Συγγενείς εξαγριωμένοι, έτοιμοι να λιντσάρουν τον πατέρα που ξέχασε -άκουσον, άκουσον!- το μωρό του μέσα στο αυτοκίνητο. Το πλήθος σκέφτηκε ενστικτωδώς την αυτοδικία, σε απόλυτη συμμετρία με τους γονείς του χαμένου βρέφους που σκέφτηκαν την αυτοκτονία. Οσο για το παιδί, πέθανε από ασφυξία πριν γνωρίσει καλά-καλά τι σημαίνει ζωή (πόσο μάλλον τι σημαίνει αγωνία για τη ζωή που τελειώνει) μέσα στο -ολοκαίνουριο, αεροστεγές, με τα φιμέ πίσω κρύσταλλα- αυτοκίνητο της οικογένειας.
Μια ιστορία που εξελίχθηκε σαν ένα εφιαλτικό σενάριο, όπως σχεδόν προφητικά το έχουν αφηγηθεί οι Pink Floyd με τους στίχους «ένα γλίστρημα και πέφτουμε όλοι μαζί στην τρύπα / φαίνεται σαν να μη χρειάζεται καθόλου χρόνος για να γίνει όλο αυτό / απλώς ένα στιγμιαίο λάθος του λόγου / που δένει ζωή με ζωή / κάτι παραμικρό για να το μετανιώσεις, κάτι που όμως ποτέ δεν θα ξεχάσεις/ εδώ κανείς δεν κοιμάται απόψε».
Το τραγούδι έχει τίτλο «One Slip» και μιλάει για ένα γλίστρημα, ένα στιγμιαίο βραχυκύκλωμα της λεγόμενης «προοπτικής μνήμης», φυσιολογικό, συνηθισμένο, απ’ αυτά που σε άλλες περιπτώσεις δεν έχουν καμία άλλη συνέπεια παρά λίγα νεύρα ή πολύ γέλιο. Στην περίπτωση του 37χρονου Κ., εναερίτη υπαλλήλου του ΔΕΔΔΗΕ από την Αρτα, όμως, οδήγησε στην τραγωδία.
Η οποία, παραδόξως, δεν είναι ούτε «ασύλληπτη» ούτε «ανείπωτη» ούτε τίποτα απ’ όσα πασχίζουν να αποδώσουν τα κλισέ που θεωρούνται αρμόζοντα. Η ιστορία της Αρτας είναι εξίσου συνηθισμένη όσο και φρικιαστική, καθώς ανήκει σε ένα είδος ανθρωποκτονιών που προκαλούν εξίσου οργή όσο και οίκτο προς τον υπαίτιο. Μια κατηγορία αμέλειας η οποία αναδύεται επίμονα, με πληθώρα περιστατικών παγκοσμίως, αλλά και στην Ελλάδα.
Οι δηλώσεις του Κ. απηχούν το δράμα που προκάλεσε και το δράμα που βιώνει ως διπλός πρωταγωνιστής. «Νιώθω άχρηστος, θα ήθελα να μη ζω εγώ και να ζει το παιδί μου», δήλωσε μετά την απολογία και την απελευθέρωσή του – υπό τον όρο να παραμείνει εντός Ελλάδας έως ότου η Δικαιοσύνη καταλήξει σε κάποια οριστική απόφαση.
Την προηγούμενη Τρίτη, αφού διαπιστώθηκε ο θάνατος του παιδιού και ο Κ. συνελήφθη, μεταφέρθηκε φρουρούμενος στο Νοσοκομείο Αρτας, υπό τον φόβο απόπειρας αυτοκτονίας. Εκεί του χορηγήθηκε κατασταλτική φαρμακευτική αγωγή, κάτι που έγινε και για τη μητέρα του βρέφους, η οποία αρχικά κρατήθηκε μακριά από τον σύζυγό της, προς αποφυγήν ανεξέλεγκτης έκρηξης με ό,τι αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται.
Κρεμασμένος παντού
Για την ιστορία, αυτό που συνέβη ήταν, σύμφωνα με τη διήγηση του συνηγόρου υπεράσπισης του 37χρονου Κ., ότι «τη νύχτα που προηγήθηκε του τραγικού περιστατικού, το παιδί δεν είχε κοιμηθεί καθόλου, διότι είχε κολικούς. Οι γονείς έμειναν άγρυπνοι, ενώ υπήρχε και το άγχος της εργασίας. Ηταν μια δύσκολη μέρα για τον πατέρα. Η γυναίκα, πριν από λίγες μέρες, είχε ένα τροχαίο ατύχημα μαζί με το παιδί, και δεν ήθελε πλέον να οδηγεί. Ετσι, έβαλαν το παιδί στο κάθισμά του και ο πατέρας ανέλαβε να το μεταφέρει στον βρεφονηπιακό σταθμό. Στον δρόμο ο πατέρας σταμάτησε να πάρει έναν καφέ και εκείνη τη στιγμή μπλόκαρε το μυαλό του. Το παιδί μάλλον κοιμόταν και ο πατέρας αγνόησε εντελώς την παρουσία του. Ούτε που το σκέφτηκε. Στο τελείωμα της βάρδιας, πήγε η γυναίκα του να πάρει το παιδί.
