Και παρότι δεν είχε τη χαρισματικότητα του Χαρίλαου Φλωράκη με τη λαϊκή θυμοσοφία στον λόγο της ή τη ρητορική δεινότητα άλλων ηγετών της Αριστεράς όπως ο Λεωνίδας Κύρκος, η «επίμονη γραμματέας» έβρισκε πάντα τρόπο να πλασάρει με ιδιαίτερο σθένος τις ίδιες και απαράλλακτες θέσεις του κόμματος, κάνοντας τους πάντες να την ακούσουν, έστω κι αν ήταν δεδομένο εξαρχής ότι η άποψή της θα κατέληγε στο «όλοι απέναντι και το ΚΚΕ μόνο του».
Η καθοριστική παρουσία της Αλέκας στα πράγματα της Αριστεράς κυρίως, αλλά ακόμα πιο πολύ στην πορεία του ΚΚΕ, οδηγεί αναπόφευκτα μετά την απόφαση για αποχώρηση σε κρίσιμα ερωτήματα για την επόμενη μέρα στον Περισσό, τις σχέσεις και τις ισορροπίες στον ευρύτερο αυτό πολιτικό και κοινωνικό χώρο.
Η αποχώρηση είναι σαφές και, σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες από έγκυρες πηγές, έχει να κάνει με την κλονισμένη υγεία της άλλοτε «σιδηράς κυρίας» του Περισσού, η οποία βαδίζει στα 78 της χρόνια, αλλά έχει ταλαιπωρηθεί εδώ και πολύ καιρό και τους τελευταίους μήνες ήταν εμφανές ότι η καθημερινή ενασχόληση με τα κοινοβουλευτικά πράγματα της ήταν επώδυνη.
Αλλά αυτό ουδόλως μειώνει τη σημασία που θα έχει για τα εσωτερικά πράγματα στο μεγαλεπήβολο κτίριο της λεωφόρου Ιωνίας, που έγινε γνωστό ως «Σπίτι του Λαού», αυτή η εξέλιξη. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η παρακαταθήκη της και οι (μοναχικές, πλην ανθεκτικές) ράγες στις οποίες έβαλε το ΚΚΕ από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 θα παραμείνουν ως έχουν ή θα υπάρξουν αλλαγές στην πολιτική του κόμματος, πρωτίστως στο πεδίο των συνεργασιών και των ανοιγμάτων. Διότι εάν σε ένα πράγμα ήταν πάντα ξεκάθαρη και μάλιστα με οδυνηρό τρόπο για τους διαφωνούντες η Αλέκα ήταν η απόρριψη κάθε συμμαχίας, όχι μόνο στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αλλά και στον παραμικρό δήμο, συνδικάτο ή σύλλογο.
Η γραμμή για ένα καθαρό, ορθόδοξο και απολύτως προσηλωμένο στις αρχέγονες επαναστατικές αξίες και τα κείμενα του μαρξισμού/λενινισμού, όπως ερμηνεύονται από τους θεωρητικούς του κόμματος, χωρίς την παραμικρή πρόσμειξη ή συμπόρευση με άλλους, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ένα ΚΚΕ στάσιμο σε μικρομεσαία μονοψήφια εκλογικά ποσοστά, αποτέλεσε την αδιαπραγμάτευτη και αδιασάλευτη -εμμονική, κατά τους επικριτές της- επιλογή της από την πρώτη μέρα που ανέλαβε γενική γραμματέας έως και σήμερα και σίγουρα έως ότου μπορεί να παρεμβαίνει (και σε έναν βαθμό να ελέγχει) την πολιτική της τωρινής ηγεσίας.
Η διάσπαση του ’91
