2. Το συλλεκτικό τεύχος του Οlive «250 ταβέρνες σε όλη την Ελλάδα»
Κι αυτό, γιατί, αν αποφασίζαμε να γράψουμε για όλες, θα καταλήγαμε να εκδώσουμε έναν τόμο εγκυκλοπαίδειας και όχι ένα τεύχος περιοδικού. Αισιόδοξο μήνυμα είναι αλήθεια, σε μια εποχή που η ταβέρνα περνάει μια φάση επαναπροσδιορισμού και πολλές υβριδικές μορφές της εμφανίζονται με στόχο να την αντικαταστήσουν ή να την εξελίξουν.
Σήμερα, που όλα γύρω μας έχουν το πρόθεμα fast και, αν δεν το έχουν το εννοούν, που όλα είναι αναλώσιμα και υπάρχουν για να κατευνάζουν μια απίστευτη πείνα για νέες ανακαλύψεις χωρίς κάποιον ουσιαστικό λόγο, η ταβέρνα υπάρχει για να θυμίζει ότι τα πράγματα μπορούν να γίνονται, να υπάρχουν και κάπως αλλιώς.
Η ταβέρνα δεν αποτελεί απλά έναν χώρο όπου σερβίρεται φαγητό. Είναι ίσως η πιο δημοκρατική μορφή κοινωνικής συνεύρεσης, εκεί που όλοι γίνονται ίσοι, που γύρω από τραπέζια αναπτύσσεται η επικοινωνία, που κανείς δεν θεωρείται καλύτερος ή χειρότερος από τον άλλο, λόγω καταγωγής ή οικονομικής δυνατότητας. Ένας τόπος κάπως άχρονος, όπου το καλό φαγητό είναι μαζί χορταστικό για το στομάχι και διεγερτικό για τις αισθήσεις, ένα άλλοθι για συναντήσεις χωρίς ατζέντα και πρόγραμμα.
Δεν υπάρχει ένα μόνον είδος ταβέρνας. Από την ψαροταβέρνα στη χασαποταβέρνα, από το κουτούκι στην μπακαλοταβέρνα, από την ταβέρνα-καφενέ στην ταβέρνα μαγέρικο και από την παραδοσιακή στη γαστροταβέρνα οι όροι και οι προϋποθέσεις αλλάζουν, από την αισθητική μέχρι τον κατάλογο, από το σέρβις μέχρι τις τιμές.
