Η χαρτοβιομηχανία υπήρξε ένας από τους πρώτους κλάδους-πυλώνες του παραγωγικού οικοδομήματος της χώρας, συντηρώντας διαχρονικά χιλιάδες θέσεις εργασίας. Ωστόσο, ήδη από τα πρώτα χρόνια ανάπτυξής του, αλλά και στη συνέχεια πέρασε από αρκετές μεγάλες κρίσεις, οι οποίες είτε οδήγησαν στο σβήσιμο από τον χάρτη βαριών ονομάτων της αγοράς, είτε αποτέλεσαν το εφαλτήριο για την αναδιοργάνωση και μετεξέλιξή του.
Ως αφετηρία μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο επιτυχημένο χαρτοποιητικό εργοστάσιο Βαρουξάκη στην Αττική, που ξεκίνησε να λειτουργεί κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και επιβίωσε μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα μέσω της εταιρείας Ερμής. Αυτή ήταν ίσως και η πιο μακρά προσπάθεια στον συγκεκριμένο τομέα. Ακολούθησαν άλλα σημαντικά εργοστάσια όπως της Χαρτοποιίας Αιγίου που ολοκληρώθηκε το 1927, ενώ έναν χρόνο μετά ιδρύθηκε η Χαρτοβιομηχανία Λαδόπουλου στην Πάτρα, που άρχισε να λειτουργεί το 1931. Λίγο αργότερα, το 1937, μπήκε ο θεμέλιος λίθος για ένα από πιο σημαντικά ονόματα του κλάδου, την Αθηναϊκή Χαρτοποιία – Γ. Γιαννουλάτος, Κ. Κεφάλας και Σία Ο.Ε., γνωστότερη ως Softex, που κυριάρχησε επί δεκαετίες στην εγχώρια αγορά.
Όλες αυτές οι κάποτε κραταιές επιχειρήσεις που απασχολούσαν χιλιάδες εργαζομένους έχουν περάσει πλέον στην ιστορία, μαζί με νεότερα εγχειρήματα, όπως της Diana και της Delica που άφησαν και αυτές ηχηρό αποτύπωμα.
Πώς χάθηκαν τα «βαριά ονόματα»
Πίσω από κάθε περίπτωση υπάρχει μια συγκεκριμένη διαδρομή, αλλά και αρκετά αίτια που οδήγησαν στην πτώση, με τα κτιριακά τους κουφάρια να αποτελούν ακόμη και σήμερα «μνημεία» της αποβιομηχάνισης της Ελλάδας.
Η Χαρτοβιομηχανία Λαδόπουλου στην Πάτρα αποτελούσε για περισσότερα από 60 χρόνια ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια της χώρας. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 έγιναν μεγάλες επενδύσεις και επεκτατικές κινήσεις. Ετσι, το 1965 δημιουργείται η Μακεδονική Εταιρεία Λαδόπουλου (ΜΕΛ) στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1968 εξαγοράζεται η ιδιαίτερα ισχυρή Χαρτοποιία Αιγίου, με το εργοστάσιό της να βρίσκεται πλησίον του λιμανιού της πόλης. Κάπως έτσι η βιομηχανία του Λαδόπουλου έγινε η μεγαλύτερη των Βαλκανίων.
Στην αντίπερα όχθη, ωστόσο, γιγαντωνόταν ταυτόχρονα και ο κύριος ανταγωνιστής, δηλαδή η Softex, που ξεκίνησε στον Βοτανικό με λίγες δεκάδες εργαζομένους και στις αρχές του 1970 έφτασε τους 1.100, με παραγωγικές γραμμές που έβγαζαν κάθε είδους χαρτί, ενώ στην πορεία δημιουργήθηκε και δεύτερο εργοστάσιο στη Δράμα.
Ο ανηλεής ανταγωνισμός μεταξύ των δύο αυτών πρωταγωνιστών του κλάδου οδήγησε σε μια κούρσα επενδύσεων -ορισμένες εκ των οποίων ήταν λανθασμένες-, εκτόξευση των δανειακών υποχρεώσεων και τελικά στην πτώχευσή τους.
