Την εικόνα μιας μητέρας η οποία ήταν «αναστατωμένη και αγχωμένη» και η οποία δεν εστίαζε στο παιδί της που μόλις είχε αποσωληνωθεί αλλά παρατηρούσε γιατρούς και νοσηλευτές, μετέφερε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο η νοσηλεύτρια στη Παιδιατρική Μονάδα του Νοσοκομείου του Ρίου Πηνελόπη Φιφή, καταθέτοντας σήμερα στη δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου.
Η μάρτυρας, απαντώντας σε ερωτήσεις της έδρας για το ποια ήταν η αντίδραση της κατηγορούμενης μητέρας απέναντι στην κόρη της, η οποία νοσηλεύθηκε στο εν λόγω νοσοκομείο μετά την ανακοπή που υπέστη στο Καραμανδάνειο, περιέγραψε τη συμπεριφορά της Ρούλας Πισπιρίγκου, όταν οι γιατροί την κάλεσαν μαζί με τον Μάνο Δασκαλάκη να δει το παιδί όταν πλέον αυτό είχε αποσωληνωθεί.
«Στην αποσωλήνωση επειδή το παιδί δεν είναι κοιμισμένο και για να δούμε αντιδράσεις του, φωνάζουμε τους γονείς να πάνε δίπλα του, να το δουν, να το ενθαρρύνουν, να νιώσει ήρεμο και ασφαλές. Βλέπουμε και εμείς έτσι τις αντιδράσεις του παιδιού, αν αυτό ανταποκρίνεται σε ερεθίσματα, αν αντιλαμβάνεται. Εκεί είδα αναστατωμένη τη μητέρα. Ήταν εμφανώς αγχωμένη. Σε αυτή τη φάση περιμένουμε να δούμε τη χαρά. Είναι μια νίκη να αναπνέει το παιδί μόνο του. Δεν είδαμε κάτι τέτοιο. Η μητέρα δεν εστίαζε στο παιδί. Κοιτούσε τις αντιδράσεις τις δικές μας. Μετά πλησίασε λίγο και μίλησε στη Τζωρτζίνα αλλά όχι αυτό που θα περίμενα», ανέφερε χαρακτηριστικά η μάρτυρας η οποία λίγο αργότερα χαρακτήρισε την Ρούλα Πισπιρίγκου «τυπική και διεκπεραιωτική» σε σχέση με τη νοσηλεία του παιδιού της και την κατάσταση που αυτό βρίσκονταν.
Αρχίζοντας την κατάθεσή της στο δικαστήριο η μάρτυρας ανέφερε: «Ήμουν σε όλη τη νοσηλεία του παιδιού στο νοσοκομείο με κάποιες άδειες ενδιάμεσα. Επέστρεψα όταν η Τζωρτζίνα ήταν διασωληνωμένη σε βαριά κατάσταση με καταστολή. Στις 21 Απριλίου το παιδί αποσωληνώθηκε. Στο στάδιο της αποσωλήνωσης είδα μια περίεργη συμπεριφορά της μητέρας. Την είδα αναστατωμένη και εμφανώς αγχωμένη…».
Πρόεδρος: Μήπως ήταν αγωνία για την έκβαση της αποσωλήνωσης;
Μάρτυρας: Δεν ήταν αυτή η αγωνία. Δεν εστίαζε στο παιδί. Δεν κοίταζε το παιδί της.
Πρόεδρος: Μήπως φοβόταν;
Μάρτυρας: Μπορεί να υπάρχει φόβος, αλλά οι γονείς συνήθως ρωτάνε. Λένε: «μπορώ να το ακουμπήσω;». Εδώ της είπαμε εμείς να κάνει πράγματα. Περισσότερο μιλούσε ο πατέρας. Η μητέρα ψέλλισε ένα «Τζωρτζίνα μου». Εμένα μου έκανε φοβερά μεγάλη εντύπωση. Το ανέφερα και στον κ. Ηλιάδη. Η μητέρα κοίταζε εμένα, τους νοσηλευτές και τους γιατρούς. Ο γονιός κοιτάζει το παιδί του, του μιλάει.
Πρόεδρος: Έχετε ξαναδεί άλλο γονιό να εκφράζεται έτσι;
Μάρτυρας: Όχι. Δεν έχω δει ξανά τέτοια αντίδραση.
Πρόεδρος: Έγινε κάποια εκπαίδευση των γονιών για τη γαστροστομία στο παιδί;
Μάρτυρας: Ναι εγώ την έκανα. Μια ημέρα κράτησε. Έμαθα στη μητέρα πώς να δίνει τα φάρμακα στη Τζωρτζίνα από τη γαστροστρομία και πώς να δίνει το πολτοποιημένο φαγητό στο παιδί, γιατί ετοιμάζονταν να πάρει εξιτήριο.
