Οι διαδηλωτές όχι μόνο δεν έκαναν πίσω αλλά εξακολουθούσαν να συρρέουν αφήνοντας στην άκρη τον φόβο. Συνθήματα όπως «Κάτω η χούντα», «ο λαός στους δρόμους», «Ελευθερία», «Δημοκρατία» δονούσαν την ατμόσφαιρα. Η χούντα βλέποντας ότι η κατάσταση άρχισε να βγαίνει εκτός ελέγχου και πήρε την απόφαση να καταστείλει τις διαδηλώσεις κατεβάζοντας στους δρόμους τα τανκς και τον στρατό.
Πλησιάζοντας προς το βράδυ της Παρασκευής οι ελεύθεροι σκοπευτές είχαν λάβει θέσεις στα κτίρια που βρίσκονταν γύρω από το Πολυτεχνείο ανοίγοντας πυρ χτυπώντας στο ψαχνό. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρξουν νεκροί και τραυματίες.
Ένας εκ των τραυματιών ήταν και ο 23χρονος Γιώργος Ν. Οικονόμου, φοιτητής τότε του Μαθηματικού, ο οποίος δέχθηκε πισώπλατα μία σφαίρα την ώρα που βρισκόταν στην είσοδο του Πολυτεχνείου. Μετά κόπων και βασάνων μεταφέρθηκε στο τότε Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών – σημερινό Γενικό Κρατικό Αθηνών – και υποβλήθηκε σε χειρουργεία καθώς η σφαίρα του είχε προκαλέσει τρώση αορτής. Ήταν τυχερός καθώς εάν η σφαίρα είχε προχωρήσει περισσότερο θα ήταν νεκρός.
Μετά από 49 χρόνια ο κ. Οικονόμου ο οποίος είχε ενεργή συμμετοχή στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα και σήμερα είναι διδάκτορας στο πανεπιστήμιο της Κρήτης, ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων του και διηγείται μέσω του prothema.gr τα γεγονότα εκείνης της εποχής.
Παράλληλα απαντώντας σε όσους λένε ότι για τα κακά της Μεταπολίτευσης φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου ξεκαθαρίζει πως «αυτό είναι ένα τεράστιο ψεύδος και φανερώνει την παρακμή της νεοελληνικής κοινωνίας».
Τέλος o κ. Οικονόμου εκφράζει την άποψη πως «το Πολυτεχνείο μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο και έμπνευση για σημερινούς και μελλοντικούς αγώνες».
Γυρίζοντας το ρολόι πίσω στον χρόνο ξεκινάει την διήγηση του με την γιγάντωση του φοιτητικού κινήματος στην Ελλάδα λέγοντας μεταξύ άλλων πως για να συμβεί αυτό έπαιξε σημαίνοντα ρόλο ο γαλλικός Μάης του ’68.
Στην πορεία τους και στους προβληματισμούς τους συνάντησαν πολλά ρεύματα σκέψης και γεγονότα, μεταξύ των οποίων το εμβληματικό γεγονός του γαλλικού Μάη. Ο Μάης του ’68 ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα της νεολαίας και άλλων στρωμάτων του πληθυσμού. Πρέπει να πούμε ότι ήταν ένα εμβληματικό γεγονός που επηρέασε όχι μόνο τους Έλληνες φοιτητές αλλά σχεδόν και ολόκληρο τον κόσμο», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Πώς ήταν όμως για έναν νέο εκείνης της εποχής να ακούει συνέχεια τη λέξη «απαγορεύεται»; Μπορούσε να αντιδράσει κάτω από το καθεστώς του φόβου και της τρομοκρατίας;
