Ο λόγος για τον συνθέτη Μίνω Μάτσα, ο οποίος έχει υπογράψει τη μουσική και τα τραγούδια για άπειρες θεατρικές παραστάσεις, ταινίες και σειρές σημειώνοντας κορυφαίες επιτυχίες: αξέχαστα τα «Καράβια βγήκαν στη στεριά», «Ως κι οι θάλασσες», η μουσική από το «Νησί», οι «Ορνιθες» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη αλλά και κινηματογραφικές επιτυχίες όπως το «Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου» (ρεμπέτικο του 1950 σε μουσική Σπύρου Περιστέρη και στίχους του παππού του και ιδρυτή της γνωστής δισκογραφικής εταιρείας Μίνως Μάτσας και Υιός), το «Ονειρο απατηλό» και όλα τα τραγούδια που ακούστηκαν στην ταινία «Ευτυχία», ενώ αυτές τις μέρες παίζεται ήδη το τρέιλερ της σειράς «Οι Πανθέοι», το οποίο έχει επίσης στολίσει μουσικά.
Δηλώνει ευτυχισμένος που περνάει μία από τις πιο όμορφες περιόδους της ζωής του στο πλευρό της συζύγου του Ολγας Κεφαλογιάννη και σε λίγες μέρες, στις 28 Σεπτεμβρίου, θα δώσει μια μεγάλη συναυλία στο Ηρώδειο με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, με τη συμμετοχή κορυφαίων τραγουδιστών, όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ο Κώστας Τριανταφυλλίδης και η Μυρτώ Βασιλείου.
Δεδομένης της μεγάλης καριέρας του και των επιτυχιών σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση, είναι παράδοξο που δεν εμφανίζεται σε μεγάλες συναυλίες ο ίδιος και ίσως να είναι η πρώτη φορά που αποφασίζει, μετά τις εμφανίσεις του στο «Gazarte» και μία συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής, να βγει προς τα έξω.
Περίοδος εσωστρέφειας
«Ισως να έχεις δίκιο ότι περνάω περίοδο εξωστρέφειας. Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο κομμάτι της ζωής μου το έζησα κρυμμένος και, αν εξαιρέσεις τη μεγάλη συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου, δεν αποφάσιζα να κάνω το επόμενο βήμα και να σταματήσω να κρύβομαι. Πάντα ήθελα να παίζω τη μουσική μου, αλλά σκεφτόμουν την οργάνωση και τον χρόνο που απαιτεί μια μεγάλη συναυλία. Αλλά μετά τις τελευταίες εμφανίσεις στο “Gazarte”, είδα τη γλύκα, αυτή του να δίνεις σε ανθρώπινες δόσεις όλα όσα κάνουν εσένα και τη ζωή σου ωραία».
Ανασύροντας τα μουσικά κομμάτια για τη συναυλία συνειδητοποιεί το εύρος της δουλειάς του. «Η αλήθεια είναι ότι ανασύροντας τα κομμάτια από τους σκληρούς δίσκους αντιλήφθηκα το μέγεθος της δουλειάς. Σχεδόν ζαλίστηκα. Αλλά, τελικά, παρά την πίεση του χρόνου και παρά το άγχος, νιώθω τυχερός που κάνω αυτό που αγαπάω. Μου δίνει μεγάλη χαρά και δεν νιώθω τόσο ότι ζορίζομαι ακριβώς επειδή είναι η επιλογή μου».
Σε αντίθεση, ωστόσο, με ό,τι κανείς θα περίμενε, δεν του είναι εύκολο να λέει «όχι» σε δουλειές. «Εχω αρχίσει να αρνούμαι δουλειές, αλλά, πίστεψε με, δεν είναι εύκολο. Κι αυτό γιατί πάντα ανακαλύπτω κάτι που θα με κινητοποιήσει. Κάθε δουλειά είναι μια περιπέτεια, αφού μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, δουλεύεις με συνεργάτες, συνδιαλέγεσαι με σενάρια και κείμενα. Θέλεις, επομένως, εκ των πραγμάτων να δεις αν υπάρχει κάτι. Να αναζητήσεις αυτή τη σπίθα που θα σε κινητοποιήσει ώστε να ξεκινήσεις να φτιάχνεις έναν άλλο κόσμο, δικό σου. Από έμφυτη περιέργεια λοιπόν δεν λέω “όχι” γιατί θέλω να δω τι είναι αυτό που μπορεί να με ιντριγκάρει και να δημιουργήσω. Πάντα παίρνεις πράγματα από μια δουλειά και πάντα μαθαίνεις».
Οι μουσικές του δεν είναι απλώς επιτυχίες που μεταμορφώνουν μια ταινία, αλλά αφηγούνται ιστορίες και δημιουργούν εικόνες – κάτι πολύ βασικό γι’ αυτόν. Προτού, μάλιστα, καν οι υπόλοιποι γύρω του αντιληφθούν ότι θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική, άρχισε να γράφει τα δικά του τραγούδια. «Νομίζω ότι από μικρός αντιμετώπιζα πολύ σοβαρά τη μουσική και το τραγούδι, τα έβλεπα ως πράξη ευθύνης – και δεν έχω πάψει να τα βλέπω έτσι. Δεν ξέρω αν είχε να κάνει επειδή έπρεπε να αντιμετωπίσω την καχυποψία των άλλων ή των ανθρώπων γύρω μου που ήξεραν από μουσική, αλλά ενδεχομένως να την αντιμετώπισα κι εγώ πιο σοβαρά απ’ ο,τι έπρεπε. Το μόνο που ήξερα ήταν το μεγάλο μου όνειρο να δημιουργήσω τη δική μου μουσική και όταν αγαπάς κάτι απόλυτα και με συνέπεια, δεν μπορείς να μην είσαι αφοσιωμένος. Βέβαια, θα ήταν καλό να είχα κάνει και μερικές μπούρδες, ανάλογες με την ηλικία μου και να μη λειτουργούσα πάντα ως μεγάλος».
