Προφανώς, θέλει να ξορκίσει το κακό. Το μέλλον όντως επιφυλάσσει πολλές δυνατότητες. Όμως -και δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ- όλες καταλήγουν στον θάνατο της κυβερνώσας αριστεράς, ενώ αμφισβητείται ακόμη και η δυνατότητά του να συνεχίσει να υφίσταται ως κοινοβουλευτικά ισχυρό κόμμα. Μάλλον μεταξύ σφύρας και άκμονος θα κινηθούν τα ποσοστά του στις επόμενες εκλογές, εάν το ΠΑΣΟΚ καταφέρει να πετάξει στην περιοχή του 20%, ο Κασσελάκης συνεχίσει να έχει σφυγμό και ο Βαρουφάκης όπως και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, λόγω αντισυστημικού λόγου και συμπεριφοράς συνεχίσουν να έχουν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, άνοδο.
Στην Κουμουνδούρου αν δεν προσγειωθούν στην πεζή και, δυστυχώς γι’ αυτούς, σκληρή πραγματικότητα το πιθανότερο είναι να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ να υποχωρεί κι άλλο δημοσκοπικά και αντί να κερδίσει, να χάσει κι άλλους βουλευτές. Εξάλλου, από τους εννέα που έφυγαν προσφάτως (Παππάς, Τζάκρη, Μάλαμα, Θρασκιά, Χρηστίδου, Αποστολάκης, Σαρακιώτης, Αυλωνίτης, Πούλου) οι τρεις ίσως και τέσσερις μάλλον θα προσχωρήσουν στο ΠΑΣΟΚ, ενώ οι άλλοι θα παραμείνουν πιστοί στον Stefanos. Επίσης, αποκλείεται, τουλάχιστον μέχρι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, να επιστρέψουν στο «μαντρί» οι 11 βουλευτές της Νέας Αριστεράς. Και φυσικά αποκλείεται να επιστρέψει η Αθηνά Λινού, αφού κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου στον Παύλο Πολλάκη. Κατά συνέπεια ο Σωκράτης Φάμελος θα πρέπει να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα της οποίας ηγείται αριθμεί 26 μέλη, μόλις πέντε περισσότερα από του ΚΚΕ. Οι καιροί με τους 47 βουλευτές επί Τσίπρα και τους 35 επί Κασσελάκη έχουν παρέλθει, ανεπιστρεπτί. Το τέλος του πολιτικού μεγαλοϊδεατισμού και η προσαρμογή στην κοινοβουλευτική πραγματικότητα είναι η πρώτη νάρκη που θα πρέπει να εξουδετερώσει ο Φάμελος, για να μην ακρωτηριαστεί κι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η δεύτερη νάρκη αφορά την ενότητα της Κουμουνδούρου. Παρά τα όσα λέγονται, δεν είναι σίγουρο ότι ο «σύντροφος 43,5%» Πολάκης θα καθίσει φρόνιμα. Μετά τις γιορτές, περιμένει να δει τι θα κάνει η νέα ηγεσία με το συνέδριο. Θα γίνει, όπως λέει ο Φάμελλος, την άνοιξη; Και πότε; Τον Μάρτιο ή στα τέλη Μαΐου ή μήπως μετατεθεί για το φθινόπωρο, όπως επιθυμούν οι περισσότεροι από την «ομάδα των 87», που συγκροτούν τη νέα πλειοψηφία και ελέγχουν οργανωτικά την Κουμουνδούρου; Εάν το συνέδριο καθυστερήσει, παράγοντες, που γνωρίζουν καλά το παρασκήνιο στον ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζουν πως ο Πολάκης θα ανεβάσει τα ντεσιμπέλ της εσωκομματικής κριτικής και δεν αποκλείουν, εάν δεν ελέγξει -σε συνεργασία, όπως λένε, και με τον Νίκο Παππά- τις εσωκομματικές ισορροπίες να τεθεί σε τροχιά απομάκρυνσης.
