Ντιμπέιτ ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής χτες και προφανώς με αυτό θα ασχοληθούμε. Διότι πολύ απλά πέτυχε τον στόχο του. Δηλαδή να γίνει η εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής πρώτο πολιτικό θέμα και να προσελκύσει το ενδιαφέρον όχι μόνον των κομματικών, αλλά και της κοινωνίας. Αυτό είναι το μεγάλο κέρδος εν όψει των εκλογών της 6ης Οκτωβρίου, ειδικά αν κρατηθεί ζεστό το ενδιαφέρον μέχρι τότε. Όχι και τόσο εύκολο…
–Ο πολιτικός πολιτισμός για να χρησιμοποιήσω ξύλινη γλώσσα ήταν χαρακτηριστικό της τηλεμαχίας, όπως και το γεγονός ότι πρόταγμα και για τους έξι υποψήφιους προέδρους ήταν το κόμμα και ο προγραμματικός λόγος, ενώ φάνηκε να κυριαρχεί η θετική ατζέντα, δηλαδή οι προτάσεις. Όλοι είχαν κάποιες προτάσεις, άλλοι λιγότερες, άλλοι περισσότερες. Και άλλο ένα χαρακτηριστικό ήταν η δέσμευση ενότητας για την επόμενη μέρα. Είδαν το δάσος κι όχι το δένδρο. Στα συν προσμετράται όλο αυτό, παρά τις αναμενόμενες κορώνες, που ήταν και ευκταίες για να είναι ζωντανός ο διάλογος και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.
–Αναπόφευκτη η σύγκριση με όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Κερδισμένο το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής όχι μόνον ως πιο συνεπής, πιο συμπαγής και πιο σταθερή κομματική δύναμη, αλλά και ως δύναμη με ελπίδα να κυβερνήσει κάποια στιγμή. Με το χτεσινό ντιμπέιτ το τρίτο κόμμα έβαλε τις βάσεις για να γίνει δεύτερο και επιβεβαίωσε τις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον ως αίσθηση στην κοινωνία. Όπως και να το κάνουμε τα κόμματα δίνουν αγώνα πολιτικό, θέσεων, προτάσεων. Το ξεκατίνιασμα δεν έχει σχέση με την πολιτική αντιπαράθεση. Αν κάποιος θέλει πρακτικό παράδειγμα ας συγκρίνει την αντιπαράθεση στα δυο κόμματα, που είναι σε διαδικασία εκλογής αρχηγού…
-Ο νυν πρόεδρος, Νίκος Ανδρουλάκης, όπως ήταν λογικό συγκέντρωσε τα πυρά όλων και έπρεπε να δώσει απαντήσεις σε όλους. Δεν ξέφυγε από αυτά όμως ούτε η Άννα Διαμαντοπούλου, ούτε ο Χάρης Δούκας. Όλοι απέφυγαν τα σοβαρά λάθη, δεν έδωσαν όλοι όμως σε όλα πειστικές απαντήσεις. Υπήρξαν πολιτικές διαφορές, όχι όμως τόσο μεγάλες που να μην μπορούν να γεφυρωθούν. Απέδειξαν ότι μπορούν να συμβιώσουν υπό κοινή κομματική στέγη και ότι μπορούν να απευθυνθούν σε ευρύτερα ακροατήρια (όχι τα ίδια ο καθένας), επιτυγχάνοντας την πολυπόθητη για το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής διεύρυνση και μεγέθυνση.
-Νίκος Ανδρουλάκης: Μας έμεινε η κριτική για τη λειτουργία του κόμματος, όπου φαίνεται ότι έχει ζήτημα ακολουθώντας (όπως κατηγορήθηκε) λογική κλειστής ομάδας διοίκησης. Απέκρουσε τις κατηγορίες και τις αιχμές που ήταν και οι περισσότερες που δέχτηκε κάποιος εκ των υποψηφίων. Απέφυγε να μετατρέψει εαυτόν σε θύμα, κάτι που ήταν ορθό, ενώ κράτησε θεσμική συμπεριφορά, αρχηγική σίγουρα, και επίσης προτίμησε να περιορίσει τα μέτωπα, ανεχόμενος τις επιθέσεις της Νάντιας Γιαννακοπούλου, που ήταν η πιο αιχμηρή απέναντί του και βάζοντας απέναντι μόνο τον Χάρη Δούκα, τον οποίο ουσιαστικά έδειξε ότι υπολογίζει περισσότερο ως τον αντίπαλο του δεύτερου γύρου. Στην περίπτωση αυτή δεν του χαρίστηκε. Έδειξε αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές και ότι έχει εμπειρία και σχέδιο για να μεγαλώσει το κόμμα, έδειξε ότι είναι πολύ καλός γνώστης των θεμάτων που συζητήθηκαν, πρόβαλε το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής, απευθύνθηκε κυρίως στο εσωκομματικό ακροατήριο (που θα πάει έτσι κι αλλιώς στις κάλπες) και έκανε μια αξιοπρεπή παρουσία, θέτοντας τις βάσεις για να είναι ο ένας εκ των δύο του δεύτερου γύρου και μάλιστα πρώτος σε ποσοστό.
