Από την πτώση της χούντας μέχρι και σήμερα το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ έχει μιλήσει ελάχιστες φορές για τα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73. Η πιο πρόσφατη παρέμβασή του έγινε τον Νοέμβριο του 2019 με ένα μακροσκελές κείμενο που δημοσιεύθηκε στην ΕΦΣΥΝ.
Το κείμενο είχε τίτλο «Το Πολυτεχνείο Ζει με τις πυρακτωμένες αλήθειες του και σκοπός του ήταν «να απαντηθεί ουσιαστικά και τεκμηριωμένα μια ψευδέστατη, άθλια και νοσηρή “αφήγηση” ενός χουντικού Αξιωματικού», όπως αυτή δημοσιεύθηκε στο βιβλίο «Ολη Νύχτα Εδώ», όπου παρουσιάζονταν μαρτυρίες ανθρώπων που συμμετείχαν στην εξέγερση (φοιτητές και στρατιωτικοί).
Ωστόσο χθες Δευτέρα 14 Νοεμβρίου στο φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ο κ. Λαλιώτης προλογίζοντας το νέο βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη «Πριν σβήσουν τα φώτα» έσπασε τη σιωπή του και μίλησε για όλα όσα έζησε εκείνη την εποχή.
Ο κ. Λαλιώτης σε μία ομιλία περίπου 45 λεπτών έκανε λόγο για «αναθεωρητική» τάση για μια διαφορετική προσέγγιση ιστορικών ορόσημων, με αρκετούς εκφραστές και θιασώτες στην Ελλάδα: «Έχουν εστιάσει την «άοκνη» προσπάθειά τους να «επαναγράψουν» με το δικό τους τρόπο τις αλήθειες για την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας το 1967, για το Δημοκρατικά αντιστασιακό φρόνημα του Ελληνικού Λαού απέναντι στη Χούντα, για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, για την τραγωδία της Κύπρου».
«Το Πολυτεχνείο δεν ήταν ένα, αλλά χιλιάδες. Όσοι οι νέοι μιας γενιάς. Όσα τα λεπτά των τριών ημερών. Όσες οι ημέρες μιας ολόκληρης επταετίας. Το Πολυτεχνείο προέκυψε μέσα από χιλιάδες αλήθειες, χιλιάδες γιατί και πώς, χιλιάδες μικρές ιστορίες και μικρές αφηγήσεις πολλών χιλιάδων ανθρώπων. Προέκυψε από τη φαντασία και την τόλμη των νέων, κυρίως φοιτητών, μαθητών και εργαζομένων, από τη δίψα τους για Ζωή και Ελευθερία», υπογράμμισε ακόμη.
Μάλιστα σε άλλο σημείο της τοποθέτησής του είπε πως «το Πολυτεχνείο δεν έγινε από το ίδιο ύφασμα, δεν είχε ποτέ το ίδιο χρώμα. Δεν σφύριζαν ποτέ όλοι μαζί την ίδια στιγμή τον ίδιο σκοπό και δε φώναζαν το ίδιο σύνθημα. Εκτός από μία και μόνο στιγμή, την ύστατη στιγμή.
Το Πολυτεχνείο έμοιαζε και κυρίως ήταν ένα «πολύχρωμο ύφασμα», που όλοι είχαν το δικαίωμα και την υποχρέωση να βάζουν και έβαζαν ένα διαφορετικό νήμα, ένα διαφορετικό χρώμα για να υφάνουν και να υψώσουν τη σημαία της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας στη χώρα μας».
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του αναφέρθηκε και στο περίφημο φύλλο της «Πανσπουδαστικής νο8» λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «ενα είναι σίγουρο και αναμφισβήτητο γεγονός, ότι το Πολυτεχνείο δεν έγινε από «κατοικίδιους», από εκπροσώπους του Τίποτα, από αντικειμενικούς παρατηρητές και δογματικούς αναλυτές. Η εξέγερση δεν έγινε από τους πανταχού απόντες. Δεν έγινε από αφυδατωμένους και φυγόμαχους, από καιροσκόπους και χαμαιλέοντες. Όλοι αυτοί δεν κυκλοφορούσαν τότε στους δρόμους, γιατί όλα «… τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά …».
