Για την πληγή που άνοιξε η σύγκρουση των δύο συρμών στα Τέμπη, τώρα μιλούν όλοι και υποφέρουν όλοι, ακόμη και εκτός Ελλάδας -κανείς όμως όσο αυτοί που έχασαν εκεί τα παιδιά τους, τους δικούς τους ανθρώπους, τη χαρά της ίδιας της ζωής τους.
Κι ανάμεσά τους οι ακούσιοι και ανύποπτοι αγγελιαφόροι, όσοι ήταν εκεί όταν τα τρένα έπεσαν μετωπικά το ένα πάνω στο άλλο, όσοι ευνοήθηκαν από τη μοίρα τους και βγήκαν ζωντανοί μέσα από την κόλαση, σαν να επελέγησαν για να αφηγηθούν την ιστορία. Θέτοντας τον καθέναν ενώπιον του διλήμματος για το τι άραγε προκαλεί πιο έντονο και πιο οξύ πόνο: η μαζική απώλεια ή η απέραντη συντριβή οποιουδήποτε ασχολείται με το γεγονός, με οποιαδήποτε ιδιότητα, μέσω των εις άπειρον αναπαραστάσεων της ίδιας και της ίδιας φρίκης;
Ο πατέρας μιας 22χρονης από την Καρδίτσα, ευτυχώς επιζήσασας από το δυστύχημα, περιέγραψε πώς άκουσε για πρώτη φορά τα θλιβερά μαντάτα: «Σηκώνει το τηλέφωνο η γυναίκα μου και ακούω ένα ουρλιαχτό, “μαμά μου, έλα να με πάρεις, τράκαραν τα τρένα και σκοτωθήκαμε, πήραμε φωτιά!”ˮ είπε η κόρη μας και έκλεισε». Η νεαρή κοπέλα ταξίδευε από την Καρδίτσα ως τη Θεσσαλονίκη με την αμαξοστοιχία Intercity 62. Είχε ξεκινήσει μόνη από την πόλη της, στο τρένο όμως συνάντησε κάποιες γνωστές της.
Ο πατέρας, μόλις άκουσε τη φωνή της κόρης του και από την ταραχή της αντιλήφθηκε πως κάτι πολύ σοβαρό συνέβαινε, ξεκίνησε αμέσως για το σημείο της καταστροφής: «Φεύγω για Λάρισα, ταυτόχρονα παίρνω τηλέφωνο την ΕΛ.ΑΣ. και ρωτάω: “Πού έγινε το ατύχημα;” – “Περίπου στα Τέμπη”, μου λένε. Κινήθηκα προς τα εκεί, βρήκα ένα ασθενοφόρο, το ακολούθησα και έφτασα πιο γρήγορα. Αντίκρισα μια κατάσταση δραματική. Φώναζα: “Κατερίνα! Κατερίνα!”. Εκείνη είχε καθίσει στο τσιμεντένιο διαχωριστικό. Τη βλέπω μες στα αίματα από πάνω μέχρι κάτω, αίματα που δεν ήταν δικά της. Ηταν αίμα άλλων παιδιών από το βαγόνι 2 που είχαν τραυματιστεί μέσα στο τρένο. Η Κατερίνα σώθηκε επειδή κατάφερε να βγει από το απέναντι παράθυρο και να φύγει προς τα χωράφια».
Ωστόσο, ένα άλλο παιδί, επίσης 22χρονο, είχε την εντελώς αντίθετη τύχη: «Ο γιος μου σκοτώθηκε επειδή πήγε στο κυλικείο του τρένου λίγο πριν από τη σύγκρουση, για να πάρει ένα μπουκαλάκι νερό», είπε ο δύστυχος πατέρας Λ.Π. Εξηγώντας περαιτέρω ότι «ο γιος μου πήγε ταξίδι αναψυχής στην Αθήνα για τρεις ημέρες και επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη. Περίπου στις 11 το βράδυ μάς πήρε τηλέφωνο στο σπίτι και μας είπε πως έχουν μια μικρή καθυστέρηση στη Λάρισα, αλλά ότι θα επέστρεφε. Μία ώρα αργότερα μάς κάλεσε η φίλη του και μας είπε ότι έχει γίνει ένα ατύχημα. Εκείνη βγήκε έξω από το τρένο, αλλά τον Γιώργο δεν τον έβρισκε πουθενά. Καλέσαμε αμέσως στο κινητό του τηλέφωνο. Εδειχνε ότι ήταν απασχολημένο συνεχώς. Μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για Λάρισα. Ο γιος μου επέβαινε στο τρίτο βαγόνι και πήγε στο κυλικείο για να πάρει ένα μπουκαλάκι νερό. Γι’ αυτό σκοτώθηκε, ενώ η φίλη του έζησε και είναι μια χαρά. Εμείς μέχρι να πεθάνουμε θα κουβαλάμε μέσα μας αυτό που συνέβη, η εικόνα του παιδιού μας δεν θα φύγει από το μυαλό μας. Ηταν ένα νέο παιδί, αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει τη ζωή του».
Επιζώντες και ήρωες
«Πετάχτηκαν αίματα από τους γύρω επιβάτες στο κεφάλι μου», είπε ένας άνδρας όταν του ζητήθηκε από τα ΜΜΕ να ανακαλέσει το τι συνέβη μέσα στην αμαξοστοιχία IC 62 λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου 2023, όπως το θυμόταν λίγη ώρα αργότερα, όπως το έζησε ο ίδιος.
«Φώναζαν “βοήθεια!” τα κορίτσια, τσίριζαν. Η πόρτα δεν άνοιγε, είχε σφηνώσει. Εριξα κλωτσιά για να σπάσουμε το τζάμι, το χτύπησα τρεις φορές για να σπάσει. Μόλις γύρισα, είδα έναν νεαρό που το έσπασε με πυροσβεστήρα. Ενας-ένας και σιγά-σιγά βγαίναμε από το παράθυρο. Δεν βλέπαμε, δεν είχε φώτα, και ανάψαμε τον φακό από ένα κινητό».
