Ήδη από το 1990, ο γιατρός του αεροδρομίου είχε εκφράσει ανησυχίες ότι ο Νασερί πάσχει από ψυχική ασθένεια και τον περιέγραφε ως «απολίθωμα» στο αεροδρόμιο, καθώς όλη του η ζωή διαδραματιζόταν εκεί.
Ο Νασερί ήταν γεννημένος το 1945 από Ιρανό πατέρα και Βρετανίδα μητέρα. Πάντα αποκαλούσε τον εαυτό του Βρετανό και έτσι προτιμούσε να τον αντιμετωπίζουν. Αγαπητός άνθρωπος καθώς ήταν, οι επιβάτες που περνούσαν από το αεροδρόμιο τον προσέγγιζαν και άκουγαν την ιστορία του. Λόγω της επιμονής του με τη βρετανική του καταγωγή, πολλοί ήταν εκείνοι που τον φώναζαν «Σερ Άλφρεντ Νασερί».
«Αυτός είναι ο άνθρωπος που ζει στο αεροδρόμιο»: Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που έκαναν όσοι ταξιδιώτες τύχαινε να περάσουν από εκεί -αφού πολλοί ήξεραν την ύπαρξή του- και όλοι έδειχναν πρόθεση να τον προσεγγίσουν και να μάθουν λίγα πράγματα για τη ζωή του, τι ήταν εκείνο που τον έφερε στην Ευρώπη και γιατί επέλεξε για νέο του σπίτι… μια μικρή γωνιά στο μεγαλύτερο αερολιμένα της γαλλικής επικράτειας.
Η ιστορία του τράβηξε την προσοχή των ΜΜΕ και, στη συνέχεια, κέντρισε το ενδιαφέρον του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο οποίος σκηνοθέτησε την ταινία «The Terminal» με πρωταγωνιστές τον Τομ Χανκς και την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς. Εξαιτίας της μεγάλης επιτυχίας του φιλμ, δημοσιογράφοι από όλο τον κόσμο άρχισαν να ταξιδεύουν στη Γαλλία μόνο και μόνο για να μιλήσουν με τον… «Σερ Άλφρεντ». Είχε γίνει πια μια «μικρή διασημότητα» για επισκέπτες, επιβάτες, προσωπικό αλλά και για τον διεθνη κόσμο, αφού -σύμφωνα με τη Le Parisien- υπήρξε εποχή που ο Ιρανός έφτασε να δίνει έως και… έξι συνεντεύξεις την ημέρα!
Η πολυτάραχη ζωή που «άγγιξε» τον διεθνή κόσμο και η επιστροφή στο γνώριμο, κόκκινο παγκάκι ως το τέλος!
Ο Μεχράν Καρίμι Νασερί γεννήθηκε το 1945 στην επαρχία Χουζιστάν του Ιράν, ένα τμήμα της χώρας που βρισκόταν τότε υπό βρετανική κυριαρχία – ο πατέρας του ήταν Ιρανός και η μητέρα Βρετανίδα. Σε ηλικία 29 ετών (το 1974) εγκατέλειψε την ιδιαίτερη πατρίδα του και μετεγκαταστάθηκε στην Αγγλία για σπουδές, αλλά κύριο μέλημά του στην πραγματικότητα ήταν να αναζητήσει τη γυναίκα που τον έφερε στη ζωή.
Παρόλα αυτά, δεν κατάφερε να ζήσει για πολλά χρόνια εκεί αφού απελάθηκε τόσο από εκεί όσο και από μία σειρά άλλων ευρωπαϊκών χωρών -Βρετανία, Ολλανδία, Γερμανία- καθώς δεν διέθετε τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα, που θα μπορούσαν να του εξασφαλίσουν την πολυπόθητη άδεια παραμονής. Έτσι, κατέληξε στο Βέλγιο όπου πέρασε μερικά χρόνια της ζωής του. Ο Νασερί είχε υποβάλει αίτηση για άσυλο σε πολλές χώρες της Ευρώπης, με αποτέλεσμα η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες να του χορηγήσει τελικά προσφυγικό άσυλο το 1999.
Στη συνέχεια πήρε την απόφαση να ταξιδέψει στη Γαλλία, όπου όμως σε σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού του έκλεψαν τον χαρτοφύλακα μέσα στον οποίο κουβαλούσε το πιστοποιητικό προσφυγικού ασύλου! Η γαλλική αστυνομία τον συνέλαβε, αλλά δεν μπόρεσε να τον απελάσει σε καμία άλλη χώρα, επειδή δεν διέθετε τα απαραίτητα επίσημα έγγραφα. Έτσι κατέληξε στο αεροδρομίου Σαρλ ντε Γκολ τον Αύγουστο του 1988, όπου και έμεινε οριστικά μέχρι και το 2006, πριν επιστρέψει ξανά τον τελευταίο χρόνο της ζωής του.
Εκεί, εγκαταστάθηκε στο Τέρμιναλ 2F του αεροδρομίου Σαρλ ντε Γκολ. Στο ασυνήθιστο «σπίτι» του, περιστοιχισμένος με τα καρότσια με τα υπάρχοντά του, ο Νασερί κοιμόταν και περνούσε τις περισσότερες ώρες του σε ένα κόκκινο παγκάκι διαβάζοντας βιβλία και εφημερίδες και γράφοντας για τη ζωή του σε ένα σημειωματάριο. Οι σημειώσεις αυτές αποτέλεσαν τη βάση για την αυτοβιογραφία του που εκδόθηκε το 2004.
Από την παραγωγή της ταινίας «The Terminal» δόθηκαν στον Νασερί ορισμένα χρήματα τα οποία αξιοποίησε για να ζήσει για αρκετά χρόνια σε δωμάτιο ενός γαλλικού ξενοδοχείου. Αξιωματούχος του αεροδρομίου δήλωσε πως ο Νασέρι επέστρεψε στο αεροδρόμιο πριν από λίγο καιρό και παρέμεινε στην ίδια, γνώριμη γωνιά μέχρι το θάνατό του, όταν τον πρόδωσε η καρδιά του σε ηλικία 77 ετών.
