Αμέσως μετά επέστρεψε στο λιτό του δωμάτιο με το νοσοκομειακό κρεβάτι, τις δύο καρέκλες και το γραφείο του όπου στοιβάζονταν δεκάδες γράμματα. Ο αρχιεξορκιστής του Βατικανού όπως τον αποκαλούσαν τα ΜΜΕ είχε γενέθλια εκείνη την Κυριακή, αλλά αυτό ήταν κάτι που ουδόλως τον ένοιαζε. Είχε σημαντικότερα πράγματα να κάνει από το να σβήσει τα κεράκια μιας τούρτας.
Στα 91 του χρόνια πλέον ο Αμόρθ εξακολουθούσε να τελεί εξορκισμούς, έχοντας διαγράψει μια αμφιλεγόμενη διαδρομή σε ότι αφορά τον αριθμό τους.
Ο ίδιος έλεγε ότι ήταν πάνω από 160.000 από την δεκαετία του 1950 μέχρι το 2013, ενώ οι διαφωνούντες υποστήριζαν ότι ο αριθμός είναι υπερβολικός.
Εκείνη τη μέρα ίσως να ένιωθε λίγο διαφορετικά, επειδή την τελετή θα κινηματογραφούσε ο σκηνοθέτης της μυθικής ταινίας «Ο Εξορκιστής» Γουίλιαμ Φρίντκιν, που δεν είχε ποτέ του αληθινό εξορκισμό.
Ο Αρμόθ πέρασε έξι ώρες απαντώντας στα γράμματα, μετά προσευχήθηκε γονατιστός και όταν σηκώθηκε με δυσκολία, ήταν έτοιμος για να δει την δαιμονισμένη. Η Ρόζα ήταν μια όμορφη Ιταλίδα που μόλις είχε περάσει τα τριάντα, ήταν απόφοιτος πανεπιστημίου αλλά δεν μπορούσε να εργαστεί, κυρίως λόγω συμπεριφοράς ειδικά όταν πλησίαζαν οι μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης.
Ο Αρμόθ που περπατούσε με μπαστούνι, κατέβηκε με το ασανσέρ έναν όροφο και προχώρησε προς το μικρό δωμάτιο που τελούσε τους εξορκισμούς. Η Ρόζα μαζί με τους γονείς της και τον σύντροφό της τον περίμενε. Ο ιερέας μπήκε συνοδευόμενος από πέντε άντρες, τέσσερις εκ των οποίων ήταν ιερωμένοι και ο πέμπτος, ο Αλεσάντρο ο προσωπικός του βοηθός τα τελευταία εφτά χρόνια.
Μαζί τους μπήκε και ο Φρίντκιν με μια κάμερα, αφού μετά από συνεννόηση ο εξορκιστής του Πάπα του έδωσε την άδεια να κινηματογραφήσει τον ένατο κατά σειρά εξορκισμό της Ρόζα. Στις τρεις ακριβώς ο ιερέας άρχισε την τελετή της νεαρής γυναίκας.
«Στους 100 ένας ή δύο είναι δαιμονισμένοι»
Η περιγραφή των όσων έζησε τις επόμενες ώρες στο άρθρο που συνέταξε ο Φρίντκιν για το «Vanity Fair» με την κοπέλα να βγάζει άναρθρες κραυγές και αφρούς από το στόμα ήταν κάτι που ο διάσημος σκηνοθέτης δεν είχε βιώσει ποτέ ξανά. Αντίθετα με αυτόν ο ιερέας που γεννήθηκε στην Μόντενα την 1η Μαϊου του 1925 και χειροτονήθηκε το 1954, είδε χιλιάδες ανθρώπους να βιώνουν αυτό που λέμε «δαιμονισμό».
Υπήρξε περίπτωση που ο Γκαμπριέλε Αμόρθ εξόρκισε έναν άντρα δεκαέξι φορές, όμως το 98% των περιπτώσεων που αντίκρισε έχριζαν ψυχιατρικής εξέτασης. «Η συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών δεν απαιτεί εξορκισμό» είχε πει ο ίδιος, τονίζοντας όμως ότι «το υπόλοιπο 2% είναι αυτό που μπορώ να αποκαλέσω διαβολικό».
Πάλεψε επι δεκαετίες με αυτό το «διαβολικό» και μετέφερε τις εμπειρίες του σε δύο βιβλία, το πρώτο με τίτλο «Ένας εξορκιστής λέει την ιστορία του» και το δεύτερο με τίτλο «Ένας εξορκιστής: περισσότερες ιστορίες». Αμφότερα, ειδικά το πρώτο έγιναν μπεστ σέλερ και πιθανότατα έπεσαν στα χέρια του Ράσελ Κρόου που ενθουσιάστηκε από την προσωπικότητα του εξορκιστή του Βατικανού.
Ο Αρμόθ πέθανε την ίδια χρονιά που πραγματοποίησε τον εξορκισμό της νεαρής Ιταλίδας Ρόζα-δεν είναι το πραγματικό της όνομα-κατά την διάρκεια του οποίου χρειάστηκε να την κρατάνε κάποια στιγμή και οι τέσσερις ιερείς. Έφυγε στις 16 Σεπτεμβρίου του 2016 και σχεδόν εφτά χρόνια μετά ο Ράσελ Κρόου τον υποδύεται στην ταινία «Ο εξορκιστής του Βατικανού», με την υπόθεση να περιστρέφεται γύρω από τον τρομακτικό δαιμονισμό ενός νεαρού αγοριού.
Για πολλούς λάτρεις της μεγάλης οθόνης είναι κρίμα που δεν την σκηνοθέτησε ο 87χρονος πλέον σκηνοθέτης του μυθικού φιλμ «Ο Εξορκιστής» Γουίλιαμ Φρίντκιν. Ο Ράσελ Κρόου που είχε δηλώσει ότι τον είχε συγκινήσει η μάχη του ιερέα με το κακό, άφησε τον Τζούλιους Έϊβερι στο τιμόνι της σκηνοθεσίας να παίξει πολύ με τα ειδικά εφέ.
Οι κριτικές λένε ότι δεν εμβάθυνε στο θέμα του εξορκισμού προτιμώντας την εύκολη λύση με δαίμονες να ίπτανται, κάτι που μάλλον δεν θα άρεσε και στον Γκαμπριέλ Αμόρθ αν ζούσε ακόμη. Αυτόν που ήταν ο αρχιεξορκιστής του Βατικανού ο οποίος λύτρωσε χιλιάδες ανθρώπους αντικρίζοντας ουκ ολίγες φορές κυριολεκτικά, τον διάβολο στα μάτια.
