Μόνο που τώρα οι κάτοικοι της περιοχής και οι θαμώνες της είναι ανήσυχοι. Πάντα κάτι συμβαίνει, όμως, κάτι σαν αυτό που έγινε την περασμένη εβδομάδα. Πυροβολισμοί, ξεκαθάρισμα λογαριασμών, μαφία, αιματοκύλισμα. Και αγωνιούν. Μήπως η πλατεία περνάει σε νέα φάση, από τον «Αδωνι», που ήταν το στέκι για καφέ, στα πιστολίδια;
«Οχι», απαντούν όσοι ξέρουν. Η πλατεία ήταν, είναι και θα είναι ένα στέκι που δεν θα καταληφθεί από εγκληματίες. Είναι η ιστορία, η φύση της τέτοια. Εκεί ήταν πάντα και είναι ακόμα τόπος συνάντησης ενός ετερόκλητου πλήθους. Οπως κάποτε τραγούδησε η Αλκηστις Πρωτοψάλτη με μουσική Σταμάτη Κραουνάκη ότι πήγαιναν στον «Αδωνι» -ένα από τα καφέ της πλατείας- για καφέ «τεκνά και φρικιά και αράζουν και αθλητές και που πηγαίνει και μια χοντρή νευρικιά Κυριακή να της φύγει το στρες», έτσι και σήμερα, εκεί κάνουν τη βόλτα τους άνθρωποι του πνεύματος, καλλιτέχνες, ποιητές, ζωγράφοι, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, ντίβες της τηλεόρασης και του τραγουδιού, αθλητές, οικογένειες. Ολη η Αθήνα και όχι μόνο!
Σίγουρα είναι περίεργο το γεγονός ότι έχει τέτοια δημοφιλία, ιστορία και σημασία ένα μέρος της ελληνικής πρωτεύουσας που δεν έχει καμία απολύτως σύνδεση με την ένδοξη αρχαία ιστορία της (ήταν εκτός των Θεμιστόκλειων Τειχών και ακατοίκητη περιοχή). Γιατί είναι πολύ «πρόσφατη». Η έκτασης 20 στρεμμάτων και μία από τις μεγαλύτερες πλατείες της χώρας (κατά τι μικρότερη από το Σύνταγμα) χωροθετήθηκε «μόλις» το 1930 με σκοπό να γίνει το εμπορικό κέντρο της προσφυγούπολης που είχε πρόσφατα δημιουργηθεί και παρέμεινε αλάνα, έως το 1970 που ξεκίνησε η ανάπλαση επί δημαρχίας Αθανάσιου Παπαθανασίου.
