Η Ελλάδα είναι σε κατάσταση σοκ μετά το φονικότερο ναυάγιο από το 2006 γράφουν τα γαλλικά δημοσιεύματα επισημαίνοντας ότι η ευρωπαική πολιτική για την υποδοχή μεταναστών δεν λειτουργεί.
Από την πλευρά της, η πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου, Φλοράνς Ριγκάν, ρίχνει το μπαλάκι στην Frontex λέγοντας χαρακτηριστικά ότι έπρεπε να επέμβει για την διάσωση των μεταναστών.
Η ίδια κατήγγειλε την έλλειψη μέσων διάσωσης των μεταναστών που βρίσκονται από εν πλω τονίζοντας στο γαλλικό ραδιοφωνικό δίκτυο «franceinfo» ότι «ζητάμε μια πολιτική διάσωσης των επιβατών σε πλοία που θα μπορεί να εφαρμοστεί και να υποστηρίζεται από τα κράτη».
Η ίδια πρόσθεσε επίσης ότι το ναυάγιο στην Πύλο ήταν «αναμενόμενο και ζήτησε μια «ισχυρή κινητοποίηση των κρατών» με «ουσιαστικές οικονομικές δεσμεύσεις για τη διάσωση των ανθρώπων». «Έχουν σημειωθεί περισσότεροι από 20.000 θάνατοι από το 2014 σε αυτό το πέρασμα στην κεντρική Μεσόγειο. Πρόκειται για ένα πραγματικό νεκροταφείο”, πρόσθεσε η κυρία Ριγκάν. «Δεν μπορούμε να ζούμε σε μια κοινωνία που αφήνει ανθρώπους να πεθαίνουν. Είναι απαράδεκτο και μη αποδεκτό» κατέληξε η ίδια.
Τη διάσταση ότι η η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα από τα χειρότερα ναυάγια με θύματα μετανάστες από το 2006. τονίζει η Liberation προσθέτοντας ότι «όσο περνούν οι ώρες, οι ελπίδες για τον εντοπισμό επιζώντων εξανεμίζονται. Ειδικά καθώς, σύμφωνα με την ελληνική ακτοφυλακή, κανένας από τους επιβάτες δεν φορούσε σωσίβιο».
Από την πλευρά της η αρθογράφος Alexandra Schaertzbrod υποστηρίζει ότι το ναυάγιο στην Πύλο είναι ένα «σπαρακτικό» σύμβολο ότι η ευρωπαική πολιτική δεν μπορεί να υποδεχτεί μετανάστες .
Η αρθρογράφος της εφημερίδας διερωτάται «κατά πόσο ακόμα θα δεχόμαστε να πνίγονται παιδιά, γυναίκες και άνδρες που προσπαθούν, με κάθε κόστος, να ξεφύγουν από την πείνα, τη δυστυχία και τη βία για να βρουν καταφύγιο στην Ευρώπη; Πώς μπορούμε ακόμα, όταν κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη κάθε πρωί χωρίς να ανατριχιάζουμε; Πώς μπορούμε με αξιοπρέπεια να αποφασίσουμε να μειώσουμε τα μέσα διάσωσης στη θάλασσα πιστεύοντας ότι αυτό θα αποτρέψει τους μετανάστες από το να επιχειρήσουν τον διάπλου; Πώς μπορούμε να φανταστούμε ότι στερούμε από άλλους ανθρώπους, αλλοδαπούς, μια καλύτερη ζωή, όταν σχεδόν όλοι μας είμαστε απόγονοι μεταναστών και οι περισσότεροι πρόγονοί μας έδωσαν τις ίδιες μάχες; Πώς μπορούμε ακόμα να εμποδίζουμε άνδρες και γυναίκες να έρθουν να εργαστούν στο έδαφός μας, όταν συνεχώς θρηνούμε για την έλλειψη προσωπικού σε νοσοκομεία, βρεφονηπιακούς σταθμούς, σχολεία, εταιρείες μεταφορών, εστιατόρια, αρτοποιεία κ.α;».