Εξάλλου, με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μονοψήφια ποσοστά, την έδρα του κόμματος στα Χανιά, όπου εκλέγεται ο Πολάκης, ενδέχεται να την καταλάβει το ΠΑΣΟΚ, εφόσον έλθει δεύτερο κόμμα. Ή λοιπόν ο Σφακιανός πρέπει να μετακομίσει στην Αττική ή να ηγηθεί, κομμάτι δύσκολο πάντως, ενός λαϊκού αριστερού κόμματος που θα διεκδικήσει, όπως και ο Κασσελάκης, ο Χαρίτσης, ο Βαρουφάκης να υπερβεί το 3% και να συνεχίσει να βρίσκεται στη Βουλή. Εξυπακούεται πως μια νέα διάσπαση θα ήταν καταστροφική για τον ΣΥΡΙΖΑ. Και οπωσδήποτε θα τον έφερνε σε δυσχερή θέση στο θέμα των πολιτικών συμμαχιών. Όχι μόνον έναντι του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ούτως ή άλλως δεν συμφωνεί όσο εμπεδώνεται στη συνείδηση των ψηφοφόρων ότι είναι αυτό ο βασικός αντίπαλος του Μητσοτάκη και της Δεξιάς, αλλά και στα υπόλοιπα κόμματα που ξεπήδησαν από τη μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ και εν δυνάμει θα μπορούσαν να στήσουν ένα Λαϊκό Μέτωπο αλά γκρέκα.
Η απομάκρυνση από το κυβερνητικό παιχνίδι είτε ως απαραίτητος εταίρος είτε ως εμβρυουλκός των συναινέσεων που απαιτούνται για μια προοδευτική κοινοβουλευτική δεδηλωμένη είναι η τρίτη νάρκη που πρέπει να εξουδετερώσουν, το 2025, ο Φάμελος και η νέα ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου. Ενδεχομένως, αυτή είναι και η πλέον δύσκολη να εξουδετερωθεί. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των χαμηλών πολιτικών και εκλογικών πτήσεων, όπως αυτές καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις, απομακρύνεται από το κυβερνητικό παιχνίδι τόσο ο ρόλος του στον πολιτικό και δημόσιο βίο μειώνεται. Και όσο μειώνεται ο ρόλος του,
υπαρκτός ή δυνητικός, στα κυβερνητικά παίγνια τόσο μειώνεται και η απήχησή του στους κοινωνικούς εταίρους, στους επιχειρηματικούς κύκλους και τους μηντιακούς παράγοντες, που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, και κυρίως στο εκλογικό σώμα.
Η μείωση της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ και η κατάταξή του στα λεγόμενα «μικρομεσαία» κόμματα είναι λογικό, στην εποχή της έκπτωσης των ιδεολογιών και των αξιών, να ενδυναμώνει την ιδιοτέλεια των βουλευτών και των πολιτευτών. Όσοι γνωρίζουν τα κομματικά παρασκήνια ήδη κάνουν λόγο για πολιτικά σούρτα φέρτα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, ενώ κάποιοι -πρωτίστως για λόγους πολιτικής επιβίωσης- θεωρούν πως οι συζητήσεις για αρραβώνα με τη Νέα Αριστερά πρέπει να καταλήξουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα σε «Σύμφωνο Συμβίωσης». Στην αρχή αυτό μπορεί να είναι, λένε, κοινοβουλευτικό, με διατήρηση της κομματικής αυτοτέλειας, στη συνέχεια προγραμματικό και λίγο πριν στηθούν οι κάλπες θα μπορούσε να υπογράφει και εκλογικό προικοσύμφωνο. Αν τα «ορφανά του Τσίπρα» καταφέρουν μέσα στο 2025 να εξουδετερώσουν την τέταρτη νάρκη, αυτή των πολλαπλών διαιρέσεων, θα μπορούν να ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον. Κάποιοι αθεράπευτα αισιόδοξοι περιλαμβάνουν στα «ορφανά του Τσίπρα» και την Κωνσταντοπούλου, τον Βαρουφάκη και τον Κασσελάκη.
