Η χρονιά ξεκίνησε με μία μεγάλη απώλεια. Την ίδια κιόλας ημέρα του θανάτου του Βασιλιά Παύλου τον διαδέχτηκε ο νεαρός τότε Κωνσταντίνος, o οποίος έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Τρίτης, υπο το κλίμα μίας συλλογικής συγκίνησης.
«Άπειρα πλήθη συγκεντρώθησαν χθες κατά μήκος των οδών από τας οποίας θα διήρχετο η νεκρική πομπή, δια να απευθύνουν τον ύστατον χαιρετισμόν προς τον Βασιλέα Παύλον. Θα ήτο δυνατόν να υποστηριχθή, ότι δια πρώτην φοράν εις την ελληνικήν πρωτεύουσαν εσημειώθη τοιαύτη αυθόρμητος προσέλευσις λαϊκών μαζών. Και αι μάζαι προσήλθον, από όρθρου βαθέος, δια να εκδηλώσουν την βαθυτάτην θλίψιν των και να συνενώσουν τας ευχάς των με εκείνας της Εκκλησίας υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του αειμνήστου Βασιλέως…» Έτσι περιέγραψε η εφημερίδα Καθημερινή το πένθος του ελληνικού λαού για το θάνατο του «καλού βασιλιά» Παύλου.
Αν και το Παλάτι είχε επιχειρήσει να αποκρύψει για αρκετούς μήνες την κρισιμότητα της κατάστασης, από το φθινόπωρο του 1963 η υγεία του βασιλιά Παύλου ήταν ιδιαίτερα κλονισμένη. Έπασχε από καρκίνο του στομάχου και από τις ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις του ήταν εμφανές ότι η ασθένεια τον είχε καταβάλει. Όταν όρκισε την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου στις 18 Φεβρουαρίου ήταν ήδη πολύ βαριά άρρωστος, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει στην κόπωση του τελετουργικού.
Ο νέος πρωθυπουργός ενημερώθηκε για τη βασιλική ασθένεια και την άμεση ανάγκη εγχείρισης. Το ίδιο βράδυ, εκδόθηκε ανακοινωθέν για την επικείμενη εγχείριση του βασιλιά, αναφέροντας ως ασθένεια το έλκος. Έγινε επίσης γνωστό ότι αναλαμβάνει καθήκοντα αντιβασιλέα ο διάδοχος Κωνσταντίνος.
Εντέλει, ο Βασιλιάς Παύλος πέθανε το απόγευμα της 6ης Μαρτίου.