-Παύλος Γερουλάνος: Προτίμησε να απευθυνθεί περισσότερο στην κοινωνία παρά στο κόμμα. Χαμηλών τόνων, έδειξε ότι έχει γνώση των θεμάτων και εμπειρία, καθώς διεκδικεί την ηγεσία του κόμματος για δεύτερη φορά. Πολύ εστιασμένος και συγκροτημένος ο λόγος του. Δεν έκανε λάθη, ενώ η ευπρέπεια και η παρρησία του μέτρησαν στο αρχηγικό προφίλ του. Ωστόσο, φάνηκε από τις επιλογές του αρχικά να θέλει να προβάλλει εαυτόν ως τον κύριο αντίπαλο του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά στην πορεία του ντιμπέιτ περιορίστηκε στις αιχμές προς τους λογιζόμενους ως κύριους αντιπάλους του για τη δεύτερη θέση, δηλαδή τον Χάρη Δούκα και την Άννα Διαμαντοπούλου. Ο στόχος του ξεκάθαρος να πάει στη δεύτερη Κυριακή.
-Νάντια Γιαννακοπούλου: Θεσμική, δυναμική, ζωντανή (ίσως η πιο φρέσκια από όλους), με γωνίες στον λόγο της, αλλά συγκρατημένα επιθετική, με εξαίρεση την κόντρα της με τον Νίκο Ανδρουλάκη, από τον οποίο φαίνεται ότι έχει παράπονα και ξεκάθαρα τοποθετήθηκε απέναντί του. Βγήκε η κοινοβουλευτική εμπειρία της, δεν υπέπεσε σε λάθη και έκανε διακριτή παρουσία, που της δίνει μπόνους στη μάχη των εκλογών. Το ντιμπέιτ τη βοήθησε με το θέμα της αναγνωρισιμότητας και την τοποθέτησε ως παράγοντα στις κομματικές εξελίξεις.
-Άννα Διαμαντοπούλου: Δέχτηκε τις περισσότερες επιθέσεις μετά τον Νίκο Ανδρουλάκη. Κυρίαρχο θέμα στο οποίο όλοι στάθηκαν η απουσία της επί δεκαετία από την πρώτη γραμμή των αγώνων του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής. Πιθανώς δεν έπεισε με τις απαντήσεις της στο συγκεκριμένο ζήτημα, διότι έχουν και πικρή εμπειρία στο κόμμα από τέτοιες “αποστασιοποιήσεις”. Όμως ήταν εμφανής η πληρότητα των απαντήσεών της σε όλα τα ζητήματα που ετέθησαν. Όπως επίσης η πολιτική επάρκειά της, η εμπειρία της, ο ήπιος και σοβαρός χαρακτήρας της, οι προτάσεις της, η υπερκομματική ατζέντα της, με διεθνείς προεκτάσεις και η προβολή ενός ολοκληρωμένου κυβερνητικού μάλιστα προγράμματος, προσμετρώνται στα πλεονεκτήματά της στην εκλογική μάχη. Η κ. Διαμαντοπούλου έδειξε ότι μπορεί να ηγηθεί του κόμματος και να το διευρύνει. Ίσως όχι προς τα αριστερά αλλά ενισχύοντας την απήχησή του στο κέντρο, στον μεσαίο χώρο και στην κεντροδεξιά όπου φαίνεται να προκύπτει μια σημαντική δεξαμενή ψηφοφόρων που έχουν μεν γυρίσει την πλάτη στην κυβέρνηση, πλην όμως δεν επιλέγουν τις άλλες εναλλακτικές. Επίσης έμεινε ως απολύτως επιτυχημένη η φράση της ότι στόχος είναι να πιάσει τους 400.000 ψηφοφόρους η εσωκομματική διαδικασία στο ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής κι ας είναι πρόεδρος άλλος. Απέκρουσε επαρκώς την προσπάθεια ταύτισής της με την ατζέντα Μητσοτάκη και άφησε τη γεύση μιας πολιτικά έμπειρης υποψηφιότητας, με σχέδιο για την επόμενη μέρα, με προοπτική κυβερνησιμότητας και με το βλέμμα στο μέλλον.
-Χάρης Δούκας: Κι αυτός δέχτηκε πολλές αιχμές από τους συνυποψηφίους του και έδειξε προς έναν άλλο δρόμο πολιτικά. Στροφή προς τα αριστερά και διεύρυνση προς εκείνη την κατεύθυνση ως αντίθετος πόλος στη Νέα Δημοκρατία και υπό προϋποθέσεις ως αντίπαλον δέος στον Κυριάκο Μητσοτάκη, κερδίζοντας όμως πρώτα την πρωτοκαθεδρία στον κεντροαριστερό χώρο και έχοντας καρπωθεί τις διαφαινόμενες απώλειες από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Λάθη μπορεί να μην έκανε, αλλά αφενός έμειναν συγκεκριμένες απαντήσεις του σε συγκεκριμένα ζητήματα ως ελλιπείς, ανεπαρκείς ή ακόμα και θολές. Δεν μπόρεσε να απαντήσει πειστικά ή επαρκώς για τα δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη (δήμαρχος και πρόεδρος), σε στιγμές τού βγήκε απειρία, αλλά και ανεπαρκείς γνώσεις σε κάποια θέματα. Διακριτά αριστερόστροφος με ανάλογη ατζέντα, με ευθείες επιθέσεις στον Νίκο Ανδρουλάκη, σε μια προσπάθεια να φανεί ηγετικός και φυσικά να βάλει υποθήκη για τη διεκδίκηση της ηγεσίας του κόμματος τη δεύτερη Κυριακή.
-Μιχάλης Κατρίνης: Εκπροσώπησε με επάρκεια το πατριωτικό, παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Πολύ καλή γνώση των θεμάτων, εξαιρετικά θεσμική παρουσία, του βγήκε συνέπεια, εμπειρία και οι θέσεις του ήταν τεκμηριωμένες, ενώ έδειξε ότι έχει σοβαρές προτάσεις. Μια πολύ καλή παρουσία κύρους και ίσως ο πιο κερδισμένος του ντιμπέιτ.