Κάτι που όμως ανάγεται στη σφαίρα του ανέφικτου αφού το εγώ της Ζωής, του Γιάνη και του Stefanos εικάζεται ότι είναι σε τέτοιο βαθμό αναπτυγμένο που δεν μπορεί να δεχθεί οποιαδήποτε είδους συγκατοίκηση με τους «τιποτόφρονες της Κουμουνδούρου», όπως αποκαλούν τα μέλη της Πλεύσης Ελευθερίας, του ΜΕΡΑ25 και του Κινήματος Δημοκρατίας τους παλαιούς τους συντρόφους. Ακόμη κι αν ήταν ο Τσίπρας αυτός που θα άνοιγε την αγκαλιά του στα «ορφανά» η συγκατοίκηση θα ήταν ανέφικτη αφού Ζωή, Βαρουφάκης και Κασσελάκης είναι αυτοί που μισούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τον Αλέξη. Θα μπορούσαν, εάν οι περιστάσεις τους υποχρέωναν, να συνομιλήσουν με τον Φάμελο και τον Χαρίτση ή και κάποιον άλλον είτε από τον παλαιό ΣΥΡΙΖΑ είτε το ΚΚΕ, ενδεχομένως και από το ΠΑΣΟΚ, όχι όμως και με τον πολιτικό τους γεννήτορα, που τον απαρνήθηκαν και τους απαρνήθηκε.
Η πιθανολογούμενη επιστροφή Τσίπρα είναι η πέμπτη νάρκη που πρέπει να εξουδετερώσει ο Φάμελος. Αφενός επειδή ορθώνει τείχη στην πολιτική της συνεργασίας με τα άλλα κόμματα που ξεπήδησαν από τη μήτρα του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου επειδή με τον Αλέξη σε πρωταγωνιστικό ρόλο ακυρώνεται και η πολιτική συμμαχιών με το ΠΑΣΟΚ, καθώς για τη Χαριλάου Τρικούπη ο Τσίπρας συνεχίζει να είναι «persona non grata», αφού θεωρείται ως βασική πηγή της υπερδεκαετούς κακοδαιμονίας της.
Επιπροσθέτως, η φημολογούμενη επιστροφή Τσίπρα πλήττει την αρχηγική υπόσταση του Φάμελου αφού είναι αρκετοί αυτοί που τον εκλαμβάνουν ως μεταβατική λύση. Η αλήθεια βέβαια είναι πως στις προθέσεις του Τσίπρα δεν είναι η επιστροφή στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. «Δεν τον άφησε στο 18% και ενωμένο για να γυρίσει να τον παραλάβει στο 7% και διασπασμένο», υποστηρίζουν, και έχουν μάλλον δίκαιο, συνομιλητές του πρώην πρωθυπουργού. Να σημειώσουμε πως εκτός από τον Ανδρουλάκη, τον Κασσελάκη, την Ζωή και τον Βαρουφάκη, φλύκταινες ακόμη και στο άκουσμα του ονόματος «Τσίπρας» βγάζουν και άλλα «ορφανά» του Αλέξη, όπως η Αχτσιόγλου, ο Τσακαλώτος, ο Τζανακόπουλος, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης και αρκετοί άλλοι από τους βουλευτές και τα στελέχη της Νέας Αριστεράς. Πάντως, σφάλλουν όσοι επιχειρούν, μέσω του αθροίσματος
των δημοσκοπικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ και των τεσσάρων κομμάτων που ξεπήδησαν από τη μήτρα του, να τεκμηριώσουν την άποψη ότι «η δύναμη της ριζοσπαστικής αριστεράς ξεπερνά το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ». Και σφάλλουν επειδή τα περί ου ο λόγος κόμματα, με εξαίρεση τη Νέα Αριστερά και το ΜΕΡΑ25, δεν ανήκουν πλέον στη Ριζοσπαστική Αριστερά. Αλλά και επειδή στην πολιτική η πρόσθεση δεν οδηγεί οπωσδήποτε και σε εκλογική πάχυνση.
