Πήρε λίγες μέρες άδεια και αποφάσισε να επισκεφτεί τους δικούς του στην Αριδαία Πέλλας. Ο Χρήστος Μάινος υπηρετεί στο Αστυνομικό Τμήμα Γλυφάδας και τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη την κάνει πολύ συχνά με το τρένο. Για την ακρίβεια σταματά στο Πλατύ Ημαθίας κι εκεί πηγαίνει ο πατέρας του και τον παίρνει.
Το ίδιο θα συνέβαινε και το βράδυ της περασμένης Τρίτης. Επιβιβάστηκε στο δεύτερο βαγόνι του Intercity, κάθισε στη θέση 101 κι έπιασε κουβέντα με τις πέντε κοπέλες που μοιραζόταν το κουπέ. Όλες φοιτήτριες στη Θεσσαλονίκη, οι τρεις μάλιστα φίλες από την Εύβοια, που επέστρεφαν μετά την ανάπαυλα της Αποκριάς. Η μία είχε και τη γάτα της μαζί…δεν θυμάται αν βγήκε από το βαγόνι.
Λίγο μετά τις 11 το βράδυ κι ενώ το τρένο είχε αναχωρήσει από τον σταθμό της Λάρισας, έγινε το κακό.
«Ένας δυνατός κρότος, μια έντονη βουή κι ύστερα ένιωθα ότι γυρνάμε ανάποδα. Έβαλα ενστικτωδώς τα χέρια στο κεφάλι. Όταν σταμάτησε το βαγόνι, τίναξα τα άκρα μου να δω αν είμαι λειτουργικός. Αίματα έτρεχαν από το κεφάλι μου και ένιωθα να καίγομαι, σαν να είχα μπει σε έναν φούρνο».
Ο Χρήστος Μάινος μιλάει αργά και ψύχραιμα. Αναπολεί στο μυαλό του εκείνες τις εφιαλτικές στιγμές και θυμάται απίστευτες λεπτομέρειες. Ουρλιαχτά έσκιζαν τη νύχτα, παντού καπνός, φωτιά, η αίσθηση του καμένου…ο θάνατος πλησιάζει.
«Στη διάρκεια του ταξιδιού είχα το παράθυρο στα αριστερά μου, όταν σηκώθηκα ήταν στα δεξιά μου, σπασμένο. Μία κοπέλα πήδηξε πρώτη. Χτύπησε άσχημα, δεν μπορούσε να κουνηθεί. Ψάξαμε άλλον τρόπο διαφυγής. Πηδήξαμε σε ένα βαγόνι που ήταν χαμηλότερο και από εκεί στο έδαφος», περιγράφει και συνεχίζει:
«οι τρεις κοπέλες ήταν σε καλή κατάσταση, εκείνη όμως που έπεσε πρώτη δεν μπορούσε να περπατήσει. Την βοήθησα να απομακρυνθεί. Σε ένα άλλο βαγόνι είδα να έχουν πετάξει τις βαλίτσες και να πηδάνε πάνω τους για να περιορίσουν το ύψος. Όλοι έτρεχαν μέσα στα χωράφια αναζητώντας ένα μονοπάτι διαφυγής».
Λίγη ώρα αργότερα κι ενώ γύρω του επικρατούσε κόλαση κι ο κόσμος έτρεχε αλαφιασμένος να σωθεί, ακούστηκαν σειρήνες. Ήταν οι πιο χαρούμενες σειρήνες που άκουσαν ποτέ. Πυροσβεστική και ασθενοφόρα ερχόταν από τον δρόμο.
Ο Χρήστος Μάινος και οι τέσσερις κοπέλες βρισκόταν εγκλωβισμένοι σε μια χαράδρα. Η μία είχε τραυματιστεί στη μέση και στα πλευρά από το χτύπημα όταν πήδηξε από το παράθυρο, η άλλη είχε εγκαύματα. Ήταν αδύνατον να φτάσουν πάνω στον δρόμο. Πυροσβέστες τους έριξαν ένα σχοινί και τους ανέβασαν. Κι εκεί όμως επικρατούσε πανικός.
«Μια μητέρα ζητούσε βοήθεια για το 7-8 χρονών παιδί της, που είχε πρόβλημα στο στήθος. Τη βοήθησα. Βοήθησα όσους μπορούσα. Μακάρι να είχα βοηθήσει περισσότερους, αλλά ήταν τέτοια η κατάσταση που δεν μπορούσες να επέμβεις», λέει.
Τις κοπέλες παρέλαβαν ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ, τον ίδιο περιπολικό της ΕΛΑΣ. Οι συνάδερφοί του, τον πήγαν στο Αστυνομικό Τμήμα Τεμπών, από όπου τον παρέλαβε ο πατέρας του και τον μετέφερε στο 424 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Του έγιναν κάποια ράμματα στο κεφάλι, του περιποιήθηκαν τα εγκαύματα και αναχώρησε για το σπίτι του.
«Σημασία έχει τι άνθρωπος είσαι κι όχι τι βαθμό φέρεις και πόσα γαλόνια κουβαλάς. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές κρινόμαστε όλοι», είναι το μήνυμα που στέλνει και εύχεται όλοι οι τραυματίες να τα καταφέρουν.
Πηγή: voria.gr
