχρι το 1988. Και όλα αυτά τα χρόνια των σπουδών πήγαινα στα εργαστήρια και παρακολουθούσα. Ας πούμε, πήγαινα και δούλευα σ’ αυτό το εργαστήριο το ΒSV (Bourgogne Service Vins). Εκεί στον τρύγο, έκανα σπουδές συμβουλευτικής. Εκεί ξεκίνησα το επάγγελμα που κάνω σήμερα. Και το 1988 έγινα διευθυντής. Ημουν μόλις 29 ετών. Στο μεταξύ το εργαστήριο πουλήθηκε σ’ ένα τεράστιο ελβετικό γκρουπ, το Societe General de Sourvegnont. Στην Ελλάδα τα γραφεία τους βρίσκονται πίσω από το Χίλτον. Δούλεψα γι’ αυτούς δεκαεπτά χρόνια και μετά τους αγόρασα. Δηλαδή τον Δεκέμβριο του 2005 αγόρασα το οινολογικό εργαστήριο».
-Μία από τις πιο αλησμόνητες στιγμές της διαδρομής σας;
