Λίγα 24ωρα μετά το τελευταίο «αντίο» στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, ο γνωστός κοσμηματοπώλης κάνει μια βουτιά στις αναμνήσεις περασμένων δεκαετιών, που δεν είναι όλες εύκολο να ειπωθούν.
Μιλάει με συγκίνηση για τον Γιάννη Βουράκη, θυμάται διάφορα περιστατικά από τις καλές εποχές και σκιαγραφεί έναν άνθρωπο που γνώριζε το κόσμημα, αλλά αγνοούσε το επιχειρείν, κάτι που πλήρωσε ακριβά. Αποκαλύπτει, μεταξύ άλλων, ότι στη μακρινή Αϊτή, όπου κατέφυγε ο ίδιος, η μοιραία γυναίκα της ζωής του έπεσε θύμα απαγωγής, ενώ και εκείνος κινδύνευσε δύο φορές να απαχθεί σε μια χώρα όπου η φτώχεια και η ένδεια κυριαρχούν.
Επισημαίνει ακόμη ότι όταν επέστρεψε ο Βουράκης στην Ελλάδα προσπάθησε να του βρει δουλειά, κάτι όμως που αποδείχτηκε πολύ δύσκολο μετά το «κανόνι» που είχε ρίξει στην αγορά τον Μάρτιο του 1996. «Είχε δώσει εξετάσεις ο Γιάννης και απέτυχε», υπογραμμίζει ο Κώστας Καίσαρης, που τον συνάντησε για τελευταία φορά πριν από έξι χρόνια, όταν ο Βουράκης ζούσε μόνιμα πλέον στην Ελλάδα απομονωμένος και μέσα στις τύψεις του.
Ο ανήσυχος αστός
Ο γνωστός κοσμηματοπώλης επανέρχεται στον μοιραίο Φεβρουάριο του 1996, όταν η κατάσταση είχε ζορίσει πολύ για τον ξάδελφό του Γιάννη Βουράκη, που παρέπαιε οικονομικά. «Είχα μάθει τότε ότι δανειζόταν κοσμήματα από συναδέλφους λέγοντας ότι περίμενε κάποιον σπουδαίο πελάτη, αφού αυτός λόγω της οικονομικής κατάστασής του δεν είχε», λέει ο Κώστας Καίσαρης.
Κάποιοι τού έδιναν, άλλοι αρνούνταν κατηγορηματικά έχοντας ήδη ακούσει τις ιστορίες για τοκογλύφους στους οποίους χρώσταγε ο γοητευτικός bijoutier, οι οποίοι έμπαιναν στο μαγαζί του και έπαιρναν κοσμήματα από τις προθήκες. «Είχα ψυλλιαστεί κάτι, γιατί μου ζήτησε κι εμένα κοσμήματα. Τρεις ημέρες προτού εξαφανιστεί από τη χώρα, με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε δυο-τρία δαχτυλίδια, για να τα δείξει σε μια πελάτισσα». Μετρώντας τα λόγια του ο 56χρονος τότε Καίσαρης του απάντησε με έξι λέξεις: «Ρε Γιαννάκη, κι εμένα; Τον ξάδελφο;».
Ο Βουράκης του είπε να το ξεχάσει και λίγες ημέρες μετά, μια Κυριακή του Μάρτη, με την Τζένη της καρδιάς του έφυγε κρυφά από την άδεια βίλα της Εκάλης, αφού έπιπλα και πολύτιμα αντικείμενα είχαν ήδη κατασχεθεί λόγω χρεών. «Κυριακή πρωί πέταξε για Παρίσι μαζί με την Τζένη, με κάποια χρήματα και μια βαλίτσα γεμάτη κοσμήματα. Εκεί τον φιλοξένησε μια φίλη για λίγες ημέρες προτού φύγει για την Αϊτή».
Στο νησί της Καραϊβικής γράφτηκε άλλο ένα κεφάλαιο της ταραχώδους ζωής του, γεμάτης από στιγμές χαράς, ευτυχίας, αλλά και μιας οικονομικής καταστροφής από την οποία ο Γιάννης Βουράκης δεν συνήλθε ουσιαστικά ποτέ.
Οι έντονες αντιθέσεις
